Ελληνικοί δίσκοι… Θα μπορούσε να είναι σύντομο ανέκδοτο αλλά ευτυχώς δεν είναι. Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, της πολιτικής μέσω τουίτερ (κάν’ το όπως ο Τραμπ), εδώ που ΕΡΤ και Υπουργείο Πολιτισμού δεν ξέρουν καν πως υπάρχουν ελληνικά συγκροτήματα με δημιουργικότητα, ενδιαφέρον και μπορούν να αποτελέσουν «εξαγώγιμο προϊόν», συνεχίζουν να βγαίνουν δίσκοι. Είναι σχεδόν σουρεαλιστικό, αλλά συμβαίνει. Μουσικοί αισθάνονται την ανάγκη να δημοσιοποιήσουν τη δουλειά τους γνωρίζοντας εκ των προτέρων τη ματαιότητα της πράξης τους. Σε ποια δισκοπωλεία να πουληθούν; Όσα έχουν απομείνει χαροπαλεύουν.
Ποιο κοινό να αγοράσει και με τι λεφτά που δεν περισσεύουν; Από ποια ραδιόφωνα να το μάθει που παίζουν όλα (σχεδόν) με playlist για λοβοτομημένους; Από ποιο (πτωχευμένο) κράτος να περιμένουν στήριξη που αγνοεί ακόμη και την ύπαρξή τους;
Και όμως βγαίνουν δίσκοι… Δεν είναι θαύμα;
The Man from Managra - Half A Century Sun
Ο Κότι Κ. επανέρχεται με τον πιο ποπ εαυτό του ως The man from Managra και παρότι η έκπληξη του πρώτου εξαιρετικού δίσκου απουσιάζει πια, η αισθητική αξιοπρέπεια, το καλό γούστο, η αστική αγωγή και η μουσική παιδεία είναι συστατικά και αυτού του άλμπουμ. Η καλοφτιαγμένη ποπ τραγουδοποιία του μας θυμίζει γιατί αγαπήσαμε την αισθητική εταιρειών όπως η Sarah, η Acuarela, η Cherry Red, η 4AD.
Ένα καινούργιο αλλά ικανό και αποτελεσματικό μουσικό σύνολο που αγαπάει το afrobeat (και όχι μόνο) και προσπαθεί να το προσεγγίσει χωρίς να ξεχνά την ελληνική του καταγωγή. Μπορεί το πρώτο τους εγχείρημα να περιλαμβάνει σημεία που η ατολμία και ο ακαδημαϊσμός έχουν τον πρώτο λόγο, αλλά καθώς το άλμπουμ κυλάει όλο και σε παρασύρει, όπως και τους ίδιους άλλωστε, σε μία απελευθέρωση, σε έναν παικτικό οίστρο και σε μία μουσική περιπέτεια που συνάδει με το όνομά τους.
Η γενικότερη αισθητική του συγκροτήματος μας συνδέει με μία άλλη εποχή του ελληνικού ροκ που οι προσδοκίες ήταν περιορισμένες, το ηχητικό πλαίσιο τίμιο μεν αλλά ξεπερασμένο, ο στίχος είχε κοινωνική ευαισθησία και καταγγελία, εκεί δηλαδή που το πανκ ροκ (α λα ελληνικά) συνδυάζεται με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Γιώργος Κοντραφούρης - Στοιχειωμένα ποιήματα
Ο σπουδαίος μουσικός που τα τελευταία χρόνια είχε «εγκαταλείψει» το πιάνο για την πρόσκαιρη περιπέτειά του με το Hammond, επιστρέφει στη μεγάλη του αγάπη και αυτή αντί να του κρατήσει μούτρα τον υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες εκτιμώντας το ταλέντο του. Με αφορμή μερικά δικά του ποιήματα (σύντομα όσο τα χαϊκού) που απαγγέλλει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, συνθέτει μουσικά θέματα που τα ακολουθούν. Ακόμη και όταν –σε 2-3 περιπτώσεις– οι συνθέσεις δεν είναι σπουδαίες, το παίξιμό του στο πιάνο είναι τόσο απολαυστικό που τις παραβλέπεις γιατί συνολικά το αποτέλεσμα είναι θαυμάσιο. Μαζί του και οι σπουδαίοι μουσικοί της ελληνικής τζαζ: Πέτρος Κλαμπάνης στο κοντραμπάσο, Αλέξανδρος - Δράκος Κτιστάκης στα τύμπανα και Άγγελος Πολυχρόνου στα κρουστά.
4°
