Σε προσωπικό πολιτικό αδιέξοδο βρίσκεται πια ο συνθέτης και τραγουδιστής κ. Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, που δηλώνει απογοητευμένος από τον πρωθυπυργό κ. Αλέξη Τσίπρα, μην μπορώντας να δει προοπτικές για το μέλλον, ούτε γενικά, ούτε στο δικό του επαγγελματικό χώρο.
Λεπτομερέστερα, μιλώντας στην κ. Μαρκέλλα Σαράιχα του aixmi.gr, ο κ. Μαχαιρίτσας είπε, ανάμεσα στ΄άλλα:
Μαρκέλλα Σαράιχα. Μου είπατε ότι δεν ανήκετε κάπου πολιτικά.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Δεν ανήκω κάπου δογματικά, κάπου με ταμπέλα αυτό εννοώ. Πολιτική άποψη και πολιτική πεποίθηση δε γίνεται να μην έχω. Θα σας πω μόνο ότι ο παππούς μου βρέθηκε εκτελεσμένος το 1948 σε ομαδικό τάφο, αριστερός. Καταλαβαίνετε λοιπόν… για την οικογένειά μου δε χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Από κει και πέρα όμως δεν έχω καμία σχέση, ούτε με τα κομματικά, ούτε με τίποτα από αυτά τα κόλπα. Πολύ φοβάμαι πως αν ζούσε ο παππούς μου, θα έλεγε «θυσίασα τη ζωή μου για όλο αυτό το πράγμα»; Δεν μπορούσα εγώ σαν πολιτική άποψη να είμαι κάτι άλλο.
Μ.Σ Αυτή τη στιγμή έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν ότι κυβερνάει πιο δεξιά κι από τους δεξιούς. Ποια είναι η δική σας γνώμη;
Λ.Μ Η αλήθεια είναι ότι εδώ φάγαμε μία απογοήτευση μεγάλη, για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί όλα τα δοκιμάζαμε. όλα αυτά τα χρόνια κι ήταν τα ίδια, είπαμε ότι ίσως αυτό να ναι κάτι διαφορετικό. Το πίστεψε πολύ πιο έντονα ο κόσμος, όπως πίστεψε στο ΠΑΣΟΚ στην αρχή. Όταν πιστεύεις κάτι και το αγαπάς και δένεσαι συναισθηματικά μαζί του, μετά η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη από τις άλλες περιπτώσεις. Ξέρετε τι γίνεται; Όταν βλέπεις αυτή την κατάσταση με τον Τσίπρα, καταλαβαίνεις ότι οι αποφάσεις δεν παίρνονται εδώ. Εδώ απλώς κάνουν τη δουλειά. Ε, τότε συνειδητοποιώ ότι ήμασταν λίγο άδικοι με τους προηγούμενους, τους οποίους ούτε τους ψήφισα ούτε ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Ζούμε έναν απόλυτο παραλογισμό. Λένε οι άνθρωποι της κυβέρνησης, θα τα περάσουμε τα μέτρα; Γκρινιάζουν, σκοτώνονται, φωνάζουν και μετά τα ψηφίζουν. Λένε οι άλλοι, δεν κλείσατε ακόμη την αξιολόγηση; Τσακιστείτε και κλείστε την, αλλά τα μέτρα δεν τα ψηφίζουμε. Αν δεν ψηφιστούν, δεν κλείνει η αξιολόγηση. Ο απόλυτος παραλογισμός. Ο κόσμος κάθεται σα χαζός και δεν ξέρει τι να κάνει. Μεταξύ των οποίων και εγώ.
