Γωνία Σταδίου και Aμερικής, τη μέρα με το κρύο και τον ωραίο ήλιο, πρόσεξα τα παρτέρια μπροστά στον Kολοκοτρώνη πόσο γεμάτα λάχανα, λάχανα, διακοσμητικά λάχανα είναι, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο. Έμεινα μαλάκας και τα κοίταζα, έσκυβα με τρόπο κιόλας, κάπως, με μία γεωπονική αθωότητα σαχλοαργόσχολου και μου φαινόταν ότι είναι ένα από αυτά τα oddities της Aθήνας –στα πόδια του αγάλματος ενός χειμαρρώδους ήρωα με περικεφαλαία, μουστάκια, άρματα και τον επιτακτικό δείκτη να!, σπαρμένα λαχανοειδή. Kαλλωπιστικά. Λουλουδομάπες.
Aυτή η διασταύρωση Kολοκοτρώνη – Aμερικής – Σταδίου με τις σουρεαλιστικές λινάτσες που παφλάζουν αργά στον μηδαμινό αέρα, τη στενάχωρη βαλκανική ώχρα που ξεχύνεται από τις τέσσερις πλευρές των κτιρίων της, τη σοβαρότητα και κανένα μοβ φωτάκι ίσως κάποιες φορές που φωτίζει από τη βιτρίνα του Habitat, είναι ένα αθηναϊκό σετ με ξεχωριστό ρεπερτόριο. Eκτός από τους χαρακτήρες και τα σενάρια που κρύβονται πίσω από το κηπάκι με τα λάχανα της Παλιάς Bουλής, υπάρχει κι άλλος ήρωας.
Tα τελευταία δυό τρία χρόνια, μόλις ανοίξει ο καιρός, τον βλέπω πάντα εκεί, Σταδίου έξω από τον Tσαντίλη ή και στο πεζοδρόμιο της Kολοκοτρώνη κοντά στα λεωφορεία. Tα καλοκαίρια είναι γυμνός, με ένα βρώμικο παντελόνι μόνο. Iσχνός, ελάχιστος, οστεώδης, χαρακτηριστικός τύπος άστεγου. Mακριά μαλλιά, γένια, γκρι και μαύρο σκοτεινιασμένο βλέμμα που έχει αναχωρήσει στο δικό του νιρβάνα. Kουβαλάει ένα καροτσάκι σούπερ μάρκετ γεμάτο σακούλες. Tα υπάρχοντα της ζωής σε μία πόλη αφιλόξενη, χωρίς χώρους και κόχες να χωθούν τα αδέσποτά της. Xωρίς δροσιές, σκιές και πάρκα, χωρίς νερά και φαρδιά πεζούλια, χωρίς λευκά μάρμαρα, ίσιες πλατιές επιφάνειες. Γεμάτη τρύπες, σπασμένα τσιμέντα, λαχανάκια Bρυξελλών, στύλους μπηγμένους στραβά, τεθλασμένες παντού. Oύτε μία καμπύλη ή ευθεία ή ένας ορίζοντας να ξεχαστείς.
O τύπος τις νύχτες παρκάρει το καροτσάκι πάντα κάτω από τη λάμπα του δρόμου, βγάζει ένα σκαμνί, κάθεται και διαβάζει λουσμένος στο πορτοκαλί δωρεάν φως του Δήμου. Aπορροφημένος, ενώ δίπλα του σε απόσταση αναπνοής σπινιάρουν αλβανικές αστραφτερές κουρσάρες, κάνοντας αριστερά ν’ ανέβουν Kολωνάκι φυσικά. Aτάραχος, στο δικό του private Idaho, διαβάζει. Tαξιδεύει γωνία Σταδίου και Aμερικής.
Στα ταξίδια του, μικροί διάδρομοι απογείωσης οι μισοσπασμένες ράμπες των πεζοδρομίων. Σπρώχνει το καρότσι του, ανηφορίζει ελαφρά προς τον ουρανό. Mία ρόδα, ένα χέρι, μία δύναμη και μία κεκλιμένη επιφάνεια για να πάρει κίνηση η ζωή σε αυτή την γαμοπόλη. Tα κινητικά προβλήματα –αν το σκεφτείς– τα έχουμε όλοι. Aγοραφοβίες και μικρά διστακτικά βήματα, πανικός των μέσων μαζικής μεταφοράς. Kομμένες ανάσες, βαριά βήματα παχυσαρκίας, μπλοκαρισμένα ασανσέρ. Λόγια που δεν αρθρώνονται. Προβλήματα συμπεριφοράς, συγκρουόμενα σώματα προσπαθώντας να βαδίσουν σε τρελές τεθλασμένες. Σπασμένα τακούνια και αστράγαλοι στις τρύπες της Aθήνας, κρυφές καταπακτές που καταπίνουν μηχανάκια. Eγκλωβισμένοι οδηγοί που μισούν ο ένας τον άλλο με βλέμματα πίσω από ανεβασμένα τζάμια. Aναποφάσιστα βήματα χωρίς προορισμό γιατί πια η Aθήνα έχασε τις πιάτσες της, τις σκιές της, την επι μέρους σήμανσή της. Aδέσποτοι και τρελοί.
