Ο Χρήστος Αλεξόπουλος, παραγωγός, συνθέτης των περισσότερων τραγουδιών και πιανίστας του άλμπουμ «Μια Ανάσα Μετά: LIVE @ ΙΛΙΟΝ plus» της Μαρίας Λατσίνου μάς μεταφέρει track by track τις ιστορίες του. Πρόκειται για την ηχογράφηση συναυλίας που πραγματοποιήθηκε στις 3 Απριλίου 2016, στη μουσική σκηνή ΙΛΙΟΝ plus στην Αθήνα. Το live αυτό άλμπουμ είναι μεταβατικό. Με την έννοια ότι αποτυπώνει την φάση που βρίσκεται το σχήμα της Μαρίας Λατσίνου αυτήν την περίοδο . Ολοκληρώνει δηλαδή τον πρώτο κύκλο δημιουργικής ζωής του σχήματος που άνοιξε με το ντεμπούτο «Μια Ανάσα Μετά» του 2015 στην Puzzlemusi) και μας εισάγει στον δεύτερο που θα ανοίξει με την ηχογράφηση του 2ου studio άλμπουμ που έχει προγραμματιστεί για το καλοκαίρι.
ΤRACK BY TRACK «Μια Ανάσα Μετά: LIVE @ ΙΛΙΟΝ plus»
Μια Ανάσα Μετά
Είναι η φυσική συνέχεια του «Μια Ανάσα Δρόμος» που υπήρχε στο πρώτο ομώνυμο άλμπουμ μας. Θυμάμαι ότι όταν τελειώσαμε το studio session (γράφαμε live in the studio) όλα είχαν πάει καλά κι είχε μείνει χρόνος. Είχαν βγει όλοι έξω από το Artracks να πιουν καμιά μπύρα, να χαλαρώσουν και να αποσυμπιεστούν από την όλη διαδικασία. Πριν βγω κι εγώ, λέω στον Πρινιωτάκη που ήταν ακόμη στη κονσόλα: «Γιώργο, πάω στο πιάνο. Πάτα rec.” Αυτό το ενάμιση λεπτό ελεύθερου αυτοσχεδιασμού ήταν η δική μου αποσυμπίεση. Η Μαρία πρόσθεσε τις ανάσες και τις φωνές σε επόμενη φάση. Και βρήκε και τον τίτλο.
Σε αυτή την νέα live version αυτοσχεδιάζουμε και οι 6. Κι ενώ το βασικό θέμα είναι το ίδιο, έχει εξελιχθεί το κομμάτι. Πήγε αλλού. Δεν το προβάρουμε ποτέ. Ξεκινάμε συνήθως τα live μας με αυτόν τον μικρό, ατμοσφαιρικό αυτοσχεδιασμό. Κάτι σαν ζέσταμα ας πούμε.
Έκρυβε το στόμα μ’ένα μαντήλι
Αυτό το παίζαμε που και που live και πριν από τις ηχογραφήσεις του «Μια Ανάσα Δρόμος». Άρεσε πάρα πολύ στους περισσότερους, αλλά εμένα κάτι με κράταγε. Δεν ήμουν όσο ικανοποιημένος θα ήθελα. Έτσι έμεινε έξω από το studio recording session κι έξω από το πρώτο άλμπουμ. Στη δεύτερη φάση όμως (το χειμώνα του 2015) που προστέθηκε ο Γιώργος Ανδρουλάκης στο σχήμα, το δοκιμάσαμε ξανά. Με λύρα αυτή τη φορά, καθώς είχα αυτή την ιδέα για το βασικό ριφ. Την οποία εξέλιξε και ανέπτυξε ο Γιώργος βέβαια. Αυτή η βασική ιδέα υπήρχε στην πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού, στο άλμπουμ μου «Και Μετά;» (Hitch-Hyke, 2003). Σε δεύτερο πλάνο, σε ένα πλήκτρο. Και από εκεί γεννήθηκε το χαρακτηριστικό ριφ της λύρας.
Πολλά από τα τραγούδια του στούντιο άλμπουμ ήταν δεύτερες εκτελέσεις. Προέρχονταν από τα προηγούμενα προσωπικά μου άλμπουμ. Αυτό ήταν το βασικό μας concept με τη Μαρία. Να επισκεφτούμε τραγούδια μου από το παρελθόν. Με άλλους όρους (μιας και το σχήμα θα ήταν κοινό αυτή τη φορά και όχι αμιγώς προσωπικό μου) και με την απόσταση των χρόνων που μεσολάβησαν. Προσωπικά ήθελα να τους δοθεί και μια δεύτερη ευκαιρία.