Μ.Σ Απλά τώρα δεν ξέρουμε το μετά τι θα είναι. Έρχονται για παράδειγμα εκλογές, ο κόσμος πια δεν ξέρει τι να ψηφίσει
Λ.Μ Θα σας πω το προσωπικό το πρόβλημα. Τώρα είναι ένα τέρας, τώρα έχω να λογοδοτήσω και να έχω το άγχος για τα παιδιά μου, κι εγώ κι άλλοι, δεν είναι όπως ήμουν 20 χρονών. Σκέφτομαι τα παιδιά, σκέφτομαι την κόρη μου, τους φίλους της. Λέω, τα παιδιά τι θα γίνουν; Οι μισοί από αυτούς πήγαν να σπουδάσουν στο εξωτερικό και μένουν έξω, δεν γύρισαν καν. Αυτό είναι που με προβληματίζει. Τα παιδιά. Οι καινούριες γενιές τι θα αποφασίσουν. Ετοιμάζονται, με ποια όνειρα; Να πιάσουν μια δουλειά για 400 ευρώ; Με αυτόν τον πολιτισμό; Αυτά με τρομάζουν. Αλλιώς εγώ… φτάνω στα 60. Έκανα ό,τι ήταν να κάνω, τα έχω καλά με τον εαυτό μου, κάνω και τις αυτοκριτικές μου. Τα παιδιά όμως;
Μ.Σ Μεταξύ των υποστηρικτών του Τσίπρα ήταν και νέα παιδιά που πίστεψαν και θεώρησαν ότι κάτι θα αλλάξει
Λ.Μ Δεν το κάνω με καμία διάθεση συμβιβασμού, δε θέλω να φορτώσω ευθύνες σε κανέναν προσωπικά, γιατί πλέον το έχω καταλάβει. Συνειδητοποίησα ότι ήμασταν άδειοι και με τους προηγούμενους. Δεν έχω καταλάβει τι θέλουν να κάνουν και σε παγκόσμιο επίπεδο. Να μαζέψουν τα λεφτά, να τα πάνε πού; Χρωστάει λένε, ένα τρισ το ένα κράτος, 500 δισ το άλλο. Πού τα χρωστάνε; Σε ποιους; Από τον πιο έξυπνο άνθρωπο, εκτός αν είσαι κολλητός του Βαρουφάκη και δεν ξέρω ποιανού άλλου μέχρι τον τελευταίο βλάκα, όλοι έχουν την ίδια απορία. Δουλευόμαστε; Δεν έχω καταλάβει τι γίνεται.
Μ.Σ Τα χρόνια της κρίσης έχετε δει τις απολαβές σας να μειώνονται αισθητά και να αναπτύσσετε χρέη λόγω της υπερφορολόγησης;
Λ.Μ Αυτό είναι δεδομένο -και ξέρετε ποια είναι η πλάκα; Ότι δε μαζεύονται λεφτά. Το αντίθετο. Ένα πολύ απλό παράδειγμα. Πήγαν τον ΦΠΑ από το 13 στο 23%. Κανένας δήμος δεν αγοράζει συναυλίες. Οι συναυλίες που κάνουμε είναι όλες δικές μας παραγωγές. Εγώ, λοιπόν, πληρώνοντας 23% ενώ με 13% ήθελα 1.000 εισιτήρια -εγώ με τον Κότσιρα– για να βγουν τα έξοδά μας, να πληρωθούν όλοι οι υπόλοιποι κι από κει και πέρα όσα παραπάνω εισιτήρια κάναμε να βγάζαμε κι εμείς, με το 23% βγαίνουν 1.600 εισιτήρια. Αυτόν τον αριθμό δεν τον κάνεις σε όλες τις πόλεις. Μπορείς να τον κάνεις σε δέκα. Αυτομάτως εκεί που κάναμε 30 συναυλίες θα κάνουμε 10. Χάνει, λοιπόν, το κράτος από το φόρο; Οι 30 άνθρωποι που δουλεύουν μαζί μου, μουσικοί, παραμουσικοί, ηχολήπτες, μέχρι και η κυρία που πουλάει έξω πασατέμπος, χάνουν κι αυτοί το μεροκάματό τους και σε συνάρτηση και τους φόρους; Έτσι γίνεται η οικονομία από χέρι σε χέρι.
«Στις 3 μέρες που φιλοξενήσαμε αυτόν και τον φίλο του Ίγκι Ποπ μαζί με τον αξέχαστο φίλο Μίκη Κορίνθιο, ταξιδεύαμε για στους αρχαιολογικούς τόπους της πατρίδας μας…»
8°
