Μια ομάδα νέων δημιουργών έφτιαξε ένα όμορφο τραγούδι για το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας

Η μόνη πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία: κοινότοτπο μεν, αληθές δε. Και αν και δεν λείπουν οι μουσικές αναφορές στην γλυκιά αυτή πατρίδα, χάνονται κάτω απ’τα βουνά τραγούδια χωρισμών, απογοητεύσεων, όρκων αιώνιας αγάπης, ζήλιας κλπ. Μια από τις εξαιρέσεις είναι το καινούργιο τραγουδάκι του Γιάννη Μαθές και του Μάνου Σαγκρή, που μας ταξιδεύει ακριβώς εκεί: τότε που τα γόνατα μας τα έγδερνε το χώμα και οι πέτρες και η έγνοια μας η μεγάλη ήταν αν θα παίξουμε μήλα ή κουτσό.

 Ο Γιάννης και ο Μάνος είναι μια δυάδα που σε κάποια γωνιά της πόλης δουλεύει ακούραστα για το μεράκι τους: μουσική, και ξανά μουσική, λόγια, στίχοι δηλαδή, αλλαγές, κόντρα αλλαγές, μέχρι να βγει ένα αποτέλεσμα για το οποίο είναι περήφανοι. Ο ένας, βάζει την όμορφη μουσική και μια φωνή χάδι. Ο άλλος τα λόγια. Μαζί πορεύονται και έφτασαν να βραβευτούν για το τραγούδι «Αιρετικοί» στους 4ους Αγώνες τραγουδιού της Στέγης. Εκεί τους γνώρισαν αρκετοί.  Τώρα με το «παιδί τους», το καινούργιο τους τραγούδι «Παιδί», και μια συνεργασία με τη Μικρή Άρκτο, είναι έτοιμοι να κατακτήσουν και όσους δεν τους ήξεραν. Μιλήσαμε με τον Γιάννη λίγο πριν τις εμφανίσεις του στη Μουσική σκηνή Σφίγγα τις Κυριακές 28 Μαϊου και 4 Ιουνίου.

Για να ξεχωρίσει ουσιαστικά ένα νέο τραγούδι και να φτάσει στον κόσμο, θέλει μεγάλη υποστήριξη. Όλοι ξέρουμε τον τάδε ή τον δείνα, αλλά τα τραγούδια τους δεν τα ξέρουμε. Δεν περνάνε εύκολα στο μυαλό και στα χείλη μας. Εκεί πάσχει κατά τη γνώμη μου η μουσική βιομηχανία.

Τα βραβεία αδιαμφισβήτητα βοηθούν. Είναι ένα σήμα. Ότι κάποιος διακρίνει κάτι. Είναι επιβράβευση και δική μας ικανοποίηση, σου δίνει ώθηση να πας ένα βήμα πιο πέρα. Έτσι τουλάχιστον το νιώσαμε εμείς κι ήταν και μια ωραία αφορμή να συνδυάσουμε, σαν μια συνέχεια του βραβείου, την παρουσίαση της ολοκληρωμένης πια δουλειάς μας.

Τώρα που έχω ολοκληρώσει όλες τις φάσεις αυτής της δουλειάς (σ.σ. για την ηχογράφηση του δίσκου), μπορώ να πω με σιγουριά πια ότι καταλαβαίνω καλύτερα τί περνάνε οι γυναίκες τους 9 δυσκολότερους ή και ομορφότερους μήνες της ζωής τους. Εμάς κράτησε λίγο παραπάνω είναι η αλήθεια, μιας και από το '14 τα σκαλίζουμε, μέχρι που τα φέραμε στο σημείο που είμαστε απολύτως ικανοποιημένοι. Είμαστε και εξαιρετικά τυχεροί, γιατί η δουλειά μας αγκαλιάστηκε αμέσως από τον Παρασκευά Καρασούλο και τη Μικρή Άρκτο.

Κυκλοφορεί το "Παιδί" που είναι προάγγελος της ολοκληρωμένης έκδοσης και κυκλοφορίας του Φθινοπώρου. Τους στίχους σε όλα τα τραγούδια υπογράφει ο μόνιμος συνεργάτης μου, Μάνος Σαγκρής. Είμαστε αυτό που λένε, παρέα. Μαζί συζητάμε για τα πάντα. Τί θέλουμε να πούμε, ποιος ήχος μας αρέσει, όλα. Στο δίσκο παίξαν εξαιρετικοί νέοι μουσικοί, όλοι φίλοι μου.Το Σεπτέμβριο θα έχουμε πιο πλήρη εικόνα της συνολικής δουλειάς, αποτυπωμένη σε CD πια.