Η «Γενιά» ηχογραφήθηκε πρώτη φορά για το «Παραλλαγές στο μόνο θέμα» (Hitch-Hyke, 2001). Μας άρεσε πάρα πολύ όπως είχε βγει η διασκευή του, αλλά δεν το διαλέξαμε για τα recording sessions του πρώτου άλμπουμ γιατί είπαμε ότι «άσ’το καλύτερα, ας βάλουμε κανένα καινούργιο παραπάνω» κλπ. Επιπλέον στην πρώτη ηχογράφηση το τραγουδούσε και η Μαρία (το λέγαμε ντουέτο) οπότε έπαιξε κι αυτό ένα ρόλο. Τέλος πάντων, έμεινε εκτός. Το μετανιώσαμε μετά. Το τραγούδι εξελίχθηκε κι άλλο ενορχηστρωτικά, είναι από τα στάνταρ τραγούδια του σετ μας, υπάρχουν άνθρωποι μέσα στο κοινό που περιμένουν πότε θα το ακούσουν. Στο «Μια Ανάσα Μετά» βρήκε τη θέση του.
Χαμένη Γενιά
Το μόνο τραγούδι που υπάρχει τόσο στο στούντιο άλμπουμ «Μια Ανάσα Δρόμος» όσο και στο live «Μια Ανάσα Μετά». Η πρόθεση ήταν το live άλμπουμ να μην έχει τραγούδια που υπήρχαν και στο στούντιο άλμπουμ. Και τηρήθηκε αυτό με μοναδική εξαίρεση το «Χαμένη Γενιά». Κατ’αρχάς πάντα μου άρεσε η ιδέα τα «Γενιά» / «Χαμένη Γενιά» να υπάρχουν κάπου σε παράταξη. Καθώς το ένα αποτελεί συνέχεια του άλλου. Μιλάει ο ίδιος άνθρωπος (ο αφηγητής ας πούμε) με χρονική διαφορά 10 ετών περίπου. Το ένα είναι η συνέχεια του άλλου.
Επιπλέον στη στούντιο εκτέλεση ήταν πιάνο-τρίο η ενορχήστρωση. Δεν υπήρχε ούτε λύρα, ούτε το ακορντεόν της Βάσως Μιχαηλίδου που έχει δώσει άλλον αέρα στην ενορχήστρωση.
Τέλος μας φάνηκε καλή η ιδέα να υπάρχει τελικά ένα τραγούδι από το στούντιο άλμπουμ για να φανεί / καταγραφεί η εξέλιξη στον ήχο μας σε αυτά τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στις δύο κυκλοφορίες.
Το κουκί και το ρεβύθι
Αυτό δεν θυμάμαι γιατί ενώ το παίζαμε στις πρώτες μας συναυλίες, τελικά το παρατήσαμε. Μας άρεσε, το θυμάμαι αυτό, αλλά για κάποιο απροσδιόριστο λόγο άρχισε να μένει εκτός σετ μέχρις ότου κάποια στιγμή βγήκε έξω από το ρεπερτόριο. Αφού είχε κυκλοφορήσει το στούντιο άλμπουμ, το θυμήθηκε ο μπασίστας, ο Γιώργος Λιάπης και πρότεινε να το επαναφέρουμε στα live σετ μας. Έκτοτε το παίζουμε πολύ τακτικά.
Εν τω μεταξύ το ενδιαφέρον είναι ότι το θέμα που παίζει ο Γιώργος στο μπάσο σε αυτό το τραγούδι πρέπει να είναι μακράν το απαιτητικότερο από όσα παίζει στο σχήμα. Ειδικά στο φινάλε, στο accelerando, που επιταχύνουμε όλοι. Είναι πολύ απαιτητικό τεχνικά αυτό το μέρος. Όλο πάνω στο rhythm section. Τον Γιώργο και τον Φοίβο Βαλαβάνη στα τύμπανα. Ευτύχησε και στην ηχογράφηση αυτό. Ακούγεται πολύ φυσιολογικό, λίγο «δεν τρέχει τίποτα». Αλλά δεν είναι. Ιδρώτας και ένταση κάθε φορά. Αλλά βγαίνει πάντα!
