Ακόμη ένα σήμα από τον πειρατικό σταθμό του Thurston Moore. Από τις απολαύσεις που προκαλούν παραζάλη στη διάρκεια αυτής της ανθοφόρας εποχής. Η ψυχή των Sonic Youth κυκλοφορεί καινούργιο δίσκο, οι ουρανοί αγάλλονται! Είναι τόσο καλός; Ω ναι, και κάτι παραπάνω. Το έχω καταερωτευτεί το «Rock n Roll Consciousness». Αν ο ήχος της τσιταρισμένης κιθάρας είναι και δικό σου σαράκι, αν ευφραίνεσαι με κάθε νότα της πιο κακομεταχειρισμένης Fender Jazzmaster στην ιστορία του ροκ, αν οι ηλεκτρικοί σπινθήρες του ενισχυτή που δοκιμάζει τα όριά του διασχίζουν την απόσταση ως το στερεοφωνικό σου βρίσκοντας τον δρόμο για την άγρια καρδιά σου, αν ψάχνεσαι να ακροαστείς ένα απρόθυμο σούπεργκρουπ, με την μπασίστρια των My Bloody Valentine στο δυναμικό του και τον Steve Shelley να κονιορτοποιεί τους σαλτιμπάγκους της χεβιμεταλικής διπλομποτιάς με τη σιγουριά της μπαγκέτας που διατηρεί τις αλάνθαστες δυναμικές του κολοφώνα της δόξας των Sonic Youth, αν η σερενάτα που νανουρίζει τον ψυχισμό σου είναι καμωμένη από το άγριο λυκίσιο ουρλιαχτό της πεταλιέρας των εφέ, τότε σε παραπέμπω χωρίς επιφύλαξη στο πρώτο σόλο άλμπουμ του Thurston Moore μετά το «The Best Day» του 2014. Το «Rock n Roll Consciousness» είναι φτιαγμένο από τα καλύτερα υλικά.
Η ηλεκτρική ποίηση του ηγέτη των Sonic Youth γίνεται εδώ πιο θορυβώδης και εσωστρεφής, αναζητώντας εμμονικά τη συνθετική λύτρωση μέσα από νέους ηχητικούς όγκους και φόρμες, δοκιμάζοντας ακόμη πιο πειραματικά έγχορδα τζαμαρίσματα από ότι στο κουαρτέτο των προηγούμενων σόλο δίσκων του –υπάρχει προφανώς μια ένταση η οποία δεν μπορεί να εκτονωθεί μέσα από την πολυφωνική χημεία των Sonic Youth που έριξαν την αυλαία με το «The Eternal» του 2009 και πλέον το φυσιογνωμικά καθηλωμένο στην προεφηβεία ντερέκι του αντεργκράουντ ενοποιεί τη βιρτουοζιτέ και τη δημιουργικότητά του σε μια πλατύτερη αντίληψη, φτιαγμένη ώστε να καλύπτει το κενό της υπόλοιπης daydream nation φατρίας του Νιου Τζέρσεϊ.
Πουθενά δεν αποτυπώνεται καλύτερα η περίτεχνη ασυμμετρία από ότι στο «Cusp», μια υπερταχεία ρυθμική επέλαση που δονεί τα ηχεία σε τέμπο ατμομηχανής ενόσω οι κιθάρες σκαρφαλώνουν ημιτόνια μεθοδικά. Οι ήχοι είναι γνώριμοι, τα μειλίχια, περίπου αποστασιοποιημένα από τον ορυμαγδό φωνητικά οικεία, πολλά από τα όσα διαδραματίζονται μπορούν να ανιχνευθούν σε στάνταρ πρακτικές του ρεπερτορίου των Sonic Youth. Δεν είναι άλλωστε ζητούμενο το καινούργιο, όσο η αναψηλάφηση του χρόνου που σκάβει βαθύτερες αυλακιές στο υπέροχο πρόσωπο του indie rock. Το «Turn On» είναι μια τυπική περίπτωση, με τη σωστή εναλλαγή κρυστάλλινα καθάριων εξάχορδων να εναλλάσσονται με βάρβαρα περάσματα χτίζοντας τη δική τους αρχιτεκτονική του θορύβου. Ενώ το εναρκτήριο «Exalted» αποπνέει κάτι από τα εκφραστικά δάνεια του Thurston Moore από τον Rhys Chatham, ο αβίαστος τρόπος του και οι χαμηλοί τόνοι του πειθαρχημένου drone ως το ξέσπασμα θυμίζουν σπονδυλωτή ταινία νεοϋορκέζικης αβάντ γκαρντ. Σκεφτείτε το εικοσάλεπτο «Elegy for All the Dead Rock Stars» του «Psychic Hearts» και θα είστε κοντά. Έχει και σινγκλ ο δίσκος. Διαθέτει radio friendly αποχρώσεις που θα παιχτούν χωρίς να αδειάσει το κλαμπ. Το «Smoke of Dreams» έχει βατή δομή, μαζί και κάτι από τον λυρισμό και το ονειρικό ημιαυτοσχεδιαστικό τζαμάρισμα του «Sunday», από το «A Thousand Leaves».
Εκεί ωστόσο όπου η μπάντα αφήνεται ελεύθερη να πλάσει διαδοχικά στρώματα μελωδίας – κακοφωνίας μέσα από τη συστηματική αγνόηση της ενορχηστρωτικής σύμβασης κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ, προτού αναλυθεί σε οργασμικά κρεσέντο που μαρτυρούν το πειραματικό εύρος του τσούρμου σε όλη του την αστείρευτη έκταση, είναι στο δαιδαλώδες, οκτάλεπτο «Aphrodite». Σκληρό και τρυφερό, συμπαγές και ρευστό, ακριβώς στην αναλογία που μελοποιεί την υπόστασή μας. Με τις εκτενείς συνθέσεις και την απροκάλυπτη χαοτικότητά του, το «Rock n Roll Consciousness» λειτουργεί καλύτερα όταν το δει κανείς σαν ένα ενιαίο, συμφωνικό σύνολο παρά σαν πακέτο μεμονωμένων τραγουδιών. Κυκλοφορεί στις 28 Απριλίου. Μπες στο τριπ. Είναι το LP που φέτος θα υπάρχει δίπλα στο πικάπ πολλών φίλων που ξέρω.
3°
