Τι μου θύμισες τώρα…

Παρθενογένεση δεν υπάρχει στη μουσική αλλά υπάρχει δημιουργικότητα, η προσπάθεια δηλαδή και –κυρίως– η επιθυμία να διατυπώσει κάποιος την προσωπική του άποψη για κάτι που είναι ήδη δεδομένο. Πολλοί το δοκιμάζουν, λίγοι το κατορθώνουν αποτελεσματικά.

Stone Foundation - Street Rituals

Η μεγάλη αγγλική παράδοση στην «γαλανομάτα σόουλ» βρίσκει εδώ άξιους συνεχιστές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που στον 4o δίσκο της πολυμελούς μπάντας συμμετέχει ο Paul Weller (καθώς και οι William Bell και Bettye Lavette) ενώ κάνει και την παραγωγή, ξαναζώντας μαζί τους τις εποχές των Style Council. Υποδειγματική αναπαράσταση της φόρμας του είδους, οι Hall & Oates, οι Average White Band, o Steve Winwood, οι Eurythmics θα τους κοιτάζουν με συμπάθεια, ο δίσκος κυλάει τόσο ευχάριστα όσο μια βραδιά σε αγγλική παμπ με μπίρες, φλερτ και υποσχέσεις για τη συνέχεια…

Sleaford Mods - English Tapas

Αισθητικά ο δίσκος λειτουργεί σαν μηχανή του χρόνου για ένα διακτινισμό στα μετα-πανκ 70s. Το ντουέτο από to Nottingham έχει κατορθώσει μέσα σε μία δεκαετία δράσης να ξαναδώσει χρώμα στο εγκαταλελειμμένο  αγγλικό εργοστάσιο του post-punk και του new wave με έντονο πολιτικό/κοινωνικό πρόσημο. Δωρικό ύφος, απλές μελωδίες, αγγλικός σαρκασμός και ερμηνεία που έχει κάτι από Mark E. Smith, Ian Dury και Shaun Ryder, συγκροτούν ένα σύνολο που ξύνει πληγές για το τι ήταν κάποτε mainstream στην Αγγλία (και όχι μόνο) και τι είναι τώρα.

Hoops - Routines

Το κουαρτέτο από την Indiana κάνει ντεμπούτο με ένα δίσκο που θα ήθελε να έχει γεννηθεί στην dream-pop δεκαετία του ’80 και κατά προτίμηση στην Αγγλία. Όπως πάντα όμως, οι επίγονοι είναι κάπως χειρότεροι από το πρωτότυπο, άσε που έχουν περάσει και 30 χρόνια από τότε και φαίνεται και κάπως ντεμοντέ. Βέβαια τώρα οι «ειδικοί» το λένε psych-folk αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα. Και με την ευκαιρία… Αυτή την «τάση» με πολλά αμερικάνικα γκρουπ που θέλουν να παίξουν κάτι «αγγλικό» με 3-4 δεκαετίες καθυστέρηση, λίγο σε ΡανΤανΠλαν μου κάνει.

Reverend Peyton’s Big Damn Band - Front Porch Sessions

Σκηνή από ταινία που θα μπορούσε να έχει κάνει ο Robert Redford με μουσικό σύμβουλο τον T Bone Burnett: Μετά από μία σκληρή ημέρα ένας αμερικάνος εργάτης από την ευρύτερη περιοχή του Nashville κάθεται στη βεράντα του και τραγουδάει. Έχει πολύ καλή φωνή, προσωπική άποψη για το πώς πρέπει να είναι αυτός ο ήχος, ξέρει κιθάρα και παλιά country/blues τραγούδια που παραπέμπουν σε μία Αμερική που χάνεται. Εδώ η «big damn band» των δύο επιπλέον μουσικών που τον συνοδεύουν έχει ελάχιστη συμμετοχή κι έτσι περισσότερο μοιάζει με ένα προσωπικό άλμπουμ με έντονα χαρακτηριστικά που δύσκολα ξεχνάς. 

Η παρέα από το Hollywood θέλει να δηλώσει άποψη για το serf και το garage αλλά δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο τι θέλει να πει. Όταν μένει πιστή στις νόρμες του είδους όλα δουλεύουν ρολόι, όταν πάει να το πειράξει το πράγμα, τότε αρχίζει και ρετάρει…