Βασισμένη σε ιστορίες από τις «Χίλιες και μία Νύχτες», η ταινία «Οι Περιπέτειες του Πρίγκιπα Αχμέντ» της πρωτοπόρου Λότε Ράινιγκερ αποτελεί μία μοναδική στιγμή για τον κινηματογράφο ως το πρώτο μεγάλου μήκους φιλμ κινουμένων σχεδίων στην ιστορία του γυρισμένο από το 1923 έως το 1926 στο Πότσνταμ της Γερμανίας. Στο πλαίσιο του φετινού 7ου Athens Open Air Film Festival η ταινία θα προβληθεί στην Πλατεία Κοτζιά στις 5 Ιουλίου με αυτοσχεδιαστική μουσική συνοδεία από τον Larry Gus με τη σύμπραξη του Δημήτρη Παπαδάτου (Jay Glass Dubs). Με αφορμή αυτή την επικίνδυνη αναμέτρηση με διαβολικούς μάγους, δράκους και πνεύματα ο Λάρυγγας ανοίγει το στόμα του.
Ποια σουπερχίροου ιδιότητα θα επέλεγες;
Να τον παίζω και να μην τελειώνω.
Σε ποια χρονιά θα ταξίδευες στον χρόνο;
Στο 2666, ευχόμενος ότι θα είναι νεκροί όλοι όσοι ξέρω.
H Βερολινέζα Lotte Reiniger έγραψε κινηματογραφική ιστορία δημιουργώντας την πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων. Tι σημαίνει να είσαι μπροστά από την εποχή σου;
Χμμμ, ιδανικά το καλύτερο θα ήταν να είσαι όπου χρειάζεται, φτάνει να μην πεθάνεις φτωχός και καημένος μάλλον.
Πώς φαντάστηκες τη μουσική για την ταινία της;
Σε συνεργασία με τον Δημήτρη Παπαδάτο (Jay Glass Dubs) ετοιμάζουμε μία ήπια αυτοσχεδιαστική συνοδεία, με άξονα πάντα ότι ήταν η ταινία που τρόμαζε τον Δημήτρη όταν ήταν μικρός.
O Γούντι Άλεν, ο Άλμπερτ Μπρουκς, οι Μαρξ Μπράδερς, ο Γκίλμπερ Γκότφριντ, ο Λάρι Ντέιβιντ, οπότε και το αγαπημένο μου είδος είναι «εβραϊκό χιούμορ», ξεκάθαρα.
Πώς μπορεί κανείς να ξεφύγει από τον εαυτό του;
Ιδανικά παρακαλώντας κάποιον άλλο άνθρωπο να τον δεχτεί στο σπίτι του, για όσο διάστημα χρειάζεται να καταλάβεις ότι όλοι οι άλλοι είναι σωστοί, εσύ είσαι λάθος, αλλά όσο και να προσπαθήσεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον ίδιο τοίχο, και δεν σπάει ούτε ο τοίχος, ούτε το κεφάλι σου.
Πώς βιώνεις την κατάσταση των πραγμάτων; Παραμένεις Αθήνα. Σκέφτεσαι να ζήσεις έξω;
Μετακομίσαμε στην Αθήνα πριν από 2 χρόνια, και μου είναι δύσκολο, όχι τόσο γιατί με ενοχλεί η πόλη, όσο γιατί βλέπω τον εαυτό μου σε κάθε πράγμα που με εκνευρίζει, σαν να με κυνηγάει κάθε μέρα ένα γιγαντιαίος καθρέφτης που υπερτονίζει τα κόμπλεξ μου. Δεν είναι εύκολο.
Ποιο είναι το πιο θετικό σημείο από τη συνεργασία σου με την DFA; Πόσο διαφορετική ήταν η προσέγγιση από το label;
Η φιλία μου με τον Τζόναθαν (Jonathan Galkin, μαζί με τους James Murphy και Tim Goldsworthy ιδρυτές της ετικέτας) μάλλον, εννοώ σε προσωπικό επίπεδο. Αναφορικά με τη μουσική μου –μπλιαξ– με βοήθησε πάρα πολύ στο βιοποριστικό κομμάτι, κυρίως γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να παίζω περισσότερα λάιβ.
