Η κασέτα της ζωής μου

Κάθε εβδομάδα ζητάμε από τον καλεσμένο μας να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ανάμνηση.

«Ο Ποπάι δεν ήταν ο αγαπημένος μας ήρωας. Η ποπ όμως είναι η αγαπημένη μας μουσική... κι έτσι αποφασίσαμε να ρίξουμε μια ματιά». Οι έχουν έτοιμη, και απόλυτα επεξηγηματική, απάντηση όταν τους ρωτάς πώς πήραν το όνομά τους. Κι έχουν επίσης και καινούρια σύνθεση. Στην αρχική τριάδα των Δημήτρη Καμπούρη, Γιάννη και Μάρκου Καλατή, προστέθηκαν ο Μάνος Αναγνωστάκης κι η Έφη Θεολόγου. Ο προσανατολισμός, όμως, δεν αλλάζει. Πυξίδα τα στογγυλά, γυαλισμένα pop tunes, που κατευθύνονται πότε προς το indie και συχνότερα προς την electronica.

Ο Δημήτρης Καμπούρης είναι η χαρακτηριστική φωνή του συγκροτήματος. Μια από τις 3-4 πιο radio friendly φωνές της σκηνής των τελευταίων χρόνων, για την ακρίβεια. Δεν είναι τόσο σύνηθες, μη νομίζετε. Με αφορμή το καινούργιο κομμάτι του γκρουπ, «What Is True» (ορεκτικό για το τρίτο τους άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες από τη The Sound Of Everything σε λίγους μήνες), του ζητήσαμε να θυμηθεί τι μουσική άκουγε…

Στα 5

ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΩΡΑΣ, Εσένα Που Σε Ξέρω Τόσο Λίγο

Δεν μπορώ φυσικά να θυμηθώ λεπτομέρειες από εκείνη την εποχή. Απλά στις εκδρομές με το αυτοκίνητο από τη Χαλκίδα στο χωριό, θυμάμαι τέτοιου ύφους τραγούδια, όπως αυτό (αν και είναι παλιότερο, του ’76) να παίζουν στο ραδιόφωνο ή από κασέτες. Τα τραγουδούσαμε οικογενειακώς, χορωδιακά, με ανοιχτά παράθυρα, μυρίζοντας τις ευωδιές που σου προσφέρει η ανάβαση και κατάβαση της Δίρφης.

Στα 10

MICHAEL JACKSON, Thriller

Ο αδελφός μου και τα ξαδέλφια μου, όλοι μεγαλύτεροι από 4 έως 8 χρόνια από μένα, ακούνε σαν τρελοί αυτό το τραγούδι που φυσικά συνοδεύεται κι από εκείνο το αξεπέραστο, μέχρι τώρα, video. Μουσική και εικόνα συνδυάζονται απίστευτα κι ένας σταρ του μεγέθους του Michael Jackson πραγματικά σε στοιχειώνει, ξεπερνώντας τα zombies του video clip. Θυμάμαι να προχωράω στους δρόμους της γειτονιάς και να ακούγεται το τραγούδι από διαφορετικά σπίτια.

Στα 15

DEPECHE MODE, Behind The Wheel

Τα πράγματα έχουν σοβαρέψει μέσα μου, επιλέγω τις μουσικές που ακούω, δεν είναι πια ένα τυχαίο γεγονός ή κάποια μαζική επιτυχία... Άρα έχω ήδη αγαπήσει όλα τα μεγάλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες που μας απασχόλησαν στα 80s, από τη Madonna στους Cure, από τους Pet Shop Boys στους Stranglers, από τον George Michael στους Smiths. Αν έπρεπε όμως να επιλέξω τελικά ένα άλμπουμ από εκείνη την περίοδο, τότε σίγουρα θα ήταν το live 101 από τους Depeche Mode. Πρέπει να το άκουσα 8 δισεκατομμύρια φορές.

