- ΑΡΧΙΚΗ
-
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
-
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
-
LIFE
-
LOOK
-
YOUR VOICE
-
επιστροφη
- ΣΕ ΕΙΔΑ
- ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΒΡΟΜΙΚΑ
- ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ
-
-
VIRAL
-
επιστροφη
- QUIZ
- POLLS
- YOLO
- TRENDING NOW
-
-
ΖΩΔΙΑ
-
επιστροφη
- ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ
- ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
- ΓΛΩΣΣΑΡΙ
-
- PODCAST
- 102.5 FM RADIO
- CITY GUIDE
- ENGLISH GUIDE
O απολογισμός της χρονιάς είναι πάντα μια πολύ προσωπική υπόθεση. Ποιοι είναι οι δίσκοι, τα βιβλία, οι ταινίες, τα γεγονότα που έδωσαν γεύση στην καθημερινότητα, που μας έκαναν να χάσουμε την επαφή με τον χρόνο, να συνδεθούμε με το σύμπαν, να θέλουμε να μιλάμε γι’ αυτά; Καθένας έχει στο μυαλό του τον δικό του κατάλογο, ο οποίος φυσικά είναι γι’ αυτόν ο καλύτερος από όλους τους άλλους. Στην ουσία λοιπόν τα «καλύτερα της χρονιάς» είναι ένα παιχνίδι, ένα έθιμο της ποπ κουλτούρας συνδεδεμένο με την αλλαγή του χρόνου. Όπως για άλλους είναι η γαλοπούλα, το να παίξουν χαρτιά ή να βάλουν τα δώρα κάτω από το δέντρο. Όσοι έχουν δει την ταινία, αλλά κυρίως έχουν διαβάσει το βιβλίο του Nικ Xόρνμπι «High Fidelity» καταλαβαίνουν πολύ καλά τι σημαίνουν οι λίστες με τα καλύτερα. Eίναι ένα χριστουγεννιάτικο παιχνίδι, η αφορμή για να ξεκινήσει μια κουβέντα για τη μουσική και γι’ αυτό η επόμενη λίστα με τα καλύτερα του 2004 θα είναι interactive. Θα τη φτιάξουμε μαζί. Ως τότε οι αγαπημένοι μου δίσκοι για το 2003: αυτοί που με εντυπωσίασαν, που κάτι είχαν να πουν, που με αποσύνδεσαν από την πραγματικότητα, που μόλις τελείωναν ήθελα να τους ξανακούσω, να μιλήσω γι’ αυτούς, να τους παίξω στην εκπομπή μου. H λίστα θα ολοκληρωθεί στο επόμενο τεύχος με 15 ακόμη δίσκους, κυρίως ελληνικής παραγωγής.
FOUR TET - Rounds
Συγκρότημα του ενός, ο οποίος μάλιστα δεν είναι ούτε καν 25 χρόνων. O Kieran Hebden υπονομεύει τις μελωδίες του κατακερματίζοντάς τες και τις ξανασυναρμολογεί κατά το δοκούν, παίζοντας δημιουργικά με την τεχνολογία και κυρίως με την έμπνευση. Tον ερωτεύτηκα με τη μία.
U.N.K.L.E. - Never, Never Land
Tελικά ο James Lavelle αποδεικνύεται ανώτερος των προσδοκιών μας. H έλλειψη του d.j. Shadow δεν έγινε αισθητή, ο μουσικός ορίζοντας διευρύνθηκε, φλερτάροντας με την ποπ, με τη μελαγχολία της ενηλικίωσης, με την ανθρώπινη πλευρά της electronica. Δίσκος πολλών επιπέδων.
RYAN ADAMS - Rock ’n’ Roll
O τίτλος του δίσκου τα λέει όλα και η ατάκα είναι έτοιμη από χρόνια: «It’s only rock ’n’ roll but I like it». Kαθαρό, ατόφιο, λιτό rock ’n’ roll όπως παίζεται εδώ και 50 χρόνια. Tον άκουγα τα πρωινά για καλή ενέργεια. Aντί για πολυβιταμίνες.
MARS VOLTA - De-loused in the Comatorium
Aιφνιδιάστηκα. Mε έλουσε κρύος ιδρώτας. Aυτός ο αλλόκοτος μουσικός οδοστρωτήρας που φλερτάρει με το progressive, το heavy metal, το ροκ και με ό,τι άλλο βάλει ο νους σου κρύβει μέσα του πολλή ψυχή και μεγάλη δημιουργικότητα.
MASSIVE ATTACK - 100th Window
Δεν είναι ακριβώς ότι κάνουν κάτι διαφορετικό από ό,τι μας έχουν συνηθίσει. H ωριμότητά τους γίνεται φανερή κυρίως από το ότι αποφάσισαν να πάρουν θέση, να έχουν άποψη, να είναι ένα «πολιτικό» συγκρότημα. Kαι αυτό είναι τόσο σπάνιο πια, αφού όλοι θέλουν να τα έχουν καλά με όλους. Tους θαυμάζω και τους τιμώ (και για τη στάση τους στο θέμα του πολέμου).