Με τον Μάνο έχουμε κάνει από κοινού την επιλογή, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, πρώτα να μας ενδιαφέρει η καθαρή δημιουργία, να στηρίζουμε αυτό που αλήθεια θέλουμε να πούμε και όχι να παρασυρθούμε από κριτήρια οικονομικής φύσεως ή πιθανής δημοτικότητας. Γι’αυτό και κάποια από τα τραγούδια δεν είναι αυτό που λες “ευκολάκια” με στίχο που σου κολλάει. Βέβαια να παραδεχτούμε ότι εκατοντάδες τραγούδια από αρχής της ελληνικής δισκογραφίας, εχουν καταφέρει με τον καιρό να κολλήσουν στο μυαλό μας, χωρίς να είναι απαραιτήτως εύκολα. Άρα το κόλλημα καθεαυτό δε μας χαλάει και ίσως να μπορούσε να συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες! 

Το γύρισμα του «παιδιού» ήταν μια τρομερή εμπειρία που ζήσαμε με το νέο κινηματογραφιστή Αυρήλιο Καρακώστα και την ομάδα του. Στα μάτια των τρομερών ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν στο video, είδαμε τέτοια επιθυμία και ενέργεια στο γύρισμα, που κάποια στιγμή πραγματικά μπερδευτήκαμε με την εικόνα και το χρόνο, γιατί μπροστά μας πια βλέπαμε παιδιά κανονικά και όχι ενήλικους άνω των 50 χρόνων..

Οι πιο ζωηρές στιγμές της παιδικής μου ηλικίας ήταν κάπου εκεί στα 8, όπου πραγματικά ξεχνούσα να φάω, από το πολύ παιχνίδι. Έφευγα από το σπίτι μετά το μεσημέρι και γυρνούσα με μαύρα γόνατα το βράδυ! Έχω προλάβει κουτσό με κιμωλία στο δρόμο, άρα θα σέβεστε.. κλπ.

Για μένα παιδί θα πει αληθινά συναισθήματα, αυθεντική έκφραση. Ζωή δηλαδή. Για τους μεγάλους, πιστεύω πως ένα παιδί είναι ο πιο χρήσιμος δάσκαλος. 

Δε θα ξεχάσω ποτέ τον ήχο από το πρώτο χειροκρότημα που άκουσα όταν άναψαν τα φώτα, στην πρώτη δουλειά που συμμετείχα (1999, Μέδουσα, Γαλάνη-Μακεδόνας). Ήταν σα βροχή αστεριών. Στην ίδια δουλειά, με έβγαζε η Γαλάνη και λέγαμε ντουέτο το "Χειροκρότημα". Με πέταγε μπροστά στη σκηνή κι εκείνη πήγαινε πίσω από ένα υποφωτισμένο ριντό.

Επίσης δε θα ξεχάσω στη συνεργασία μου με τη Βίκυ Μοσχολιού, κάθε βράδυ την κοιτούσα που έκλαιγε όταν τραγουδούσε "Του ήλιου σβήστηκε το φως, εχάθη το φεγγάρι".. Συγκλονιστική ήταν και η εμπειρία στη Μακρόνησο, με την παράσταση "Ποιος τη ζωή μου", αφιέρωμα στη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη. Μέσα στην ατμόσφαιρα των γεγονότων των μνημονίων, κατά τη διάρκεια της παράστασης, στο στίχο "Σώπα όπου νά' ναι θα σημάνουν οι καμπάνες", ο κόσμος πραγματικά κόντευε να γκρεμίσει το θέατρο από τις ζητωκραυγές. Εθνική υπερηφάνεια αλλά και οργή. Κι όλοι οι συντελεστές βουρκωμένοι επί σκηνής..

Η διαρκής δωρεάν διάθεση είναι πειρατεία

Η διαρκής δωρεάν διάθεση είναι πειρατεία. Παλιότερα, όλοι αγοράζαμε μουσική. Τώρα αυτό έχει χαθεί στο βωμό της δωρεάν, πειρατικής διάθεσης. Το internet για μένα πρέπει να δουλέψει μόνο ως στιγμιαία πληροφορία ή αγορά. Και πρέπει να διωχθεί. Θέλει αστυνομία ρε παιδί μου. Πώς να το κάνουμε; Την έχουμε καταβρεί με το youtube. Δεν πάει έτσι . Είναι κλοπή μπροστά στα μάτια μας. Αυτό θα πρέπει να το ακούς μια φορά από το κανάλι της δισκογραφικής και μετά ή να έχει μια συνδρομή ή να κλειδώνει. Ο περιορισμός δεν είναι αναγκαστικά φασισμός. Μην τα μπερδεύουμε. Γιατί αλλιώς έρχεται η ασυδοσία. Αυτό ζούμε τώρα. 

