Ο Tom Petty δεν μένει πια εδώ

Πιτσιρικάς είδε τον Elvis και τρελάθηκε. Λίγο μετά άκουσε τους Beatles και ξελαμπίκαρε: ροκ-εν-ρολ! Οι αναφορές του Tom Petty ήταν πάντα ξεκάθαρες ως προς τον ήχο του, που δεν παρέκλινε ποτέ από εκείνο το ρίγος που ένιωσε όταν άκουσε το Hound Dog και το Twist and Shout. Είτε σαν αρχηγός των Heartbreakers είτε σαν ιδρυτικό μέλος των Travelling Wilburys,  ο «Θωμάς» παρέμεινε πιστός, παρά τον άπιστο βιβλικό συνονόματό του, στις βασικές αξίες που τον οδήγησαν να παίξει μουσική: ρυθμός, κορίτσια, μοναξιές, ανοιχτοί δρόμοι, αμάξια που ρολάρουν κυνηγώντας την κορυφογραμμή του ορίζοντα, αγόρια που ορκίστηκαν να μη μεγαλώσουν ποτέ. 

Γάργαρες, πεντακάθαρες νότες-συγχορδίες που καθόλου άδικα δεν του χάρισαν το στέμμα του βασιλιά του ραδιοφωνικού Λος Άντζελες: δεν υπάρχει νύχτα που ένα τραγούδι του να μην σκοράρει στις πλέι λιστ των Fm, όπως και δεν υπάρχει ώρα κυκλοφοριακής αιχμής κατά τη διάρκεια της μέρας που κάποιο από τα τραγούδια του να μην ακουστεί δυνατά. Τίμιο ροκ. Είτε στα γρήγορα είτε στα μπαλαντοειδή του, ο Petty είχε μια δαιμονική ικανότητα να παράγει τραγούδια εύκολα να τα σφυρίξεις, με κουπλέ και ρεφρέν, που η ποιητική τους έμοιαζε σαν να κοσκίνιζε τον Κέρουακ και την περιπλάνηση. 

Κι είναι αρκετοί αυτοί οι μουσικοκριτικοί αλλά και μεγάλη μερίδα των φαν του, που καθόλου αλόγιστα, αλλά μελετημένα, του χάρισαν τον τίτλο του ισότιμου «συνομιλητή» του Bruce Springsteen. Ανατολική και Δυτική Ακτή σε μια ευγενούς άμιλλας κόντρα. Ναι, ο Petty για τον μέσο Αμερικάνο ακροατή ήταν ο μόνος που μπορούσε να σταθεί δίπλα στο «Αφεντικό», αλλά πάει κι ανάποδα: η μόνη μπάντα που μπορεί να σταθεί δίπλα στην E-street και να παίξει με την ίδια φόρα ήταν οι Heartbreakers. 

Η A. V. τον αποχαιρετά προτρέποντάς σε να ακούσεις ξανά και προσεκτικά μερικά τραγούδια που θα ακούγονται εις τους αιώνας των αιώνων, όσο θα υπάρχει ροκ-εν-ρολ. 

I Won't Back Down. Στακάτο παίξιμο που εντυπωσίασε ως και τον Τζόνι Κας, που το διασκεύασε.

American Girl. Ο κολλητός του σκηνοθέτης Τζόναθαν Ντέμι το συμπεριέλαβε στη «Σιωπή των αμνών». Μερικές δεκαετίες μετά, οι Strokes το «δανείζονται» αυτούσιο ως προς την εισαγωγή γράφοντας τον ύμνο «Last Nite». 

You Got Lucky. Γραμμένο για τη Στίβι Νικς των Fleetwood Mac. Ανάμεσά τους έπαιζε πέρα από εκτίμηση και μια περιπέτεια, μια αγάπη μικρή, μια ιστορία γλυκιά και πικρή. 

Free Fallin’. Τραγούδι που, αν ακούσεις προσεκτικά τους στίχους, θα καταλάβεις γιατί το ροκ του Petty τρέλαινε εξίσου με τα αγόρια και τα κορίτσια: μπορούσε να μιλήσει στην ψυχή τους. 

Handle With Care. Με την υπερμπάντα Traveling Wilburys ή και ο Πέτι, ο Ντίλαν, ο Χάρισον, ο Όρμπισον, ο Τζεφ Λιν στον ουρανό με τα διαμάντια.

Into The Great Wide Open. Η κλασική Tom Petty θεματολογία: γαλάζιοι ουρανοί, ανοικτοί ορίζοντες, ατίθασα αγόρια με μεγάλα όνειρα.