Μπορεί το μουσικό παρελθόν να συνεχίζει να γοητεύει και να δοξάζεται από τις νεότερες γενιές που (ξανα)ανακαλύπτουν όχι μόνο τα σπουδαία και γνωστά ονόματα της δεκαετίας του ’60 και του ’70 αλλά και –με συνεχείς ανασκαφές– και όσα σχήματα ξεχάστηκαν, έμειναν στο περιθώριο ή έζησαν ένα βραχύ βίο πριν χαθούν στην ανυπαρξία, αλλά οι σημερινοί σεβαστικοί αντιγραφείς του φαίνονται λίγοι μπροστά στην τωρινή πραγματικότητα.
Η εκτεταμένη χρήση του ένδοξου μουσικού παρελθόντος σήμερα δύσκολα καταφέρνει να ξεπεράσει το επίπεδο του απλώς συμπαθούς κι έτσι εύκολα καταδικάζεται σε μία πρόσκαιρη χρήση που αδυνατεί να αφήσει αποτύπωμα. Κι αν κάποια από αυτά καταναλώνονται ευρέως, αυτό δεν τους δίνει καμία διαχρονική αξία επειδή είναι η φόρμα που τα δικαιώνει και όχι η καλλιτεχνική τους αξία.
Όσοι από τους νεότερους δημιουργούς κάνουν κάτι ενδιαφέρον που αρνείται να κοιτάξει προς τα πίσω, αναπόφευκτα σχεδόν καταλήγουν σε ήχους δυστοπικούς, σε μελωδίες κατεστραμμένες, σε εξουθενωτικούς θορύβους, ψελλίζοντας δύσθυμα λόγια ή βγάζοντας άναρθρες κραυγές, αποτυπώνοντας αυτό που συμβαίνει τώρα.
Foo Fighters - Concrete and Gold
Ανέκαθεν αυτό το σχήμα, ο Dave Grohl δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είχε το ίδιο πρόβλημα: φιλότιμη προσπάθεια αλλά με ρηχό βάθος, άσε που πάντα θα αναρωτιέμαι ποιος ντράμερ εγκαταλείπει τα τύμπανα για να γίνει κιθαρίστας;
Με σημείο αναφοράς τη φόρμα του ροκ της δεκαετίας του ’70 πασπαλισμένη με δυνατά μυρωδικά –από Beatlesμέχρι Black Sabbath, AC/DC και πανκ– δημιουργεί ένα άλμπουμ με φτωχό δημιουργικό και μουσικό περιεχόμενο που όμως καταναλώνεται εύκολα και γρήγορα από τους εκατομμύρια ακροατές σε όλο τον κόσμο που πιστεύουν (ακόμη) πως το ροκ είναι απλώς ένας συγκεκριμένος ήχος. Το ότι έφτασε στο Νο1 Αμερικής και Αγγλίας σημαίνει πως αυτή η καταναλωτική συνήθεια παραμένει αναλλοίωτη. Τι Kansas, τι Foo Fighters…
Μόλις το ακούσεις έχεις αυτή την αίσθηση σαν να το ήξερες, σαν να το περίμενες πως κάπως έτσι θα είναι. Όχι πως δεν κυλάει ευχάριστα και με μια ζεστή (χλιαρή καλύτερα) αίσθηση που σε συνδέει με κάτι από το παρελθόν. Η φωνή, η θεατράλε (συχνά) ερμηνεία, το μελοδραματικό ύφος, η ηλεκτροπόπ που έρχεται από το παρελθόν, σαν ένα πουλόβερ που έχει λίγο ξεχειλώσει και φθαρεί αλλά το αγαπάς και το φοράς, μαζί με το ότι μεγαλώνει μαζί μας κι έχει πια (όπως κι εμείς) λίγο βαρύνει, λίγο μελαγχολήσει, λίγο σκοτεινιάσει. Αλλά να, είναι που ο δίσκος τελειώνει και διαπιστώνεις πως το φρύδι δεν ανασηκώθηκε ούτε μια φορά, τίποτα δεν σε έσπρωξε να πάρεις το άλμπουμ στα χέρια σου και να συνδεθείς μαζί του. Τέλος καλό, όλα καλά… Τέρμα.
Kutmah - Trobbb!
Με καταγωγή από την Αγγλία και την Αίγυπτο βρέθηκε σε εφηβική ηλικία στις ΗΠΑ και μπλέχτηκε δημιουργικά σε μουσικές κολεκτίβες του L.A. με mixtapes, dj σετ, ραδιοφωνικούς σταθμούς και συνεργασίες, ως που κάποια στιγμή η Αμέρικα αποφάσισε πως δεν τον ήθελε και τον απέλασε. Έμεινε μερικούς μήνες σε στρατόπεδο προσφύγων πριν επιστρέψει στην Αγγλία και στη συνέχεια μετακινηθεί στο Βερολίνο. Αυτός είναι ο πρώτος του ολοκληρωμένος μεγάλος δίσκος με πολλές συνεργασίες (Gonjasufi, JeremiahJae, Natureboy κ.ά.) που αποτυπώνει με ανάγλυφο τρόπο το ταλέντο του. Αποτελείται από 31 μουσικά θραύσματα όπου hip-hop, bigbeat, electronica, drum ’n’ bass συμπλέκονται σε ένα δυστοπικό χαρμάνι, με τσακισμένες μελωδίες, συγκοπτόμενες ιδέες, ζοφερές διαπιστώσεις αλλά και εμφανή την ικανότητά του να συγκροτεί με αυτό το υλικό ένα ονειρικό άλμπουμ με έντονη προσωπικότητα που σε καταπίνει ολόκληρο και δεν σε αφήνει να βγεις παρά μόνο όταν τελειώσει.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
12°
