Η κάθοδος των Monie & Monie Conniente στην Αθήνα

Η A.V. δεν κρύβει τη χαρά της: ο Διογένης Δασκάλου κατεβάζει τους γενναίους του, για τέσσερις σερί αποκριάτικες νύχτες στην Αθήνα, που πάντα μαθαίνει από τη Θεσσαλονίκη κόλπα για το πώς να περνάει από το καλά στο καλύτερα. Κι επειδή εμείς ξέρουμε πού θα πάμε, τι θα δούμε και τι θα κάνουμε φέτος στο καρναβάλι, μήπως ήρθε η ώρα για μια περίληψη-ρεζουμέ του ανδρός και του σχήματος, για να παρτάρεις κι εσύ; 

Πώς κι από εδώ, παιδιά; Αρμένικη βίζιτα, τέσσερις νύχτες στο Half Note, ούτε οι Rolling Stones, ρε Διογένη! Για πες...

Κατεβαίνουμε αποδεχόμενοι το κάλεσμα της «μισής νότας» Half Note, και μάλιστα με χαρά ακέραιη. Τι καλύτερο από το να κατέβουμε ως πρεσβεία Θεσσαλονίκης στο Half Note αυτή την εκμαυλιστική εποχή. Άλλωστε, 4 νύχτες είναι λίγες, πολύ λίγες για τόση τρέλα και χαρά με μουσική! Η τζαναμπέτ brass band των Monie & Monie Conniente δεν κρατιέται.

Για δώσε μια ανάλυση-επεξήγηση περί του τι θα πει comedy brass band μετά stand up και σπρέχεν ντε Μισισιπή, και Θράκη, και ΠΑΟΚ, και swing ντε αφού, και Θεσσαλονίκη ερωτική πόλη...

Όλα αυτά μαζί και χώρια, με σύνθημα «έξω η στεναχώρια». Απ’ το 1994 πολεμάμε με τα πνευστά και την πρόζα την μπίχλα, την ομίχλη και την καταχνιά. Τα συστατικά απλά. Αναστενάρια απ’ τη Νέα Ορλεάνη, ούτως ειπείν σωταρισμένη επικαιρότητα, σεξ στον ατμό και ντοπιολαλιές φλαμπέ, το σορμπέ μας stand up comedy με τριμμένο πάγο και σβήνουμε με εξαίσιες μουσικές του αζώτου. Εγώ ως Άζωτος Υιός εξηγώ. Το πόσο ερωτική μπορεί να γίνει η Θεσσαλονίκη, άμα θέλει, που όμως έχει άρνηση αλόγου εδώ και πολύ καιρό. Soul, Κηλαηδόνης, Satsmo, vintage και λαϊκά με brass φτιάχνουν ένα σφιχταγκαλιασμένο τσουρέκι Θεσσαλονίκης!

Πάντως, και συγχαρητήρια, κύριε: 22 χρόνια κλείνουν φέτος οι Monie & Monie Conniente, το λες και μεγάλο πράγμα. Πώς κατάφερες να κρατήσεις την μπάντα έτσι ενωμένη και πύρκαυλη; Τα περισσότερα σχήματα σ' αυτή τη χώρα είναι βραχύβια, περισσότερο δε στη Θεσσαλονίκη, που είναι μια δύσκολη πόλη για έδρα. Αλλά εσείς εκεί, ενωμένοι, δυνατοί, μεγάλοι και (22 χρόνια) σίγουροι...

Το «μεγάλοι και σίγουροι» μου θυμίζει τη διαφήμιση περισσότερο παλιάς ασφαλιστικής εταιρείας. Και μάλιστα σε μια αγορά της χώρας που τελευταία θυμίζει Σαχάρα. Τεράστια και έρημη. Δόξα το Θεό ποτέ δεν υπήρξαμε «μπάντα». Γι’ αυτό και δεν διαλυθήκαμε ακόμη. Ο Ωνάσης είχε πει το διαβολικό «οι επιτυχημένες δουλειές διοικούνται από μονοψήφιο αριθμό, και μάλιστα κάτω του 3». Υπάρχουμε γιατί υπάρχουν αυτοί που καθιστούν αναγκαία την ύπαρξή μας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που μας στηρίζει όλα αυτά τα 22 χρόνια.

Τι θα ακούσουμε και θα δούμε στο Half Note, μιας και με μουσική, λόγο και εικόνα, ξέρουμε ότι «δουλεύει» η Connienteμηχανή!

Το μουσικό κομμάτι θα ’ναι μια εναλλασσόμενη έκπληξη, γιατί εξυπηρετεί στο πρώτο μέρος την πρόζα - εικόνα - συμμετοχή, ενώ στο δεύτερο μέρος καίει κηροζίνη και εκσφενδονίζεται σ’ ένα αχαρακτήριστο πολυμορφικό γλέντι. Πρέπει να το ζήσεις γιατί δεν περιγράφεται. Θα αδικήσω την «Ντιλάιλα» του Τομ Τζόουνς, που συναντά την εξορία του Κυριάκου, αν σου πω το «Πες μου μια λέξη», που ’χω για τον Αλέξη. Θα ’ναι κρίμα να μη ζήσεις τη στιγμή που το «Can take you loose» των Blues Brothers στήνεται εν χορώ γύρω απ’ τον Τραμπ, τον Τσίπρα, τον Ομπάμα, και θα ’ναι αμαρτία να χάσεις τον Βασίλη Καρρά μέσα στη μυσταγωγία του «Rock You» μετά τα καμπανάκια του «Child in the time». Για την «Καλίνκα» του Βοσκόπουλου θες να σου πω; Ή για το «Έκτο Πάτωμα» των Βαλκανίων. Έλα για να νιώσεις την τρέλα. 4 παραστάσεις, 4 διαφορετικές βραδιές. Με άλλες εικόνες, άλλες εισαγωγές, άλλα τραγούδια και φινάλε στο πρώτο και στο δεύτερο μέρος. Γι’ αυτό μη χάσεις καμία απ’ τις 4. Απύθμενο ρεπερτόριο 22 χρόνων. Μην χάσετε την ίσως καλύτερη ορχήστρα πνευστών που μπορεί να βρίσκεται αυτό το τετραήμερο μέσ’ στου Half Note τη σκηνή.

