Νέοι και δημιουργικοί

New Entry
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχει κάποιος σπίτι του που δημιουργεί (γράφει μουσική, ένα σενάριο ή ένα βιβλίο) και σε λίγο καιρό θα μας το φανερώσει και θα μας εντυπωσιάσει. Πάντα συμβαίνει αυτό... Ο D M Stith είναι μια τέτοια περίπτωση. Κρυμμένος για καιρό σπίτι του έγραφε μουσικές που φοβόταν να βγάλει προς τα έξω, κι αν δεν βρισκόταν η Shara Worden (“My Brightest Diamond”) να τον ξεψαρώσει, μπορεί και να μην τις ακούγαμε ποτέ. Το “Heavy Ghost” (****) κυκλοφόρησε τελικά κι εμείς έχουμε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Ονειρικοί, υπνωτιστικοί ήχοι, λιτότητα, ερμηνείες που θυμίζουν από Antony μέχρι Robert Wyatt κι από Tim Buckley μέχρι Eugene Edwards. O D M Stith έχει λόγο ύπαρξης. Κάτι ξέρει ο Sufjan Stevens, που τον συμπαθεί ιδιαίτερα.

Ο Jeremy Jay συνεχίζει να φτιάχνει folk τραγούδια με synth-pop ψυχή και στο “Slow Dance” (***) μας φανερώνει την εξέλιξη, την ωριμότητά, αλλά και τη δυνατότητά του να κάνει να ακούγεται ενδιαφέρον και όμορφο κάτι τόσο συνηθισμένο δομικά.

Η Sara Watkins απογαλακτίζεται από τους Nickel Creek και δοκιμάζει (με τη βοήθεια του John Paul Jones στην παραγωγή) να δημιουργήσει το δικό της χαρμάνι από folk, country, bluegrass, με ήχους από γουκαλίλι, μαντολίνο, βιολί και άλλα παραδοσιακά (στην κιθάρα τη βοηθάει –φυσικά– ο αδερφός της Sean). Η πρώτη της απόπειρα με τίτλο “Sara Watkins” (***) δείχνει ότι, χωρίς να προσθέτει κάτι διαφορετικό στο είδος, υπάρχει χώρος και γι’ αυτήν.

Κάτι ν’ ακούγεται
Οι αλλεπάλληλες προβολές των παλιών ταινιών στην τηλεόραση, η απενοχοποίηση που έφερε το life style με την άποψη «όλοι μέσα σ’ όλα» αλλά και «γιατί όχι;», η επιθυμία να βρούμε  τους δικούς μας cinematic ήχους αλλά και το εγχώριο lοunge, έκαναν τον Μίμη Πλέσσα Morricone και τη Γιοβάννα Dusty Springfield...

Οι Stereomatic στο “Club Cosmopolitan” (**) χρησιμοποιούν κάθε φόρμα και κάθε κλισέ για να ξαναπλασάρουν «ελαφρά» τραγούδια με την Τζένη Βάνου, την Κανελλίδου, την Πολύμνια, τη Γιοβάννα... Χωρίς χιούμορ, χωρίς διάθεση να υπονομεύσουν ή έστω να διαβάλλουν αυτές τις συνθέσεις, απλώς κάνουν λίφτινγκ σε κάτι που υπήρξε ελάχιστα ουσιώδες από τη γέννησή του.

Κάτι ανάλογο κάνει και ο «νεοϋορκέζος» Χρήστος Ραφαηλίδης στο άλμπουμ «Ηχώ» (*), διασκευάζοντας σε τζάζι περιβάλλον τραγούδια του Μίμη Πλέσσα που τραγουδάει η Εύη Σιαμαντά. Τόσα χρόνια  στη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης, αυτό βρήκε να μας πει στα «ελληνικά»;

Τέλος οι Go Jam Group στον πρώτο τους δίσκο “Go Jam Group” (**) συμπλέκουν ελληνική παράδοση, φλαμένγκο, Μεσόγειο, Χατζιδάκι. Παίζουν καλά, αλλά όλα είναι εντός πλαισίου και εκ του ασφαλούς.

Πληθωρισμός
Το πιο βαρυφορτωμένο, από συναυλίες, καλοκαίρι δείχνει πως οι οργανωτές συναυλιών δεν φοβούνται την οικονομική κρίση. Το καλό είναι πως τα καινούργια ονόματα είναι πολλά και οι συναυλίες καλύπτουν ευρύ φάσμα μουσικών ειδών.

Αυτά είναι καλά νέα για τα αθηναϊκά ξενοδοχεία, αφού πάνω από 1.000-1.500 άτομα (μέλη συγκροτημάτων, ηχολήπτες κ.λπ. θα βρεθούν στην Αθήνα). Μέσα σ’ ένα 3μηνο έχουμε τουλάχιστον 40 συναυλιακές μέρες, περί τα 100 διαφορετικά ονόματα ξένων συγκροτημάτων, κι αν κάποιος ήθελε να τα δει όλα θα χρειαζόταν πάνω από 3.000 ευρώ.

Το κακό είναι πως όλη αυτή η δραστηριότητα έφερε πάλι πολλά φαινόμενα πλειοδοσίας στις αμοιβές των συγκροτημάτων, που θα κάνουν και τις φετινές συναυλίες στην Ελλάδα από τις ακριβότερες της Ευρώπης, αφού οι ξένοι μάνατζερ ενδιαφέρονται για τη χώρα μας μόνο υπ’ αυτή την έννοια: να πάρουν όσο περισσότερα μπορούν, βγάζοντας τα συγκροτήματά τους σε «πλειστηριασμό». Όμως εδώ είναι Ελλάδα και όλα λειτουργούν(;) ανορθόδοξα.