To CypRiot Grrl ακολουθεί το όνειρό της στο Λονδίνο

Γεννημένη στη Λευκωσία από μητέρα Κύπρια και πατέρα Αυστραλό το 1989, η Κrista Manison ξεκίνησε τη σχέση της με τη μουσική σε ηλικία 14 ετών. Σπούδασε Performance Art στο Λονδίνο, την πόλη όπου έχει επιλέξει να ζει και να δημιουργεί με το όνομα Κrista Papista ως μουσικός και video artist. Με το περσινό της single «I Wish I Had Blue Eyes» συζητήθηκε στο διεθνή Τύπο, ενώ στην αρχή της φετινής άνοιξης η Krista επιστρέφει με το ΕP «Aman Aman» με φόντο μια κόκκινη ελληνική σημαία. Περιλαμβάνει τρία remixes από διεθνή ονόματα όπως το βερολινέζικο ντουέτο των Εaster, τη Μεξικανή Lokier και την Αμερικανίδα JD Samson πρώην μέλος των Le Tigre. Το γυναικείο electroclash γκρουπ αποτελεί άλλωστε μία από τις διευρυμένες της επιρροές, που συμπεριλαμβάνουν στοιχεία από την πανκ σκηνή, την ηλεκτρονική και την ποπ αλλά και τα ελληνικά τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, της Σωτηρίας Μπέλλου και της Αρλέτας. 

Το να είσαι κορίτσι στη μουσική βιομηχανία είναι εξίσου δύσκολο με το να είσαι αγόρι, απλώς υπάρχουν λιγότερα γυναικεία πρότυπα λόγω της πατριαρχικής μας ιστορίας. 

Αισθάνομαι αρκετά Ελληνοκύπρια. Ειδικά όταν μιλάμε για φαγητό.  Τρελαίνομαι για  μεζέδες, ακόμη και τους χορτοφαγικούς. Μου αρέσει να μου βγάζουν γλυκά όταν πίνω καφέ σε σπίτια φίλων, ειδικά μπακλαβαδάκια. Δεν αισθάνομαι τόσο Αυστραλέζα. Έχω κι εγώ αυτή την εμμονή με τα ταξίδια που έχουν οι περισσότεροι Αυστραλοί, αλλά δεν σχετίζεται τόσο με την εθνικότητα. Είναι περισσότερο κομμάτι της κουλτούρας. Συνολικά από τις χώρες καταγωγής μου έχω πάρει τα στοιχεία που μου ταιριάζουν από κάθε μία και τα έχω ενσωματώσει στην προσωπικότητά μου. Δεν αισθάνομαι πιο κοντά σε μια συγκεκριμένη κουλτούρα αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά μεσογειακά στοιχεία. 

Αγαπημένα ελληνικά φαγητά, ταχίνι, φάβα και κολοκυθοκεφτέδες.

Μαγειρεύω αλλά μόνο ό,τι χρειάζεται 25 λεπτά για να ετοιμαστεί. 

Ένα αγαπημένο μου ελληνικό τραγούδι, το «Μπαρ το ναυάγιο» της Αρλέτας.

Τις καλύτερες στιγμές με τον πατέρα μου τις περνάω όταν πηγαίνουμε μαζί σε κούρσες αυτοκινήτων και όταν πίνουμε ένα ποτό σε μια καινούργια πόλη.

Ταξίδι στο χρόνο, στη Μαδρίτη του ’70, την περίοδο της movida. 

Επιρροές. Dostoyevsky, Chet Βaker, Serge Gainsbourg, Lou Reed, Friedrich Nietzsche, Kathleen Hannah (Le Tigre), Nirvana, Τhe Knife, Bowie, Εrik Satie, Billie Holiday, Kraftwerk, Elvis, Paul Thomas Anderson, Ingmar Bergman, William Blake, Maria Kallas, Kαβάφης, Virginia Woolf, Aldous Huxley, TS Elliot, Patti Smith, Oscar Wilde, Stanley Kubrick, James Dean.

