Streaming Days

 Nick Cave and the Bad Seeds - Push the Sky Away (*****)

Όλοι οι ήρωές του είναι εδώ: ο «spoken word» Lou Reed, ο ποιητής Leonard Cohen, ο αισθηματίας Elvis Presley, ο σκοτεινός ποπίστας Scott Walker, ο δωρικός Johnny Cash, o ρωμαλέος Iggy Pop, κάθε μπλουζίστας του κόσμου τούτου. Κι όμως είναι ο Nick Cave που τελικά ακούμε, έχοντας κάνει ζυμάρι μ’ όλους αυτούς για να φτιάξει το δικό του ψωμί, μαζί με μία μπάντα τόσο παρούσα, τόσο καίρια και τόσο διακριτική που σου κόβεται η ανάσα. Το πιο απλό, λιτό, σπάνιο, ακριβό, διακριτικό, όμορφο και ηθικό του έργο.

Atoms for Peace - Amok (***)

Ένα εγκεφαλικό και στεγνό κατασκεύασμα βασισμένο σε στοιχεία drum ’n’ bass και afrobeat με τη χημεία μεταξύ των μελών να μη λειτουργεί. Ευτυχώς που ο Thom York δεν κλαψουρίζει, προσπαθώντας να βρει μια νέα ερμηνευτική αφετηρία, και όπου κυριαρχεί το μπάσο του Flea (γιατί συνήθως κρατάει ένα διακριτικό ρόλο) αίμα τρέχει στις φλέβες του άλμπουμ, όμως τις δονήσεις τις παράγουν περισσότερο τα ηχεία παρά η μουσική.

My Bloody Valentine - MBV (****)

Αν η εποχή του «Loveless» ήταν η «κόκκινη περίοδος» στον καμβά των ηχητικών χρωμάτων του γκρουπ, τώρα έχουν περάσει στην «μπλε περίοδο» (όπως άλλωστε υποδηλώνουν και τα χρώματα και οι αποχρώσεις των εξώφυλλων). Ο κιθαριστικός «wall of sound» παραμένει ψηλός αλλά όχι απροσπέλαστος, καθώς είναι πια φτιαγμένος από ένα συναισθηματικό «νέφος» που σου επιτρέπει να περάσεις από μέσα ή καλύτερα να μείνεις μέσα σ’ αυτό μέχρι τα μέλη να παραλύσουν γλυκά.

How to Destroy Angels - Welcome Oblivion (****)

Τα ανηλεή ηλεκτρονικά ξύνουν τη σκουριά από τα ομιχλώδη και υγρά βιομηχανικά τοπία, όμορφα, γλυκά, μινιμαλιστικά τραγούδια ακούγονται από τα σωθικά τους και μια «ασιατική γάτα» νιαουρίζει καταπραϋντικά. Ο Trent Reznor, ο Atticus Ross και ο Bob Sheridan βάζουν ψυχή στο αστικό περιβάλλον του 21ου αιώνα και σ’ ένα μισογκρεμισμένο κτίριο μου φάνηκε πως είδα τους NIN και τον Tricky…