Μουσικη

To blues του Γρηγόρη

Γιατί με θλίβει τόσο η απουσία του από τα ερτζιανά

114708-643708.jpg
Χρήστος Ξανθάκης
ΤΕΥΧΟΣ 255
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
36759-82763.jpg

Ο Χρήστος Ξανθάκης γράφει για την απομάκρυνση-αποχώρηση-απόλυση του Γρηγόρη Ψαριανού από το ραδιόφωνο Best.

Τον Γρηγόρη Ψαριανό δεν τον ξέρω. Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, δεν έχουμε πιει έναν καφέ παρέα. Μια φορά μόνο τον πήρα τηλέφωνο για να τον ρωτήσω αν θα πήγαινε να δουλέψει στη Γιάννα, μου απάντησε με ειλικρίνεια, ευχαριστώ πολύ. Και οφείλω να ομολογήσω ότι συχνά εκνευριζόμουν όταν άκουγα την εκπομπή του, ιδίως εκεί που μπινελίκωνε δικαίους και αδίκους, άνευ λόγου και αιτίας. Χώρια τα ΑΕΚτζίδικα παραληρήματα, που με έφταναν στα πρόθυρα ψυχικού βρασμού.

Οπότε, γιατί με θλίβει τόσο η απουσία του από τα ερτζιανά; Γιατί μαύρισα και σκοτείνιασα και μου στράβωσε η μούρη και με ρώταγε κόσμος στο γραφείο «τι έχεις, παιδάκι μου, και κάνεις μουτσούνες;». Διότι αυτό ακριβώς που ουκ ολίγες φορές με χάλαγε στον Ψαριανό, αυτό το ντελαπάρισμα του λόγου, αυτή η βοθρολυματική ελευθεροστομία, αυτή η αστοχία υλικών, αν θέλετε να μιλήσουμε με όρους τεχνικούς, είναι ό,τι λείπει από το ραδιόφωνο σήμερα.

Ένα ραδιόφωνο όπου όλα είναι τακτοποιημένα, σιδερωμένα, ευθυγραμμισμένα, όπου η πλεϊλίστα βάζει στη σειρά τους πάντες και τα πάντα, όπου οι παραγωγοί, οι DJs, όπως θέλετε πείτε τους, παριστάνουν τα στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Όπου έχει γεμίσει ο κόσμος από στελέχη εφημερίδων, περιοδικών και καναλιών, με τη ραδιοφωνική εκπομπή ως δεύτερη δουλειά τους. Συγνώμη, αλλά ο Ψαριανός το βουλευτιλίκι το είχε για δεύτερη δουλειά!

Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλα αυτά; Μου θυμίζουν την εποχή πριν από αυτό το πράγμα που κάποτε βαφτίσαμε «ελεύθερη ραδιοφωνία». Ων άνω των σαράντα, έχω κερδίσει αφενός το προσωνύμιο του κωλόγερου και αφετέρου το προνόμιο της μνήμης. Και δεν μπορώ να λησμονήσω τα καταραμένα eighties, με μοναδική φωνή εκείνη των κρατικών διαύλων. Με τις συχνότητες γεμάτες από γνωστούς γνωστών, βυσματούχους, ανιψάκια, γκομενάκια και διορισμένους κομματικούς. Αν δεν ήσουν κάτι εκ των ανωτέρω, δεν την πέρναγες την πόρτα της Αγίας Παρασκευής. Και μη μου αρχίσετε πάλι με τις εξαιρέσεις του κανόνα (καλησπέρα, κύριε Πετρίδη!), γιατί θα σας απαντήσω κι εγώ ότι τον επιβεβαιώνουν αντί να τον ανατρέπουν.

Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω που διακόπευα το καλοκαίρι του ’83 στη Σαντορίνη και είχα γνωρίσει έναν τύπο με εκπομπή στο κρατικό ραδιόφωνο. Έπαιρνε 20 χιλιάρικα δραχμαί ανά εκπομπή (κολοσσιαία λεφτά για εκείνο τον καιρό) και είχε ήδη συμπληρώσει ένα μήνα ανελέητου μαυρίσματος στο νησί. Τον ρώτησα λοιπόν πώς τα κατάφερνε, πώς μπορούσε να μπανιάρεται άνευ συνεπειών και μου απάντησε το εξής: «Εντάξει, ρε φίλε, πάω μια φορά στις τόσες, γράφω 5-6 κονσέρβες και τις αφήνω πίσω να παίζουν».

Αυτός ακριβώς ο τύπος μού ήρθε στο νου όταν έμαθα για την απομάκρυνση-αποχώρηση-απόλυση του Ψαριανού από τον Best. Από τη μια μεριά ένα απόλυτα κονσερβαρισμένο τοπίο, ένα τοπίο εξυπηρέτησης και προώθησης, και από την άλλη ο κύριος «θέλω να τα πω» – έστω και με σχετική καθυστέρηση κάθε μέρα, λόγω καθιερωμένου ξενυχτιού την προηγουμένη. Με το χέρι στην καρδιά τώρα: Εσείς ποιον από τους δύο θα διαλέγατε;

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.