Σπάνια θα το δεις να συμβαίνει σε άλλες χώρες και στις περισσότερες δεν θα το δεις ποτέ: Σε ένα μαγαζί, σε μία συναυλία, να τραγουδάνε όλοι μαζί σαν μια αυτόκλητη χορωδία που παίρνει το λόγο. Η πιο συχνή προτροπή σε άλλες χώρες είναι να χτυπάνε παλαμάκια, εδώ είναι να τραγουδάνε όλοι μαζί, κι αυτό το από κοινού τραγούδι ήταν, είναι και θα είναι στοιχείο κοινωνικής συνοχής, ένας τρόπος να είναι και να αισθάνονται οι άνθρωποι μαζί. Και είναι τόσο μεγάλη η παράδοση αυτού του κοινού τραγουδιού που μετατρέπει το πλήθος σε παρέα ώστε συχνά να γίνεται κατάχρηση με αυτό το περίφημο «δικό σας» που λένε οι τραγουδιστές (κυρίως στα μπουζούκια) προσπαθώντας να αποσπάσουν με «βίαιο» τρόπο τη συμμετοχή. Μόνο που το κοινό τραγούδι έχει νόημα όταν έρθει αβίαστα, όταν τα λόγια του τραγουδιού και η μελωδία που τα συνοδεύει μας κάνουν όλους ποιητές, καλύτερους ανθρώπους, έξω από όρια και συμβάσεις, ελεύθερους για λίγο να εκφραστούμε χωρίς ντροπή, χωρίς ο άλλος, ο άγνωστος, ο ξένος, να είναι εμπόδιο αλλά σύμμαχος σε αυτή τη «φάλτσα χορωδία».
Στα δεκάδες τραγούδια που μας συνδέουν ήδη προστίθενται καινούργια διαρκώς. Μπορούμε λίγο-πολύ όλοι να τα σιγοτραγουδήσουμε και να γίνει αυτό αφορμή για να εμφανιστεί ο διονυσιακός μας χαρακτήρας στη γιορτή, να πέσουν οι φραγμοί, να γίνουμε για λίγο ένας και τα λόγια του τραγουδιού να γίνουν κοινός κώδικας.
Σωκράτης Μάλαμας - Κάτοπτρα
Με δωρικό ύφος και προσωπικό στιλ φτιάχνει εδώ και χρόνια τραγούδια που τραγουδάνε πολλοί στις συναυλίες του, γι’ αυτό και ο δεσμός του ακροατηρίου μαζί του είναι ισχυρός. Μπαρουτοκαπνισμένος στη νύχτα και με μουσική κουλτούρα που περιλαμβάνει από Μάρκο μέχρι Χέντριξ, από Ρία Κούρτη μέχρι Τσικ Κορία κι από Τζάγκερ μέχρι Γιώργο Κόρο (όπως τραγουδάει και στο «Λέω»), γράφει τραγούδια φιλοσοφώντας και κοιτάζει τη ζωή με θυμοσοφική ματιά φτάνοντας μέχρι και στο (σχεδόν) spoken world. Με μια παρέα εξαιρετικών μουσικών και ήχους που παραπέμπουν σε λαϊκούς, δημοτικούς, βαλκανικούς αλλά και desert rock δρόμους τραγουδάει για το χάος του κόσμου και σε λίγο αρκετοί θα τραγουδάνε μαζί του.
Ο Πέτρος Μάλαμας φαίνεται να αντιμετωπίζει φυσιολογικά το ότι είναι γιος του Σωκράτη. Στον πρώτο του δίσκο «Καναδέζα» περιέλαβε ένα τραγούδι του πατέρα του που είχε μείνει στο συρτάρι και αναφέρεται σε αυτόν στις συναυλίες του κανονικά. Εδώ η μουσική είναι του Λεωνίδα Μπαλάφα και οι στίχοι του Πάνου Δημητρόπουλου και η ελληνικού ύφους φολκ τραγουδοποιία στέκει με αισθητική αξιοπρέπεια και αληθινή σεμνότητα. Ο χρόνος θα δείξει αν τα «κοιτάσματα» είναι πλούσια, σίγουρα όμως είναι «εκμεταλλεύσιμα».
Όπως και στον πρώτο τους δίσκο, δίνουν σε παλιά λαϊκά που πολλοί μπορούν να σιγοτραγουδήσουν ένα gypsy jazz ύφος. Και παρότι είναι αρκετά τα σχήματα που τα τελευταία χρόνια κάνουν κάτι παρόμοιο, οι Gadjo Dilo ξεχωρίζουν γιατί κατορθώνουν να δώσουν σε ό,τι διασκευάζουν –και μουσικά και ερμηνευτικά– μία θέρμη, ένα φιλικό ύφος, μία διάσταση σαν αυτά τα τραγούδια να τους περίμεναν για να ακουστούν και με αυτό τον τρόπο.
4°