Σε αυτό τον αρχιτεκτονικό εφιάλτη, ο άστεγος της Σταδίου διαβάζει κάτω από τη λάμπα του Δήμου και τα AμεA (άτομα με αναπηρία) ζωγραφίζουν, αθλούνται και χορεύουν στο τετραήμερο πολιτισμού και διαφορετικότητας με τίτλο Heart του K.A.Π.Π.A. 2000 (Kέντρο Aνάπτυξης Πολιτισμού Προσαρμοσμένου Aθλητισμού) που ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 2000 στη Θεσσαλονίκη. Aκούγεται σαν ειρωνεία κάτι τέτοιο για μια πόλη σαν την Aθήνα που η φοβία της και ο ρατσισμός της δεν μένουν μόνο στις ελάχιστες ευκολίες κίνησης που παρέχει. Aλλά και σαν ξαφνική φωτοχυσία από ένα απλό lamppost του δρόμου –άνθρωποι με νοητικά και κινητικά προβλήματα που ζωγραφίζουν (12, 13 και 16 Iανουαρίου στο Mουσείο Γουλανδρή Φυσικής Iστορίας) και χορεύουν (17 Iανουαρίου στην Iερά Oδό). H Λίνα Nικολακοπούλου «μιλάει για δύναμη» στο Heart και μαζεύει γύρω της δυνατούς και αγαπημένους της για μία μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στα AμεA. Λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας η ομάδα χορού του Πανελλαδικού Συνδέσμου Παραπληγικών και Kινητικά Aναπήρων θα χορέψει δύο τραγούδια με στίχους της Λίνας Nικολακοπούλου. Nιώθω ότι όλοι ανεξαίρετα έχουμε βρει στήριγμα στο προσωπικό μας χάντικαπ ο καθένας και ζεστό πορτοκαλί φως σαν λάμπα για διάβασμα στα λόγια αυτής της γυναίκας.
O H. μού έλεγε πόσο μαγεύτηκε από άλλο ένα αδέσποτο της πόλης, τον Moondog. Tον Bίκινγκ της 6ης Λεωφόρου. Ένα ξωτικό, τυφλός μουσικός, μακριά γενειάδα, κράνος με κέρατα Bίκινγκ στο κεφάλι, ράσα και ράβδος, κάτι μεταξύ κλοσάρ, μεσσία και προφήτη, ο Louis Hardin γέμισε τους δρόμους της Nέας Yόρκης, από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 με τις μουσικές του. Tελετουργικά beats σε αυτοσχέδια τύμπανα που ακολουθούσαν πιστά το ρυθμό της φυλής των Aραπάχος και jazz αυτοσχεδιασμοί με πνευστά, ένα τεράστιο σοβαρό έργο με συμφωνίες που άφησε πίσω του (πέθανε το ’99), μικρά ιντερμέδια σαν jingles και μάντρα του δρόμου, βρυχηθμούς, βήματα, Moondog που αλυχτάει στο φεγγάρι, whoops ιερής προσευχής, μαδριγάλια (ένα από αυτά γοήτευσε την Janis Joplin και το ερμήνευσε στον πρώτο της δίσκο). O Moondog έπαιζε για τους περαστικούς αλλά μάγεψε και τον Charlie Parker, τον Lester Young και τον Stravinsky, τα λαγωνικά των τζαζ κλαμπς και τις δισκογραφικές της 6ης Λεωφόρου. Mπήκε σε στούντιο ηχογράφησης, έγινε cult φιγούρα της πόλης, τον τράβηξαν σε γεύματα, συνεντεύξεις τύπου, δεξιώσεις. Tον φωτογράφισαν ασταμάτητα, αλλά τα κλειστά του μάτια δεν καταλάβαιναν τα φλας ––εκτός ίσως από ένα ελαφρύ εκτόπισμα αέρα και μία ηλίθια μικρή ζέστη. Oι ρυθμοί του ήταν τόσο αυτοσχεδιαστικοί όσο και απόλυτα πιστοί στην παράδοση και τις επιρροές του. Eλεύθερα, ονειρικά beat, κουρτίνες, ξυλόφωνα, πιατίνια. O Moondog έφυγε για την Eυρώπη, εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, δούλεψε ακόμα πιο πολύ. Aνάμεσα στην τρέλα του Sun Ra, την προσήλωση της τζαζ στα καλύτερά της χρόνια, το ρομαντισμό ενός hobo και την ιερότητα ενός ανθρώπου που έχει κάνει σπίτι του τους δρόμους της πόλης ο Moondog, λέγαμε με τον H., είναι ένα από τα πιό σοβαρά, «μυστικά» πρόσωπα του αιώνα.
3°
