Συγκινήθηκα. Και δεν θα χρησιμοποιήσω τον όρο «βίντατζ» για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου γέννησε ο ήχος της: φως, στρομπς, συνθεσάιζερ, από τον Ζαν Μισέλ Ζαρ στους Pet Shop Boys κι από κάποια Faithless και early techno progressive περάσματα σε Vangelis, ως και εκείνους τους λατρεμένους μου Γάλλους Space! Ποια είναι η Antigone D. και γιατί το «Next Generation» δείχνει πως ο δρόμος για το μέλλον περνάει μέσα από το παρελθόν;
Κι όλα αυτά μόνη σου, Αντιγόνη. Σαν μια επιστροφή στις ρίζες της ηλεκτρονικής μουσικής, από τα τέλη του '70 μέχρι και τα early 90s: τότε που ο ήχος ήταν επικός, στιβαρός και το beat ονειροπόλο. Για πες! Νιώθω σωστά, κοντά σου, ή το πήρα λάθος;
Ναι, ναι! σωστά τα σκέφτεσαι! Χαίρομαι πολύ για τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις που σου δημιούργησε το «Next Generation». Είναι ακριβώς έτσι όπως τα είπες. Επιρροές από τους Jean Michel Jarre, Marc Almond, Pet Shop Boys, Erasure… καθώς με αυτές τις μουσικές μεγάλωσα και αυτές αναπολώ. Θέλω μουσικά να γυρίσω σε εκείνες τις αξέχαστες μουσικές δεκαετίες, εκμοντερνίζοντας την ποιότητά τους στη σημερινή εποχή. Και νομίζω ότι σιγά σιγά σαν να γίνεται μια στροφή στην electro pop-italo.
Θέλω να επικεντρώσουμε στο «όλα μόνη». Γιατί έτσι κι όχι με «σχήμα»; Δεν φαντάζομαι πως θα δυσκολευόσουν να φορμάρεις. Τον τελευταίο μάλιστα καιρό η Αθήνα είναι γεμάτη από μουσικούς που αγαπούν αυτό το «futuretro» ιδίωμα...
Η ιστορία έχει ως εξής… Ξεκίνησα με μια μελωδία, στη συνέχεια σκέφτηκα να βάλω και άλλα όργανα, έτσι έκανα την ενορχήστρωση, μετά είπα να το φτιάξω λιγάκι, έτσι έκανα το programming, το arrangement, μετά έκανα την παραγωγή και στο τέλος είπα… «εεε, δεν το παρουσιάζω κιόλας;». Έτσι λοιπόν κυκλοφόρησα το πρώτο μου άλμπουμ «Next Generation» με διανομή από την Protasis Music. Αρκετά από αυτά τα τρακ αυτή τη στιγμή τα κάνω remix. Άλλωστε και ο μεγάλος δάσκαλος Jean Michel Jarre, μόνος του είναι!!! Είμαι εγώ, λοιπόν, τα synthesizers μοy, η έμπνευσή μου…
Έβλεπα πρόσφατα ένα ντοκιμαντέρ για τη νύχτα που οι Kraftwerk έπαιξαν στο Λίβερπουλ, τέλη '70, και διηγούνταν το «σοκ» οι 17χρονοι τότε OMD: Νιώσαμε πως μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το πανκ αισθητικό κομμάτι ανατροπής, μα χωρίς κιθάρες και τρία μόνο ακόρντα, έλεγαν, προσθέτοντας πως τα μηχανήματα υπόσχονταν μεγαλύτερες γκάμες συναισθημάτων. Εσένα; Πού σε βρήκε και πώς σε «χτύπησε» αυτή η μουσική; Τι άκουγες μέχρι να την «ακούσεις»;
Από πολύ μικρή (5 χρονών περίπου!), τα πρώτα μου ακούσματα ήταν ο Jean Michel Jarre. Συνέχεια άκουγα μουσική όλη μέρα -και τότε δεν υπήρχαν cd-, οπότε είχα κασέτες, που έπαιζαν συνέχεια! Μονίμως με το στυλό γύριζα την ταινία που την έτρωγε το κασετόφωνο! Δεν μπορούσα και δεν μπορώ χωρίς τη μουσική, με ακολουθεί παντού, είναι η ζωή μου! Τον Jean Michel Jarre τον έχω δει αρκετές φορές σε συναυλίες, είναι μοναδικός, είναι ο αγαπημένος μου. Λίγο αργότερα ήρθε και άλλος αγαπημένος, ο Marc Almond. Με τους Soft Cell. Πολλές οι φορές που τον είδα, χτυπήθηκα στις συναυλίες του, γνωριστήκαμε. Βεβαίως μετά ακολούθησαν και άλλες μουσικές. OMD, Pet Shop Boys, Erasure, Giorgio Moroder, Jimmy Sommerville, όλες οι υπέροχες μουσικές του τότε! Αλλά μέσα σε όλες αυτές τις μουσικές να αναφέρω και την αγάπη μου στην κλασική και γαλλική μουσική. Αυτά λοιπόν είναι τα μουσικά μου ακούσματα που με επηρέασαν και σήμερα γράφω τις δικές μου μουσικές.
