Η Ελλάδα της κρίσης (ιδεών, αισθητικής, φαντασίας και ηθικής) δεν έχει άρτο αλλά θεάματα και «hunger games». Βλέπει μετά μανίας «μαχητές» και «διάσημους» να πολεμάνε για ένα κομμάτι ψωμί και ξεχνάει τη δική του πείνα, μέχρι να ’ρθουν πάλι το καλοκαίρι οι τουρίστες να μας σώσουν κι εμείς να τους φωνάζουμε «στάσου μύγδαλα»…
Τα τάλεντ(;) σόου δημιουργούν μπροστά στα μάτια μας (όπως λέμε: open kitchen) τους αυριανούς ανύπαρκτους σταρ.
Το θέμα φυσικά δεν είναι που ο Ξυδάκης είπε την ΕΡΤ τριτοκοσμική, είναι που ο Τσακνής δεν μπορεί να το δει.
Ένα πλουσιόπαιδο τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και ακριβό αμάξι για να συναντήσει το θάνατο και να ξεκληρίσει μια αθώα οικογένεια. Μπροστά στο δράμα «jumbo/porsche» ο Αισχύλος φαίνεται λίγος, γι’ αυτό θα προτιμήσουμε τον Δαλιανίδη που αν ζούσε το φιλμ θα γυριζόταν ήδη, δεν ζει όμως και αναλάβαμε όλοι μαζί ρεφενέ να την κάνουμε την ταινία για χάρη της Ελλάδας μας που ψοφάει για μελόδραμα και ταξική υστερία την ώρα που το τάμα της χούντας περιφέρεται ακόμη στον πολιτικό μας βίο.
Όταν λέμε «κούρσα θανάτου» εννοούμε την πορεία προς τη δραχμή, το σίριαλ κίλερ των ταξιτζήδων ή το «στρατηγό άνεμο» Πάνο Καμμένο που ετοιμάζεται να καταλάβει τη βασιλεύουσα;
Μέσα σε αυτό τον τραγέλαφο ακούω θαυμάσιους ήχους από ελληνικά σχήματα που μου κρατάνε καλή παρέα και παίρνω πάλι ανάσες και δύναμη από την τέχνη που ναι μεν δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αλλά μπορεί να τον κάνει πιο υποφερτό.
Πολύ ενθαρρυντικό ντεμπούτο από ένα σχήμα που στέκεται άνετα και με ίσους όρους με όλα τα nu-ψυχεδέλεια, nu-garage, nu-psych συγκροτήματα που έχουν κατακλείσει τη μουσική. Με απλό αλλά όχι φτωχό τρόπο, με δόσεις φορμαλισμού αλλά χωρίς να το παρακάνουν, με νύξεις που φτάνουν ως το progressive, διατυπώνουν έναν προσωπικό ήχο και ένα δικό τους ύφος και στιλ.
Καινούργιο σχήμα από την Κέρκυρα που ακουμπάει σοβαρά, ευλαβικά και με καλές προθέσεις το απέραντο σύμπαν της φολκ τραγουδοποιίας. Οι μελωδίες δεν είναι ασήμαντες, οι ενορχηστρώσεις κρύβουν γνώση, η ευαισθησία και ο ρομαντισμός μπολιάζουν τα τραγούδια με συναίσθημα, όλα υπόσχονται πως εδώ υπάρχει μέλλον.
Omikron Project - Solstice
Δύο μουσικοί που το έχουν φάει το «ελληνικό ροκ» με το κουτάλι, ο ντράμερ Νίκος Τσιλογιάννης (Idols, Μπουρμπούλια) και ο μπασίστας Ντίνος Ζούμπερης (Αδιέξοδο, Echo Tattoo, 667, Πουλικάκος), ο εκ Γαλλίας ορμώμενος Αλέξης Δράκος (σαξόφωνο) και ο Ολλανδός σαξοφωνίστας Henk Spies ηχογραφούν ένα 4ωρο session jazz/ethnic αυτοσχεδιασμών και μας παραθέτουν ενδιαφέροντα αποσπάσματα. Ένα άλμπουμ περισσότερο μουσικών παρά συνθετών, που αποτυπώνει τη δημιουργική μουσική επικοινωνία τους και υπ’ αυτή την έννοια είναι απόλαυση να το ακούς.
John Papatriantafilou - Absence
Ένας straight jazz δίσκος από τον μπασίστα Γιάννη Παπατριανταφύλλου και εξαιρετικούς μουσικούς που συμμετέχουν, μερικοί εκ των οποίων και με συνθέσεις τους, όπως ο Γιώργος Κοντραφούρης, ο Τάκης Πατερέλης και ο Δημήτρης Τσάκας. Όλα εδώ είναι καθαρά και ξάστερα, τα παιξίματα απολαυστικά, οι μουσικές ιδέες του Παπαντριανταφύλου ενδιαφέρουσες και λειτουργικές, το άλμπουμ κυλάει σαν νεράκι.
13°
Holy Monitor - Holy Monitor
Gandi - Time and youth
Omikron Project - Solstice
John Papatriantafilou - Absence
