Φυσάει λερωµένος αέρας, βρέχει µόλυνση, χιονίζει κίτρινο χιόνι, φυσικές καταστροφές παρασύρουν τα πάντα, χρεοκοπίες κρατών, πόλεµοι που µετακινούν πληθυσµούς, µουσικά είδη εκρήγνυνται και εξαφανίζονται, το hype του σήµερα γίνεται το χάλι του αύριο, νεόπτωχοι «στολίζουν» τα αστικά τοπία, τεκτονικές πλάκες συγκρούονται κι ανθρώπινα κορµιά σωριάζονται κάθε µέρα από σφαίρες, από πείνα, από µάχες, από µίσος, από απελπισία.
Όµως κοίτα… Σαν ανεξίτηλο τατουάζ πάνω στο κορµί µας που γερνάει, σαν σκιάχτρα στο χωράφι που φύτρωσε το rock ’n roll και τώρα µοιάζει χέρσο, στέκουν αγέρωχοι σαν ηττηµένοι νικητές κάτι τύποι που υπερασπίζονται µε όποιο δηµιουργικό αίµα τούς έχει αποµείνει αυτό που όλο πεθαίνει κι όλο ζωντανό είναι. Δεν είναι µόνο οι δίσκοι τους, που αν και δεν είναι πρώτης ποιότητας µπορείς να τους ζεστάνεις σε ένα κουταλάκι και να τους σουτάρεις, είναι τα ίδια τα άτοµα, αυτό που συµβολίζουν, που έχουν ζήσει, που φέρουν, που αναπνέουν και που µπορείς, άµα στήσεις καρτέρι και είναι βράδυ και κάνει απόλυτη ησυχία, να το ακούσεις χαραγµένο στα αυλάκια των δίσκων, στην παρανοϊκή ψηφιακή αλληλουχία 01, ακόµα και στο συµπιεσµένο mp3, αρκεί να θέλεις και να ξέρεις να το αναγνωρίσεις.
Ray Davies - Americana
Τα µεγαλεία µε τους Kinks είναι πια τόσο παλιά που έγιναν µιούζικαλ και η ιστορία της ποπ κουλτούρας µυστηριωδώς του αρνείται πως έχει κι αυτός το δικό του «Pet Sounds» και «Sgt. Pepper’s» µε το παραγνωρισµένο «The Village Green Preservation Society». Ακόµη και στον Λυκαβηττό έχει ηττηθεί αλλά σιγά µη µας έκανε τη χάρη... Έπαιξε για 500 (;) άτοµα σαν να ’τανε 5.000 και είναι µούρες σαν κι αυτόν που κάνουν το rock ’n roll να έχει γεύση. Το δίσκο του –µια χαλαρή, προσωπική βόλτα στην αµερικάνικη παράδοση που τον έθρεψε– δεν θα τον ακούσεις γιατί είναι σπουδαίος, αλλά γιατί είναι δικός του.
Robyn Hitchcock - Robyn Hitchcock
Μετά από 45 χρόνια µουσικής δράσης στην άκρη της σκηνής του rock ’n roll, αυτός ο ακούραστος εργάτης, ο επιδέξιος µάστορας, ο soft boy, είναι τόσο φρέσκος, ζωντανός και δηµιουργικός που κεντάει ψυχεδελικά κοµψοτεχνήµατα και µελωδικά διαµαντάκια που πολλοί νεότεροι κοπιάζουν να τα φτάσουν χωρίς να τα καταφέρνουν. Οk δεν γνώρισε ποτέ µεγάλη επιτυχία αλλά έχει κερδίσει τόσο σεβασµό που ηττηµένοι είναι όσοι τον παραγνωρίζουν.
Τόσο τσακισµένη και τόσο βέβαιη φωνή ταυτόχρονα που µοιάζει σχεδόν σαν µαγικό. Τις ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά τις ταλαιπωρίες της ροκ µυθολογίας και τις ήττες του τις έχει κάνει τέχνη για να µπορεί τώρα να κάνει δίσκους βουτηγµένους µέσα στο βούρκο του θορύβου, πριµαρισµένους µέχρι να ανατριχιάζεις, που όµως αναδύονται όπως τα νούφαρα στα στάσιµα νερά.
The Jesus and Mary Chain - Damage and Joy
Είκοσι χρόνια απραξίας είναι πολύς χρόνος και όλοι είµαστε διαφορετικοί από τότε για να περιµένουµε απ’ αυτούς κάτι που πια δεν είναι. Ό,τι γέννησε το «Psychocandy» δεν υπάρχει πια ούτε σε κείνους ούτε σε µας και σταµάτα να νοσταλγείς, τσόγλανε. Η δηµιουργική τους αµηχανία είναι παρούσα κι αυτά που τους χωρίζουν –ίσως– δεν είναι εύκολο να λιώσουν, αλλά το παλεύουν µε αξιοπρέπεια.
7°
Ray Davies - Americana
Robyn Hitchcock - Robyn Hitchcock
Mark Lanegan Band - Gargoyle
The Jesus and Mary Chain - Damage and Joy