Συνήθως ξεκινάω να γράφω από νωρίς το πρωί και τελειώνω τη νύχτα με αμέτρητους καφέδες.

Είδα ένα σχεδόν κινηματογραφικό όνειρο πριν από λίγες ημέρες. Είχε πολύ ομίχλη έξω από το παράθυρό μου, στην τηλεόραση έλεγαν ότι η πόλη του Λονδίνου θα καταστραφεί σε λίγες ώρες, με εικόνες που θύμιζαν τα βομβαρδισμένα τοπία στη Συρία. Έξω από το παράθυρό μου έβλεπα τον παράδεισο, όπως τον είχα φανταστεί όταν ήμουν παιδί. Μιλούσα με ένα φίλο στο τηλέφωνο που μου έλεγε να έρθω στην Αθήνα. Ενώ καταλάβαινα ότι έπρεπε αμέσως να πάρω την τσάντα μου και να φύγω δεν ένιωθα φόβο, σαν να ήμουν υπερήρωας. Μόνο μια ευφορική ελευθερία. Θυμάμαι να κοιτάω το ρολόι στο χέρι μου μιλώντας στο τηλέφωνο και να σκέφτομαι πόσο όμορφο έδειχνε. Τα σύννεφα και η ομίχλη έξω ήταν οι ωραιότερες ασπρόμαυρες σκιές που είχα δει.  

Ένα σημαντικό βιβλίο για μένα είναι ο «Ξένος» του Καμύ. Δεν μου άλλαξε ακριβώς τη ζωή αλλά πάντα με κέντριζε ο τρόπο που ο ήρωας αντιμετώπιζε τα πάντα. 

Στις φιλίες μου εκτιμώ την ευγένεια, την ενσυναίσθηση και την ευφυΐα. 

©Jessica Gwyneth

Μια παιδική ανάμνηση: Θυμάμαι μια εικόνα ενός ξύλινου σπιτιού που υποτίθεται ότι είχε όλες τις ψυχές των παιδιών που ήταν έτοιμα να γεννηθούν. Έμοιαζαν με κίτρινες λάμπες σε σχήμα μπάλας και αιωρούνταν. 

Ένας διανοούμενος που μισώ; O Woody Allen.

Τι  αγαπώ περισσότερο; Τα ρολόγια, τα έξυπνα μάτια, τη γενναιοδωρία, την οικογένεια, τους φίλους, την ευγένεια, την ολοκλήρωση ενός πρότζεκτ, την αποδοχή μιας κατάστασης, τις στιγμές επιφοίτησης.

Fever Ray ή Knife; The Knife. Aγαπημένο μου κομμάτι τους, «You Take my Breath Away». 

© Paola Vivas

Tα 5 αγαπημένα τραγούδια της Krista Papista 

Duchess Says “Black Flag”

Aπίστευτο βίντεο. Τόσο το τραγούδι όσο και το βίντεο είναι ηδονιστικό και καθαρτικό electo punk. 

Vince Taylor - Shakin’ All Over

Vince Taylor, μου αρέσει η εικόνα του, η φωνή του, η κίνησή του. Τα κιθαριστικά του ριφ παίζουν αδιάκοπα στο μυαλό μου. 

Serge Gainsbourg - La Chanson de Prévert

To μόνιμο soundtrack της ζωής μου. 

Vision Fantom - Eternity 2000

Έχω εμμονή με το κομμάτι αυτό. Το ακούω καθημερινά από το περασμένο καλοκαίρι. Με γεμίζει ενέργεια και διάθεση για ζωή. Με ενεργοποιεί δημιουργικά δίνοντας μου εικόνες και θυμίζοντας μου την πραγματικότητα που ονειρεύομαι. 

ZZT - Nickel Und Dime

Το ακούω συνεχόμενα εδώ και λίγες μέρες και δεν μπορώ να σταματήσω να βλέπω το βίντεο.