Εδώ και πολλά χρόνια είχα στο νου μου να διασκευάσω σε κάποια περίσταση το «Το Τραγούδι των Πειρατών» από το άλμπουμ «Το Πλαστικό Κουτί» του Αντώνη Λιβιεράτου. Το θεωρώ κορυφαία στιγμή. Τώρα πως ήρθαν έτσι τα πράγματα ώστε όταν αρχίσαμε να μιλάμε για διασκευές στο σχήμα πρότεινα το «Ο Χρόνος δεν μ’αφορά» (επίσης του Αντώνη, επίσης από το «Πλαστικό Κουτί») παραμένει μυστήριο. Το τραγούδι άρεσε πολύ, το φτιάξαμε, το παίζουμε και εγώ έχω μείνει με την απορία… Γιατί τελικά πρότεινα στο σχήμα το ένα και όχι το άλλο;
Έχει γράψει ορισμένα σπουδαία τραγούδια ο Αντώνης. Και αυτό είναι θεωρώ ένα από αυτά.
Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Κάποια στιγμή στην πορεία μας θελήσαμε να εντάξουμε ένα μίνι ακουστικό σετ στο live πρόγραμμα μας. Για την ποικιλία του πράγματος, για τη ροή του προγράμματος και για να αναδείξουμε σφαιρικότερα τις δυνατότητες των οργάνων που χρησιμοποιούμε στο σχήμα. Βγήκαν κάποια διασκευές σε αυτό το πλαίσιο. Π.χ. ο «Καθρέφτης» του Λάγιου (all time αγαπημένο της Μαρίας). Είχα την ιδέα να διασκευάσουμε ακουστικά κάτι είτε από Τρύπες ή από Ξύλινα Σπαθιά ή Διάφανα Κρίνα. Ή και Στέρεο Νόβα ακόμη. Δηλαδή από αυτή την φουρνιά των συγκροτημάτων που έκαναν τη μεγάλη επιτυχία τους στα ‘90ς και που παρότι άντεξαν και στον χρόνο και πέρασαν και στις επόμενες γενιές μουσικόφιλων, δεν διασκευάζονται καθόλου συχνά. Σε αυτή τη λογική είχα συγκεκριμένα προτείνει το «Τραίνο» (Τρύπες). Ανέλαβαν να το ενορχηστρώσουν η Μαρία με τον Γιώργο (λύρα). Δεν ξέρω πως έγινε όμως και ήρθαν στην επόμενη πρόβα με άλλο τραγούδι έτοιμο. Αυτό των Κρίνων. Η Βάσω (fan των Κρίνων) ενθουσιάστηκε και πρόσθεσε το δικό της μέρος. Έγινε πολύ γρήγορα. Κι «έκατσε» αμέσως.
Νανούρισμα Σμύρνης (Μαργαριταρένια)
Αυτό το παραδοσιακό τραγούδι δεν το γνώριζε κανείς μας από το σχήμα. Πράγμα κάπως παράδοξο καθώς όλοι μας (άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο) έχουμε με διάφορες αφορμές στο παρελθόν ασχοληθεί με παραδοσιακά τραγούδια. Υπάρχει αναφορά του τραγουδιού στο μυθιστόρημα της Αγγελικής Δαρλάση «Όταν έφυγαν τα αγάλματα» (Μεταίχμιο, 2016). Εκεί το συνάντησα. Στην παρουσίαση του βιβλίου το τραγούδησε η Μαρία a capella. Ενθουσιάστηκα. Ανέλαβε να το ενορχηστρώσει ο Γιώργος (τις φωνές η Μαρία) και το εντάξαμε στο ακουστικό κομμάτι το σετ.
Το «Μια Ανάσα Μετά: Live @ ΙΛΙΟΝ plus» της Μαρίας Λατσίνου κυκλοφορεί στη σειρά L της Puzzlemusik με limited edition CD που είναι διαθέσιμα μόνο στις ζωντανές εμφανίσεις των καλλιτεχνών και με αντικαταβολή στο puzzlemusik@gmail.com Στο άλμπουμ παίζουν οι μουσικοί: Μαρία Λατσίνου (φωνή), Χρήστος Αλεξόπουλος (πιάνο/πλήκτρα), Γιώργος Ανδρουλάκης (λύρα με συμπαθητικές χορδές), Βάσω Μιχαηλίδου (ακορντεόν), Γιώργος Λιάπης (μπάσο), Φοίβος Βαλαβάνης (τύμπανα).
4°