Αρκεί μόνο το μάνιουαλ χρήσης; Μια ιδέα; Και πείραγμα κουμπιών; Ή μήπως χωρίς τις σπουδές επί της μουσικής ο ηλεκτρονικός παραγωγός-παίκτης δεν μπορεί να σταθεί, πέραν μερικών απλοϊκών και στεγνών συνθέσεων; Είναι κάτι που με ταλανίζει, φιλτάτη: ασχέτως του αν η «δουλειά» γίνεται από μηχανές, πόση «θεωρία» επιβάλλεται να κατέχει ο προγραμματιστής;
Αχ αυτά τα κουμπάκια! Τι να σου πω… Στην αρχή ο άνθρωπος χτύπαγε ό,τι έβρισκε για να δημιουργήσει μουσική, μετά τέντωνε μια χορδή για να ακούσει πώς είναι ο ήχος. Η μουσική είναι τέχνη. Ο καθένας τη χρησιμοποιεί όπως ξέρει. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά με την τεχνολογία. Σίγουρα τα κουμπάκια βοηθάνε, αλλά πόσα μπορεί να κάνει κανείς χωρίς γνώσεις μουσικής; Περιορίζεσαι μέσα στην τεχνολογία - και μετά; Ενώ αν υπάρχει και η μουσική παιδεία, η μουσική έμπνευση είναι ατέλειωτη. Για μένα ο καλύτερος συνδυασμός είναι οι μουσικές σπουδές μαζί με την τεχνολογία. Κι εγώ αυτό έχω κάνει, σπούδασα μουσική στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας, όλα τα ανώτερα θεωρητικά (Αρμονία, Αντίστιξη, Φούγκα), Πιάνο και στο μοντέρνο τμήμα, Δίσκαλο αρμόνιο με πτυχίο από την Yamaha Music Foundation. Στη συνέχεια έγινα και εγώ με τη σειρά μου καθηγήτρια του Ωδείου Φίλιππος Νάκας στον τομέα Αρμονίου, και συνθέτρια, γράφοντας τις δικές μου μουσικές, παρέα πάντα με τη βοήθεια της τεχνολογίας.
Θεούλης δε λες τίποτα! Τα λόγια είναι περιττά! Το «Midnight Express» είναι το αγαπημένο μου soundtrack!
Yazzoo ή Erasure; Νιώθω πως μέσα στη δουλειά σου υπάρχουν «μνήμες» από Βινς Κλαρκ!
Μια χαρά το νιώθεις! Και αφού με ρωτάς, και πρέπει να διαλέξω, θα πω Erasure. Μου αρέσουν πάρα πολύ! Και σίγουρα τα κομμάτια μου έχουν μέσα τους κάτι από τους Erasure. Το «Ι love to hate you» το έχω συμπεριλάβει σ' ένα πρόγραμμα για live, όπου παίζω πλήκτρα και τραγουδάω pop 70's-90’s, Erasure, Marc Almond, Pet Shop Boys, Jimmy Sommerville, και πολλά ιταλικά και γαλλικά τραγούδια σε electro house διασκευές.
Πώς προέκυψε ο δίσκος; Είσαι ικανοποιημένη από το «τελικό»; Και πού θες να το πας σαν δημιουργός;
Τόσα χρόνια, μια ζωή που ακούω μουσική, που τη σπούδασα, που τη λάτρεψα, που δεν μπορώ χωρίς αυτήν, που δεν γίνεται να μην ακούω όλους τους αγαπημένους μου μουσικούς που προανέφερα, μου γεννήθηκε η ανάγκη να ανακαλύψω τον δικό μου μουσικό εαυτό, να γράφω τις δικές μου μουσικές και να ταξιδεύω μαζί τους! Τι πιο ωραίο να αγγίζεις τα πλήκτρα, να τα ακούς… Και ύστερα ήρθε η επιθυμία αυτές τις μουσικές που γράφω να τις μοιραστώ με τον κόσμο, να τις ακούνε όλοι, μεταφέροντας τα δικά μου συναισθήματα, με τα σύνθια μου, με τα λέιζερ… Έτσι προέκυψε το «Next Generation». Κάνω και κάποιες κινήσεις για την προώθηση του άλμπουμ στο εξωτερικό και ελπίζω οι αντιδράσεις από εκεί να είναι θετικές. Στην ερώτησή σου πού θέλω να το πάω σαν δημιουργός, θα σου απαντήσω με τον τίτλο του cd: Next Generation! Εκεί θέλω να το πάω! Αυτό είναι το όνειρό μου, και άλλωστε όπως το έχω αναφέρει και μέσα στο cd, «Αφιερωμένο σε όλους εμάς που προσπαθούμε και κυνηγάμε τα όνειρά μας. Έτσι κυνηγάω και εγώ το δικό μου όνειρο! Να είμαι η επόμενη γενιά… στην ηλεκτρονική μουσική…»
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
20°