Τρία στα γρήγορα για να σε μάθουμε καλύτερα: α) ένας δίσκος που τον έχεις προσκεφάλι, β) ένα βιβλίο που ακόμα σε συνταράζει, γ) μια ταινία που κάθε που τη βλέπεις ξεχνάς τα ζόρια και τους νταλγκάδες.

Ολόκληρη την E.C.M., τα άπαντα του Μίλτου Σαχτούρη και η ταινία που μου το κάνει αυτό είναι οι Blues Brothers.

Όχι μόνο αποκάλυψες δημόσια στην εκπομπή σου στο Ράδιο Θεσσαλονίκη πως το La La Land «δανείστηκε» λίγο από Γαλάνη - «ΑΝ» - Παπακαλιάτη, αλλά μετά ξαναχτύπησες: ανέβασες στο fb σου τη μελωδία του '78, «Δεν είναι που φεύγεις» του Γιώργου Χατζηνάσιου, που μοιάζει κι αυτή να «σηκώθηκε» από την ταινία. Σαν μουσικός, ποιο είναι το σχόλιό σου; 

Α) Βαριόμουν και είπα να τρολάρω; Β) Υπήρξε όντως θέμα ή Γ) το ’χαμε τόσο ανάγκη; Συμβαίνουν αυτά αλλά ένθεν κι ένθεν. Ξέρετε, με την παγκοσμιοποίηση δεν μαθαίνουμε για τους άλλους μόνον εμείς. Μαθαίνουν και οι άλλοι για μας. Ακούμε τα δικά τους, ακούνε τα δικά μας. Τα μουσικά μοτίβα και αρπέζ είναι όμως συγκεκριμένα.

Σαν μουσικός, οκ, μιλάς με τεκμήρια και αποδείξεις. Όμως σαν Ελληνόπουλο αδούλωτο; Πιστεύεις, Διογένη, πως εκτός από την Ακρόπολη, τον Σωκράτη και τη φιλοσοφία που δώσαμε στην Ευρώπη, εμείς εδώ τελικά δώσαμε και τα φώτα μας στο Χόλιγουντ; Και γι' αυτό μας πολεμάνε και μας ψεκάζουν; Για να τα πάρουν όλα δικά τους οι δυναστείες των Gucci και της Μέρκελ, και κανένας να μην αμφισβητεί τις φάλαγγες της νέας τάξης πραγμάτων κι όλοι να είμαστε ντυμένοι-υποταγμένοι στο lifestyle και το νεοφιλελελεδισμό;

Mην καρφώνεις τα κείμενα της παράστασης, δεν θα ’χουν λόγο να έρθουν να μας δουν, αφού πια θα τα ξέρουν όλα! Έτσι κι αλλιώς, τι να κάνουμε, είμαι μακαρονάς! Μ’ αρέσουν οι συνωμοσίες με τριμμένο τρολ!

Πάντως και το «stand up» έπαθε κατάχρηση και πολυφορέθηκε τα τελευταία χρόνια. Αναρωτιέμαι πώς νιώθεις, καθώς σε θυμάμαι στον Μύλο του ’90 να το παλεύεις σχεδόν μόνος να πω, πρώτος, πιονέρος, χμ, είναι το σωστό. Αλλά τώρα που γέμισε η αγορά με «αστεία τυπάκια», πώς τοποθετείσαι; Και υπάρχουν κάποια νέα παιδιά που τους το δίνεις το ρισπέκτ και διαφέρουν από τα άλλα; 

Το ρισπέκτ το δίνει ο χρόνος! Όσο για το stand up είναι κάτι που δεν μου ταιριάζει σαν όρος, απλά το χρησιμοποιώ χάριν συντομίας για να συνεννοούμαστε πιο γρήγορα. Άλλωστε, δεν νομίζω ότι ο Αριστοφάνης ήταν stand up comedian!

Πότε είπες πώς θα γίνεις καλλιτέχνης; Και τι είπε η μαμά σου, όταν της το ανακοίνωσες; 

Δεν το ανακοίνωσα, το έκανα. Σιγά σιγά, ύπουλα, βουβά και αποτελεσματικά. Και όπως συμβαίνει πάντα με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, το ’μαθε τελευταία!

Συντελεστές:

Σωτήρης Δασκάλου: τενόρο σαξόφωνο

Λεωνίδας Βλάχος - Κώστας Δαμιανίδης: τρομπέτες

Φώτης Μίγγας: τρομπόνι 

Βίκυ Βογιατζόγλου: Φωνή

Παντελής Αμπατζής: ηχητικά

Παύλος Αζναουρίδης - Γιώργος Κοκκινάκης: ενορχήστρωση, επεξεργασία ήχων

Βαγγέλης Μολυβιάτης: video

Βασίλης Μπαρμπαρίγος: ενδυματολογική επιμέλεια

Γιάννης Γκαμήλης: οπτική επικοινωνία

Στο ρόλο του κόμη ο Στέφανος Τσιτσόπουλος 

Κείμενα: Διογένης Δασκάλου - Βάγια Ματζάρογλου

Φωτογραφίες: Κώστας Αμοιρίδης

Info: Διαβάστε το guide της A,V,