Η ηθοποιός Δανάη Παπουτσή αφήνει για λίγο το θέατρο και ξεκινάει το ταξίδι της στο τραγούδι, με το δίσκο της «Ταμπλό βιβάν» που μόλις κυκλοφόρησε. Μας εξήγησε πώς γεννήθηκε αυτός ο δίσκος.
Από το θέατρο στο τραγούδι… Πόσο εύκολο ήταν το πέρασμα;
Θα έλεγα μάλλον ότι παραμένω στο θέατρο και μπαίνω στο τραγούδι… Είναι μεν δρόμοι διαφορετικοί, είναι όμως και συγκοινωνούντα δοχεία. Η βασική μου ανάγκη είναι να εκφραστώ. Όλο αυτό το ταξίδι ξεκίνησε από τους στίχους, έγραφα στίχους και συνεχίζω να γράφω και κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι θα ήθελα να τους τραγουδήσω.
Η θεατρικότητα στα τραγούδια ήταν ηθελημένη;
Αυτός ήταν ο στόχος μου, αυτό ήθελα να είναι το προσωπικό μου στίγμα και νομίζω ότι σε ένα βαθμό το πέτυχα. Σίγουρα ο ένας τρόπος έκφρασης επηρεάζει τον άλλον, όσον αφορά το ύφος, αλλά και ως προς το πώς το αντιμετώπισα μέσα στο στούντιο. Είδα τα τραγούδια ως ρόλους, κάθε τραγούδι σαν ένα ρόλο.
Μέχρι και ο τίτλος του άλμπουμ, «Ταμπλό βιβάν», είναι θεατρικός…
Πράγματι είναι θεατρικός όρος, είναι η κίνηση που παγώνει στο χρόνο.
Πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι που λείπει από το ελληνικό τραγούδι; Με τον συνθέτη γνωριζόσουν;
Νομίζω ότι λείπει η τόλμη. Αλλά θα ήθελα και περισσότερη θεατρικότητα. Με τον Σάκη Τσιλίκη είχαμε ήδη συνεργαστεί στο άλμπουμ του «Μωβ», για το οποίο είχα γράψει δύο τραγούδια. Ήξερα που κινείται και υπήρχε συνεννόηση μεταξύ μας.
Το αγαπημένο μου τραγούδι από το άλμπουμ είναι το «Αναπνέω σκουριά». Η Αθήνα είναι η πόλη όπου αναπνέεις σκουριά;
Κι εμένα αυτό είναι το αγαπημένο μου! Στην Αθήνα γεννήθηκα, μεγάλωσα, είναι μια πόλη που λατρεύω και δεν θα μπορούσα να ζήσω μακριά της. Δεν ξέρω αν είναι τόσο η πόλη που βγάζει τη σκουριά ή οι άνθρωποί της που την κουβαλούν μέσα τους. Μάλλον δεν είναι ένα φαινόμενο που έχει να κάνει με την Αθήνα, είναι κάτι πιο εσωτερικό. Αν δίναμε λίγη περισσότερη αγάπη στην Αθήνα, θα ήταν μια πόλη μαγική. Πάντως αυτό το κομμάτι έχει να κάνει με εικόνες και καταστάσεις που έζησα το Δεκέμβρη. Όλο αυτό που έγινε μου άφησε αυτή την αίσθηση της σκουριάς, έτσι όπως το αντιμετώπισαν οι δημοσιογράφοι, με τη στάση της αστυνομίας. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία να ζεις μέσα σε μια πόλη σε εμπόλεμη κατάσταση. Οι εικόνες που έμειναν, η μυρωδιά, η αίσθηση, έτσι όπως πάγωσαν και εγκλωβίστηκαν μέσα μου, δημιούργησαν κατά κάποιο τρόπο το «Ταμπλό βιβάν».
Θες να μας πεις για τις επιρροές σου, στο θέατρο και στο τραγούδι;
Γενικά παρακολουθώ τι συμβαίνει, και στους δύο τομείς. Λατρεύω τον Nick Cave, τους Cure, τους Archive, τη Bjork, που έχουν όλοι τους αυτή τη θεατρικότητα στο τραγούδι αλλά και κάτι σκοτεινό. Από Έλληνες θαυμάζω τις Τρύπες, τον Παυλίδη, τους Πυξ Λαξ, τους Stereo Nova. Όσο για το θέατρο, μου αρέσει ο Ευρυπίδης, ο Λόρκα, ο Τέννεσυ Ουίλιαμς, ο Σαμ Σέπαρντ, αλλά είμαι ανοιχτή και σε νέα έργα, από νέους δημιουργούς, με ενδιαφέρει τι γίνεται τώρα και πώς αποτυπώνεται αυτό στο θέατρο.
Άλλα πρότζεκτ για το μέλλον;
Είμαι στο Θέατρο Βαφείο, βασικό μέλος της ομάδας Προσωδία που ιδρύθηκε από τον Λάκη Καραλή και εκεί ετοιμάζουμε κάποια δουλειά, είμαστε στη φάση των συζητήσεων. Τον Οκτώβρη επίσης θα βρίσκομαι στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας. Το cd μόλις βγήκε και ξεκινάει το ταξίδι του, συζητάμε με την εταιρεία για συναυλίες, γιατί προς το παρόν ακούγεται μόνο από το ίντερνετ. Επίσης, γράφω και διηγήματα, κάποια από τα οποία θα εκδοθούν σύντομα.
Θα πρότεινες το cd σου για τη γιορτή του Άγιου Βαλεντίνου;
Ο κάθε άνθρωπος ερωτεύεται διαφορετικά, αλλά ναι, νομίζω υπάρχουν ερωτικά κομμάτια. Θα ήθελα κάποιος να ερωτευτεί ακούγοντας ένα από αυτά. Αλλά πρέπει κάποια στιγμή να ξεφύγουμε από αυτές τις ταμπέλες.
13°