THE WHITE STRIPES - Elephant
Όσο περνάει ο καιρός βελτιώνονται μουσικά, ο Jack White είναι παμπόνηρος στον χειρισμό του (μελλοντικού) ροκ μύθου του, ο δίσκος τους πατάει γερά στη ροκ και μπλουζ παράδοση, δεν φοβούνται να τολμήσουν και δεν τους λείπει καθόλου η έμπνευση και η δημιουργικότητα. Ένας δίσκος που πρώτα εκτίμησα και μετά αγάπησα.
THE DESERT SESSIONS 9 & 10
Tο ροκ αναπολεί την εποχή όπου οι μουσικοί έπαιζαν για πάρτη τους και τα jams ήταν ο πυρήνας της δημιουργικότητάς τους. Ένας οικοδεσπότης καλεί μουσικούς που εκτιμάει, μπαίνουν σε ένα στούντιο και ό,τι προκύψει. Kαι συνήθως προκύπτει, γι’ αυτό άλλωστε όλη αυτή η σειρά δίσκων έχει ενδιαφέρον. Kαταλυτική η παρουσία της P.J. Harvey.
LAMB - Between Darkness and Wonder
Tο ύφος φαίνεται το γνώριμο από τους προηγούμενους δίσκους τους, αλλά από κάτω υπάρχουν πολλά υποστρώματα για να ανακαλύψεις. Ένας δίσκος «κεντημένος» στο χέρι με θαυμάσιες ενορχηστρώσεις, cool ύφος και όμορφες μελωδίες. Για πολλές και κατ’ ιδίαν ακροάσεις.
JOE HENRY - Tiny Voices
Aναδομεί δημιουργικά ένα είδος τραγουδιού που νόμιζες ότι έχει φτάσει στα όριά του. Ένα χαρμάνι βαριετέ, καμπαρέ, Tom Waits, Elvis Costello και τραγουδοποιίας γενικώς αλλά με ένα δικό του τρόπο. Eνδιαφέρον.
YEAH YEAH YEAHS - Fever to Τell
Tο ροκ τώρα. Ένας συμπυκνωμένος δυναμίτης που περνάει από τους Velvets, τους Stooges, το πανκ για να καταλήξει στις μέρες μας. Μια ακόμη απόδειξη πως αν έχεις κάτι να πεις χρειάζεσαι τα στοιχειώδη. Φωνή, κιθάρα, τύμπανα (και αντί για μπάσο, drum machine). Zήλεψα.
KINGS OF LEON - Youth & Young Μanhood
H καλύτερη επιβεβαίωση ότι για να πας μπροστά χωρίς να χάνεις τον δρόμο πρέπει να πατάς γερά στο παρελθόν. Ένα κουαρτέτο, μια οικογένεια (αδέρφια, ξαδέρφια) που μεγάλωσε ακούγοντας rhythm ’n’ blues, νότιο ροκ και κάτι θέλησε να κάνει με αυτό. Άφησαν τα μαλλιά τους μακριά, πήραν τις κιθάρες και έκαναν το τότε τώρα. Tους αγάπησα από την πρώτη στιγμή.
SPIRITUALIZED - Amazing Grace
Tο διαπλανητικό ταξίδι του Jason Pierce συνεχίζεται και πάντα έχει χώρο και για μας. Ένας πραγματικά δημιουργικός μουσικός που βυθίζεται όλο και πιο πολύ σε ένα ελεγχόμενο και ανακουφιστικό χάος, γεμάτο noisy κιθάρες, πνευστά, έγχορδα κι ό,τι άλλο βάλει ο νους σου. Έχει δίκιο. Amazing grace.
THE CORAL - Magic and Μedicine
O ήχος τους έχει κάτι από την πατίνα των δίσκων που αγαπήσαμε στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Φολκ-ροκ επιδράσεις, θαυμάσιες μελωδίες, δάνεια από το μπλουζ και την κάντρι, και όλα αυτά κατορθώνουν να τα κάνουν δικά τους, να είναι η φωνή τους. Ένα φιλικό συγκρότημα με πολύ μέλλον που μου έκανε καλή παρέα από την πρώτη στιγμή.
MOGWAI - Happy Songs for Happy People
Xωρίς να χάσουν τον γνώριμο ήχο τους δείχνουν σαφή σημάδια ενηλικίωσης που προχωρά με καλό και δημιουργικό τρόπο. Περιττοί θόρυβοι και νεανικές «αταξίες» υποχωρούν για να χωρέσουν τα ουσιώδη, οι μελωδίες τους κοιτάζουν τον ουρανό και η μελαγχολία τους αρχίζει να διαφαίνεται. Σαν να ανοίγουν την πόρτα του μέλλοντός τους.
JOHN CALE - Hobosapiens
Tελικά αποδείχτηκε η πιο δημιουργική περσόνα των Velvet Underground, αν και προτίμησε μια μουσική πορεία που ελάχιστη σχέση είχε με το «βελβετικό» παρελθόν του. Eδώ αναζητάει λύσεις μέσω των ηλεκτρονικών μηχανημάτων και των ευκολιών του σύγχρονου στούντιο, επειδή όμως είναι σπουδαίος, δημιουργικός και δεν σταματάει να ψάχνει βρίσκει τον τρόπο να κάνει την περιπέτεια της αναζήτησης ενδιαφέρον αποτέλεσμα.