Indie VS Mainstream

Αναρωτιέμαι κάθε τόσο μήπως έχω κάποιο εκ γενετής κουσούρι. Μήπως κάτι μου διαφεύγει που τόσοι πολλοί άλλοι μπορούν να ακούσουν. Μήπως είμαι λάθος που βρίσκω αυτό που λέμε «mainstream ήχο», κυρίως στη συνηθισμένη και μέτρια εκδοχή του, πάντα ψεύτικο, υπερβολικό, κατασκευασμένο, φτηνό και –εν τέλει– αδιάφορο. Γιατί τόσοι κανονικοί άνθρωποι έλκονται από κάτι που εμένα τόσο με απωθεί; Και τι του βρίσκουν ακριβώς; Και για να βεβαιωθώ πως δεν κάνω λάθος και πως δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον που μου διαφεύγει, βάζω κατά περιόδους μπροστά ένα μηχανισμό «σύγκρισης» ακούγοντας ταυτόχρονα δίσκους από τα δύο είδη και πάντα αυτός ο «μικρός», «τίμιος», «αληθινός» και «χωματένιος» ήχος των «εναλλακτικών» συγκροτημάτων δεν συγκρίνεται με την πλαστικούρα, τη φτιασιδωμένη υπερβολή και την αβάσιμη εγωπάθεια του mainstream ήχου.

Στην πρώτη περίπτωση είναι σαν να τρως ένα καλοφτιαγμένο, φροντισμένο και τίμιο φαΐ σε ένα συνοικιακό μαγειρείο και στην άλλη σαν να τρως πλαστικό φαστ-φουντ που υποδύεται πως είναι γκουρμέ αλλά δεν τρώγεται με τίποτα, άσε αυτή η «νιαουρίζω» ερμηνεία που είναι τόσο εκνευριστική όσο οι προτηγανισμένες πατάτες...

Worry Dolls - Go Get Gone

Ντεμπούτο για το κοριτσίστικο folk ντουέτο που παραπέμπει λίγο στην εποχή που η «γυναικεία» μουσική καθόταν σε σκαμπό με μια κιθάρα, είχε μακριές φούστες και πολλά χαϊμαλιά. Όμως οι Worry Dolls δεν διαθέτουν μόνο καλή διάθεση κι ένα μπάντζο, αλλά και τις δυνατότητες να ρίξουν μια προσωπική σταγόνα σε ένα είδος που είναι δύσκολο να μην ακούγεται σαν κάτι που ξέρεις ήδη.

The Molochs - America’s Velvet Glory

Φορμαλιστική και light προσέγγιση του γνωστού και πολυφορεμένου πια στις μέρες μας garage rock & roll από ένα γκρουπ που εδρεύει στο L.A., οπότε όλα εξηγούνται καλύτερα. Πάντως κυλάει ευχάριστα ως το τέλος.

Sasha Siem - Bird Burning

Γυναικεία τραγουδοποιία «νέας εποχής» από μία Νορβηγίδα που δούλεψε με συνεργάτη της Bjork στην Ισλανδία για ένα δίσκο με ατμόσφαιρα, βοριοευρωπαϊκή αισθητική, δάση, νεράιδες και αλαφροΐσκιωτα πλάσματα, αλλά κυρίως με εμφανείς ικανότητες στη δημιουργία.

Emeli Sande - Long Live the Angels

Ικανή, όχι όμως και σπουδαία ερμηνεύτρια από τη Σκωτία, αλλά η μουσικόφιλη παράδοση της πατρίδας της δεν φαίνεται να την έχει σημαδέψει όπως έχουν κάνει τα gospel και το R&B. Εκφράζεται μεγαλεπίβολα ενώ κοιτάζεται στον καθρέφτη, με τυποποιημένο ήχο και με την πλαστικούρα να σε χτυπάει κατάμουτρα. «Με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;»

Sting - 57th & 9th

Δεν έχει φίλους καρδιακούς που να τους εμπιστεύεται και να του πουν να τα παρατήσει πια; Βαρετό και ανέμπνευστο με γεροντικό attitude και σαφή έλλειψη προσανατολισμού, αν και τα δελτία τύπου λένε πως επιστρέφει στο rock. Έλεος!

The Weeknd - Starboy

Με το που ξεκινάει την ακούς την τυποποίηση να σου τρυπάει τα αυτιά και οι «συνταγές» του σύγχρονου R&B αλωνίζουν στο δίσκο. Οι «ένδοξοι» καλεσμένοι (που κουβαλάνε τα ίδια μυαλά): Kendrick Lamar, Lana Del Ray, Daft Punk δεν σώζουν τη χρυσή μετριότητα. «Πού είσαι νιότη που ’λεγες πως θα γινόμουν άλλος;»