Είναι επιτακτική ανάγκη να σταματήσει η η αδικία κι η εκμετάλλευση τώρα. Οι δημιουργοί εργάζονται σκληρότατα ώστε να υπάρχει μουσική και τραγούδι. Και δεν πληρώνονται. Κανείς μεσάζων δεν είναι δίκαιο να πλουτίζει στις πλάτες των δημιουργών, οι οποίοι βρίσκονται σε τραγικό οικονομικό αδιέξοδο. Πρέπει να δουλέψει και το fair internet. Η χρήση της μουσικής στις μέρες μας θεωρείται "κανονικό", να γίνεται δωρεάν. Ας σταματήσει εδώ αυτό. Το κράτος οφείλει να πάρει θέση και να προστατεύσει τους δημιουργούς.

Η μεγαλύτερη απογοήτευση που μου έχει συμβεί μέχρι στιγμής ήταν κατά τη διάρκεια κάποιων εμφανίσεων ενός καλλιτέχνη, στο προγραμμα του οποίου συμμετείχα κι εγώ, είχα πάθει ζημιά στο φωνητικό μου σύστημα και κάθε βράδυ πήγαινα να τραγουδήσω ξέροντας ότι θα εξέθετα τον εαυτό μου. Τραγική ψυχολογία. Ευτυχώς οι παραστάσεις εκείνες είχαν κάνει ένα πολύ μικρό κύκλο γιατί κάθε βράδυ είχε το πολύ 20 άτομα από κάτω. Τρομερά μαθήματα οι απογοητεύσεις.

Τη βραδιά του τελικού των 4ων Αγώνων της Στέγης Γραμμάτων, όπου πήραμε το β' βραβείο, μετά τη σειρά της εμφάνισής μου, άκουσα από τη μεσοτοιχία του πλαϊνού καμαρινιού, κάποιον συνδιαγωνιζόμενο να με "θάβει" χοντρά, μην έχοντάς καταλάβει ότι εγώ ήμουν σχεδόν δίπλα του και τον άκουγα! Και τί δεν άκουσα μιλάμε.. Έφτασε να πει ακόμα κι ότι ο τρόπος που κρατούσα το μικρόφωνο, ήταν "αρπακτικός". Σοκαριστικό εκείνη τη στιγμή για μένα αλλά και αστείο μαζί..

Έχω προλάβει τη δισκογραφία λίγο πριν την κάμψη της. Ήταν ένας μηχανισμός που δούλευε ομαδικά.. Ο στιχουργός, ο συνθέτης, ο ερμηνευτής, οι μουσικοί, ο διευθυντής, ο παραγωγός, ο ενορχηστρωτής, ο ηχολήπτης, ο γραφίστας, ο υπεύθυνος τύπου, ο δισκοπώλης. Σήμερα, όλα αυτά, ενδέχεται να τα κάνει, κυριολεκτικά, ένας άνθρωπος, μόνος του! Μπορεί να είναι θαυμαστό, αλλά δε μυρίζει "ομάδα". Εμένα μου αρέσει η ομάδα. Την προτιμώ.

Αγαπώ τη ζωή που έχει η πόλη. Κάθε γωνιά και διαφορετική εικόνα. Κίνηση, ρυθμός. Μου αρέσει αυτό. Πολλα πολιτιστικά δρώμενα. Μισώ το πολεοδομικό τερατούργημα. Τί έγκλημα έγινε! Βλέπω φωτογραφίες μέχρι το '60 και κλαίω.

Ειδήσεις δεν βλέπω πια. Είναι τρέλλα. Είναι show για τηλεθέαση. Βάζουν και δραματική μουσική να το κάνουν σινεμάτικ. Ενώ ο άλλος πενθεί ας πούμε.

Πιο πολύ απ’όλα για το μέλλον φοβάμαι την υπερδύναμη της Τεχνολογίας. Στο βαθμό να νικάει τον πλανήτη. 

Οι καλλιτέχνες πρέπει να δουλέψουν για ένα συνολικό έργο. Όχι για μεμονωμένα χιτάκια. Ο κόσμος πρέπει να νιώσει ότι αγοράζοντας ένα δίσκο, θα χαθεί μαζί του. Τα μέσα, μετά, οφείλουν να γνωρίσουν καλύτερα το έργο στον κόσμο. Να προτείνουν νέα πράγματα με ποιότητα. Να διαμορφώσουν παιδεία. Έχουν χρέος. Να συνδέσουν γερά την καλή μουσική, το καλό τραγούδι, στη συνείδηση του ακροατή. Αν καταφέρει ο ακροατής να γνωρίσει και να αγαπήσει ένα ολοκληρωμένο προϊόν, αληθινά, θα το αγοράσει.

Στα άμεσα σχέδια μας είναι συναυλίες με το "Ποιητές.mp3", αλλά και ένα διαφορετικό project σε μια από κοινού παρουσίαση με το Μάνο Ελευθερίου! Και φυσικά, το Φθινόπωρο αναμένουμε με πολλή χαρά την έκδοση του ολοκληρωμένου μας album, από τη Μικρή Άρκτο!

Info: 28/05 και 4/06, Μουσική Σκηνή Σφίγγα,  Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής, Τηλ.  2114096149, 6987844845