Πονούσε η μέση μου λιγάκι, γιατί δεν είχα τελειώσει ακόμα τις φυσιοθεραπείες, αλλά ήταν παραδεισένια στ’ αλήθεια.
Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις δει;
Η καλύτερη συναυλία που έχω δει, με διαφορά, είναι ο Edan στο Metz της Γαλλίας, τον Οκτώβριο του 2009, στο πλαίσιο του Nuit Blanche. Άλλαξε για πάντα η ζωή μου, και ήταν το template για να στήσω κάπως έτσι και το δικό μου λάιβ.
H καλύτερη δική σου performance;
Δεν έχω δικό μου αγαπημένο λάιβ –πόσο μάλλον καλύτερο–, αλλά σίγουρα μου κάνει εντύπωση όταν μου πετάνε μπίρες στο κεφάλι, με την έννοια ότι μου τις αδειάζουνε στο κεφάλι, και αυτό μου κάνει εντύπωση κυρίως γιατί σιχαίνομαι την μπίρα.
Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που σε καθήλωσε;
Tα δοκίμια του Βάλτερ Μπένγιαμιν για τον Μπωντλαίρ, και για το Παρίσι του 19ου αιώνα. Επίσης, όλο όλο όλο το έργο του Ντέιβ Ατέλ.
Τι γίνεται με την ωτίτιδα. Πέρασε;
Kάθε χρόνο κάτι καινούργιο έρχεται και προστίθεται, δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Tο σώμα μου είναι στα χειρότερα του, και δυστυχώς αυτό θα συνεχιστεί μέχρι και τον κυριολεκτικό θάνατο, και ούτε 2666 μετά, ούτε τίποτα.
Τι ακούς αυτή την περίοδο;
Aκούω με μανία το «Blonde» του Φρανκ Όσεαν, τις παραγωγές του Sly Stone για άλλους καλλιτέχνες (εκείνο το compilation δηλαδή με τα σχετικά της stone flower ετικέτας), τις παραγωγές του Stevie Wonder για τη Syreeta, ξαναπαθαίνω κακό με τα τρία πρώτα των REM και το «Jordan: The Comeback» των Prefab Sprout, και μετά κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι κάθε κάθε βράδυ ότι είμαι σπίτι του Φρανκ Όσεαν και βλέπουμε stand up του Richard Pryor και μετά κοιμόμαστε αγκαλιά.
Τι διαβάζεις;
Tελειώνω τη «Γνώση του πόνου» του Κάρλο Εμίλιο Γκάντα, και με περιμένει το Pale King του David Foster Wallace (μου ήρθε η αμερικάνικη κόπια, ευτυχώς), όλο το «Arcades Project» του Βάλτερ Μπένγιαμιν, και η «Ελευθερία του Επίκτητου», σε νέα μετάφραση του Θάνου Σαμαρτζη για τις εκδόσεις Δώμα.
Τι ακολουθεί δισκογραφικά και συναυλιακά;
Πρέπει να τελειώσω αυτό το δίσκο, αλλά μάλλον διάλεξα τη λάθος υπερδύναμη στην πρώτη ερώτηση.
7ο Athens Open Air Film Festival
Οι Περιπέτειες του Πρίγκιπα Αχμέντ (Die Abenteuer des Prinzen Achmed, 1926)
Πλατεία Κοτζιά. Έναρξη: 21.30. Είσοδος ελεύθερη. Στις 5 Ιουλίου.
Η προβολή πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Goethe Institut και σε συνδιοργάνωση με τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού & Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ). Είναι προσβάσιμη σε ΑμεΑ.
Aκολουθούν οι προβολές:
1. Παρασκευή 7 Ιουλίου: O μεγάλος Λεμπόφσκι, Παραλία Αγ. Κοσμά με πάρτι από τον Pepper 96,6 και τον Γιώργο Μουχταρίδη
2. Πέμπτη 20 Ιουλίου: Mad Max 2, στον Λυκαβηττό με πάρτι από τον Best 92,6