Στα 20

ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ, Εξώστης

Εδώ πια δεν μιλάμε για άλμπουμ ή  ρεύμα μουσικής, αλλά για στάση ζωής. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν λόγια να περιγράψουν αυτά που ένιωθα όταν άκουγα τις μουσικές τους, όταν διάβαζα τους στίχους τους, όταν τους έβλεπα στη σκηνή, όταν ένιωθα την αύρα τους. Ουσιαστικά είναι μια ονειρική εποχή, είμαι φοιτητής πλέον, ό,τι αποκτώ εκείνη την εποχή ριζώνεται βαθιά μέσα μου και χαίρομαι που κομμάτι της αποτελούν οι Στέρεο Νόβα. Δε θα ξεχάσω το πράσινο αυτοκινητάκι-φακό που κρατούσε ο Κ.Β. σε μια ζωντανή τους εμφάνιση στη Χαλκίδα και το οποίο μου έδωσε με μια ευγενική χειρονομία, όταν έφευγε από το μαγαζί (φυσικά το έχω ακόμη).

Στα 25

MOBY, Why Does My Heart Feels So Bad?

Γενικότερα τα 2-3 χρόνια πριν την αυγή της νέας χιλιετίας, υπάρχει μια πτώση στη μουσική σκηνή, λίγα είναι εκείνα τα άλμπουμ που έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη μου. Οπότε κάποια στιγμή σκάει το «Play», έχω τελειώσει το φανταρικό και είμαι στο Ηράκλειο της Κρήτης, προσπαθώντας να δω τι θα κάνω (σερβιτόρος σε εστιατόριο). Δεν το πιάνω από την αρχή, μου φάνηκε βαρετό, μέχρι που μου έσκασε κάποια στιγμή και με τις λούπες του ομόρφυνε εκείνη τη δύσκολη περίοδο.

Στα 30

INTERPOL, Untitled

Ο δίσκος που μου άλλαξε (άναψε) πάλι τα φώτα. «Turn On The Bright Lights». Κι αυτόν καθυστέρησα να τον πάρω χαμπάρι, αλλά βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη, στο υπόγειο γνωστού μαγαζιού που πουλάει cd,  ακούω την εισαγωγή αυτού του κομματιού και μένω ξερός. Μου υπενθυμίζει πολύ δυναμικά τα στοιχεία αυτά που με κάνουν να λατρεύω τη μουσική. Είναι η στιγμή που αποφασίζω να γράψω τα πρώτα τραγούδια με αγγλικό στίχο κι ανάλογο ύφος. Είναι ο δίσκος που άναψε τη σπίθα τουλάχιστον μέσα μου για τους Pop Eye.

Στα 35

POP EYE, The Deepest Sea

Έχουμε κυκλοφορήσει λίγο πριν το πρωτο μας άλμπουμ. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν αυτά που νιώθω. Είναι κάτι που δεν το περίμενα ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Έχω αργήσει ηλικιακά, αλλά τελικά τι σημασία έχει, αφού έγινε απλά, δημιουργικά, εμπνευσμένα, κοπιαστικά κι αγαπησιάρηκα. Με 2 ανθρώπους μαζί μου, τον Γιάννη και τον Μάρκο Καλατή, μαζί με τους οποίους οι Pop Eye πήραν σάρκα κι οστά. Στο πρώτο μας αυτό ταξίδι βοήθησαν επίσης ο Ηρακλής κι ο Κώστας από τους GAD., τα μουσικά μας αδέλφια, με τα οποία μοιραστήκαμε τις ελπίδες και τα όνειρα στο ξεκίνημά μας.

ΣΗΜΕΡΑ

RHYE, The Fall

Γράφοντας αυτό το κείμενο, άκουω το ντεμπούτο άλμπουμ των Rhye. Έναν πολύ ωραίο δίσκο που θα μπορούσε να αποτελεί το συνδετικό κρίκο της Sade με τη Jessie Ware, μόνο που αυτή τη φορά η φωνή είναι αντρική. Το «Woman» περιέχει 3-4 εξαιρετικά τραγούδια, όπως τα «Open», «3 Days», «Hunger» και, φυσικά, το «The Fall».

Αυτό είναι το ολοκαίνουριο κομμάτι των Pop Eye

Οι Pop Eye εμφανίζονται την Τρίτη 2/4 στις 22.00 στο 6 D.O.G.S. (Αβραμιώτου 6-8). € 5