Pop: Η αποθέωση του μετρίου

Δημοσιογράφοι του κιλού, ημιμαθείς κριτικοί, αμετροεπείς κολουμνίστες, μπλόγκερ για κλάματα και υστερικοί –γράφω απ’ όλα και για όλα– φιλότεχνοι, εγχώριοι αλλά και ξένοι, μοιράζουν υπερθετικούς με το κιλό και ενθουσιάζονται με το μέτριο, το στοιχειώδες, το καλό και το συμπαθές. Με χαρακτηρισμούς όπως «σπουδαίο άλμπουμ», «εξαιρετική παράσταση», «μοναδική ερμηνεία», «συγκλονιστική εμπειρία», συχνά αποθεώνεται η συμπαθής μετριότης. Αν δε πεθάνει κάποιος δημοφιλής (και απλώς καλός), τότε γονατιστοί σπεύδουν να τoν θυμιατίσουν για το «σπουδαίο έργο που άφησε πίσω του», για τις «μοναδικές ερμηνείες του», για το «σκηνικό του ήθος», για «τα τραγούδια του που θα μείνουν αξέχαστα».

Και για να το περιορίσω στους δίσκους εν προκειμένω, διαβάζω τόσο συχνά ενθουσιώδη κείμενα –ελληνικά και ξένα– για άλμπουμ απλώς καλά ή συμπαθή, που είναι πράγματι εντυπωσιακό και λυπηρό συνάμα γιατί δείχνει ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από τη μουσική ιστορία της ποπ κουλτούρας. Πολλοί γραφιάδες κάθε είδους νομίζουν ότι η τέχνη είναι αυτό που οι ίδιοι ξέρουν ή αντιλαμβάνονται κι όχι αυτό που πραγματικά είναι. Η αποθέωση της ημιμάθειας είναι η προκρούστια λογική ότι υπάρχει μόνο όσα ο γράφων γνωρίζει και αντιλαμβάνεται. Ό,τι δεν γνωρίζει απλώς δεν υπάρχει… Αυτό το φαινόμενο έχει πάρει τόσο μεγάλη έκταση και η αποθέωση του απλώς καλού γίνεται ένας χαμηλός πήχης που μπορούν εύκολα να υπερβούν πολλοί αλλά, όπως όλοι ξέρουμε, το συμβατικό τρώει τα σωθικά της τέχνης. 

Lorde - Melodrama

Ο ενθουσιασμός της διεθνούς κριτικής τον έχει προβιβάσει ήδη σε ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς. Ο 2oς δίσκος της νεαρής Νεοζηλανδής Ella Yelich-O’Connor έχει πολλά στοιχεία για να είναι καλός και να ξεχωρίζει από τον mainstream pop πολτό της σάχλας και της ανοησίας, αλλά επειδή «στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος» δεν σημαίνει πως είναι και σπουδαίος ηγέτης. Η teenager στιχουργία του 1ου δίσκου έχει εγκαταλειφθεί για μια πιο ενήλικη θεώρηση καταστάσεων και σχέσεων: «limelight/lose my mind» - «I do my makeup in somebody else’s car» - «I ’ll give you my best side/tell you all my best lies» - «I let the seasons change my mind», στιγμιαία υπάρχει μία αύρα από Kate Bush και Bjork, το μουσικό μέρος είναι φροντισμένο στη λεπτομέρεια, με πολλές «κατασκευαστικές» ιδέες και εγκεφαλική παραγωγή αλλά με μελωδίες που τις παίρνει εύκολα ο αέρας. 

Beth Ditto - Fake Sugar

Η σόλο απόπειρα της τραγουδίστριας των Gossip έχει όλα τα συστατικά και την ένταση της πληθωρικής της παρουσίας με ένα pop/punk attitude, που παραμένει όμως πάντα μέσα σε συμβατικά πλαίσια και είναι μόνο οι φωνητικές της ικανότητες που δίνουν μια καλύτερη ζωή στα τραγούδια της.

The Raveonettes - 2016 Atomized

Την περασμένη χρονιά κυκλοφορούσαν ένα τραγούδι το μήνα, στο γνωστό στιλ του λίγο απ’ όλα και τίποτα, και φέτος αποφάσισαν να τα συγκεντρώσουν και να τα βγάλουν σε ένα άλμπουμ. Μπορεί κι εμείς να μη γίναμε «Δανία του Νότου» εντωμεταξύ, αλλά κι αυτοί που είναι δεν κατάφεραν να μας κάνουν καλύτερους ούτε τους 12 μήνες του ’16 αλλά ούτε και το ’17 συνολικά. Απορώ γιατί τους «αποθεώνουμε» κι εδώ στην Ελλάδα. Αλλά θα μου πεις, εδώ «αποθεώνουμε» την LP…