Φρέσκος αέρας

Εδώ που συμβαίνει

Το 2010 ξεκινάει δυνατά συνεχίζοντας το καλό σερί των 2-3 τελευταίων χρόνων.  Όταν ανοίγεις μεγάλες κυριακάτικες εφημερίδες κι έχουν όλες κι από ένα αφιερωματικό άρθρο σε κάποιο υποσύνολο της νέας μουσικής σκηνής, αυτό κάτι φανερώνει, γιατί ακριβώς οι ίδιες εφημερίδες, πριν από μερικά χρόνια, περιφρονούσαν όλη τη φάση ως ανάξια λόγου και περιθωριακού ενδιαφέροντος. Η πραγματικότητα τους διέψευσε για μία ακόμη φορά και τώρα τρέχουν να προλάβουν.

Το θέμα φέτος το καλοκαίρι δεν είναι ποια ξένα γκρουπ θα έρθουν, αλλά ποια ελληνικά θα πάνε στα φεστιβάλ του εξωτερικού. Και είναι πολλά...

*Αδιάφορος

** Μέτριος

***Καλός  

****Πολύκαλός                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        

*****Εξαιρετικός

My Wet Calvin - All Great Events (****)

Το άλμπουμ ξεκινάει με ένα ηχητικό νέφος που σε τυλίγει, σε υπνωτίζει και μένεις αιχμάλωτος μέχρι το τέλος, καθώς ονειρικά τοπία, ομιχλώδεις εικόνες, εύθραυστη μελαγχολία και λυρική ποπ ευαισθησία ρέουν διαρκώς. Ο Άρης και ο Λεωνίδας αφήνουν πίσω τους τη νεανικότητα των χειροποίητων ΕΡ και κάνουν έναν ώριμο δίσκο με προσωπικό ήχο και ιδιαίτερο στιλ.

Mary’s Flower Superhead - Sway (***)

Δεν τετραγωνίζουν τον κύκλο αλλά παίζουν στιλάτη indie-pop με χορευτική διάθεση, αναφορές στο post-punk και groovy ήχο και το κάνουν τόσο καλά, φροντισμένα και αποτελεσματικά, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα αντίστοιχα δυτικοευρωπαϊκά γκρουπ του είδους, που μας παρουσιάζονται ως κάτι ιδιαίτερο.

Sonny Touch - Brain Soup (**)

Ο τίτλος του δίσκου είναι αποκαλυπτικός για το περιεχόμενο, που μοιάζει περισσότερο σαν άσκηση ύφους παρά σαν ένα προσωπικό άλμπουμ. Ο Θεσσαλονικιός Δημήτρης Τάτσης (με τη βοήθεια σπουδαίων ντόπιων μουσικών) δημιουργεί μια «σούπα» που έχει απ’ όλα: blues, rock, folk, electronica, Tom Waits, κάνοντας περισσότερο ένα δίσκο ως fan της μουσικής παρά ως κατασταλαγμένος δημιουργός. Δεν το κάνουν καθόλου άσχημα, αλλά αυτό το ποτπουρί θυμίζει περισσότερο χαμαιλέοντα παρά συγκρότημα. Περιμένουμε να ακούσουμε το προσωπικό του ύφος.

My Hero(n)

Τι κι αν είναι 60 χρονών. Τι κι αν έχει 13 χρόνια να βγάλει δίσκο. Ο μεγάλος bluesman του περιθωρίου, ο «νονός του hip hop», o «μαύρος Bob Dylan», ο ποιητής της εξέγερσης των μαύρων, ο μουσικός που έκανε το spoken word μαύρη μουσική, μπορεί και είναι πιο μπροστά από πολλούς πιτσιρικάδες. Φωτογραφία εξωφύλλου με τσιγάρο στο στόμα, ηλεκτρονικοί ήχοι, hip hop, blues και gospel, folk και αφρικάνικοι ρυθμοί, διάθεση για εξέγερση και ποίηση του δρόμου: “Because it’ s easier to run/ Easier than staying and finding out you’ re the only one/ Who didn’t run”. Η φλόγα καίει λες κι άναψε χτες, ο Gil Scott - Heron βάζει για τίτλο το τραγούδι των Smog “I’ m New Here” (*****) και κάνει ένα σπουδαίο άλμπουμ λέγοντας τα blues μ’ έναν καινούργιο παμπάλαιο τρόπο.