Διαμαντένιο Κάλλος

Μια λυσσαλέα μορφή. Ένα φως που τρέφεται με σκοτάδι. Μια δύσκολη περίπτωση, μια όμορφη και σπάνια στιγμή. Η Diamanda Galas είναι το νούφαρο του βούρκου. Είναι μια κατάμαυρη σαρκοφάγος τουλίπα, που, όσο την ακούς, θες να της προτάξεις το λαιμό σου για να καρφώσει τα κρυστάλλινα δόντια της στην πιο χοντρή σου αρτηρία. Είναι μόνη της. Και το ξέρει. Και το «μόνη της» είναι όλος της ο κόσμος. Μόνη της στη σκηνή με ένα πιάνο. 

Είμαι σίγουρος ότι διαλέγει τα πιάνα της όπως τη διαλέγουν κι αυτά. Αλλιώς τα τιθασεύει. Το πιάνο που θα είναι στη σκηνή με τη Διαμάντω θα πρέπει να είναι γενναίο. Όπως αυτή. Το πιάνο αυτό θα πρέπει να μπορεί να την κοιτάξει «κατάπληκτρα» στα μάτια όπως αυτή θα το κοιτάξει κατάματα στα πλήκτρα. Αυτό το πιάνο θα πρέπει να είναι υπερήφανο. Να μην αφήνει να το πιάνει όποιος να ’ναι. Ούτε καν ο χορδιστής για μέρες μετά αλλά και πριν.

Να μπορεί με τις χορδές του να μυρίζει το αίμα όσων έχουν aids και για σουρντίνα του να έχει τον πόνο τον βουβό. Και να πονάν τα πόδια απ’ τα πετάλια όταν θα τα πατάνε ξένοι.

Τα μαύρα πλήκτρα να ’ναι βεντούζες και τα άσπρα χαρακιές. Και τα σφυριά του να χτυπάνε λυσσαλέα όπως οι μπότες που φοράει η Θεά των Υπονόμων. 

Η Diamanda Galas σίγουρα πλάστηκε για να έχει το νου το ο Εωσφόρος. Η καρωτίδα την ελπίδα, έφτυσε την ελπίδα και έβγαλε γλώσσα στον Θεό. 

Ευλογημένη να ’ναι η κατάρα που τη δέρνει και δίνει τόση ανακούφιση σ’ όλους του κόσμου τους λεγόμενους «τρελλούς». 

Υ.Γ.: Μην τη δεις με ουσίες. Δοκίμασε στερημένος, σχεδόν εξαϋλωμένος. Ακόμη ακόμη και μετά από μέρες χωρίς νερό αν το μπορείς. Κάνε ένα ανάποδο δώρο στον εαυτό σου.