Αντίο, Αρλέτα

Παρουσιάστηκε σαν μέλλουσα μεγάλη ερμηνεύτρια του ελληνικού τραγουδιού ποιότητας. Την σύγκριναν με την Τζόαν Μπαέζ και την Τζούντυ Κόλινς. Η Αρλέτα θύμιζε μόνο Αρλέτα. Ήθελε να διηγείται ιστορίες με την κιθάρα της. Να μιλάει με τα τραγούδια. Κυρίως σε άσπρο μαύρο. Ενίοτε και σε τρυφερό ροζ...

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 3 Μαρτίου 1945. Το πραγματικό της όνομα ήταν Αργυρώ-Νικολέτα Τσάπρα. Μέχρι την εφηβεία της έζησε στην Αγίου Κωνσταντίνου στο Μεταξουργείο. Μετά για πολλά χρόνια στα αγαπημένα της Εξάρχεια, τα τελευταία στην πλατεία Κυψέλης.

Τον  Ιούνιο του 1965 έχοντας τελειώσει το Αρσάκειο βρισκόταν πρωτοετής στα εργαστήρια της Σχολής Καλών Τεχνών. Σε μια εκδρομή Γιώργος Παπαστεφάνου φοιτητής της Νομικής τότε την άκουσε να τραγουδά το «Άξιον Εστί».

Τραγουδούσε για την παρέα της και μαγεύτηκα. Δεν ήταν δυνατόν να ακούσεις αυτή την φωνή και να μην σε συνεπάρει. Την πήρα από το χέρι και την έβαλα στη δισκογραφία.

Την πήρε από το χέρι και την σύστησε στον τρομερό Αλέκο Πατσιφά που είχε κάνει την Lyra. H τριάδα συμπληρόνταν εκείνη την περίοδο από τον πολλά υποσχόμενο νεαρό συνθέτη Γιάννη Σπανό που κουβαλούσε φρέσκο άερα από την παραμονή του στο Παρίσι.

Έτσι  ξεκίνησε η πρώτη της μουσική περιπέτεια που θα κρατούσε μισό αιώνα. Με πολλές βέβαια παύσεις και προβλήματα υγείας που ωστόσο κατάφερνε να ξεπερνά.

Ο Αλέκος Πατσιφάς από το 1964 είχε επενδύσει στο Νέο Κύμα διαμορφώνοντας ένα χειροποίητο νέο είδος, ατμοσφαιρικό και αθώο, που ξέφευγε από το λαϊκό, κοιτώντας προς το ελαφρό, με προσεγμένους στίχους, νέες φωνές, μικρές μικρές ορχήστρες. Με καλλιτέχνες όπως οι Καίτη Χωματά, Γιώργος Ζωγράφος, Γιάννης Σπανός, Νότης Μαυρουδής, Γιώργος  Κοντογιώργος. Σε αυτό το Κύμα εντάχθηκε η νεοεισερχόμενη Αρλέτα που σταδιακά θα άνοιγε με τις ιστορίες και μια κιθάρα το δικό της μονοπάτι. </p>

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ►

1966.  Κυκλοφορεί το πρώτο 45άρι της με τη σημείωση στην ετικέτα «Παρουσιάζουμε την Αρλέττα με την κιθάρα της». Με τα τραγούδια «Η Μέρα Τέλειωσε» του Νίκου Χουλιαρά και «Τώρα Θ' Ανοίξω Τα Φτερά» των Γ. Στεφάνου (Παπαστεφάνου), Γιώργου Κοντογιώργου.

Ακολουθεί την ίδια χρονιά ένα ακόμη 45άρι με τα τραγούδια «Ερημιά» (Γ. Σπανού – Γ. Στεφάνου (Παπαστεφάνου) και «Δέκα στρατιώτες κι ένας λοχαγός» (Γ. Σπανού – Κ. Γεωργουσόπουλου)» όπου το όνομά της αναγράφεται πια ως Αρλέτα.

Με αυτό το όνομα κυκλοφορεί το πρώτο της ολοκληρωμένο άλμπουμ σε τραγούδια των Γιάννη Σπανού, Νότη Μαυρουδή, Νίκου Χουλιάρα, Γιώργου Κοντογιώργου φρεσκάροντας το ελληνικό τραγούδι με «το πολύ νέο ΝΕΟ ΚΥΜΑ» όπως γράφεται στο οπισθόφυλλο.

Ακολουθούν τα επόμενα βήματά της με το «Αρλέτα 2» (1967), «Στο ρυθμό του αγέρα» (1968), «12+1 τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι» (1969),  «Έξι μέρες» (1970) σε ποίηση της Παυλίνας Παμπούδη και δική της μουσική..

Ξεκίνησε να τραγουδά ζωντανά το 1968 όταν στήθηκαν στα μαγαζιά μικροφωνικές και μπορούσε να ακουστεί η χαμηλότονη φωνή της. Όχι για πολύ.  Ακολουθεί υποχρεωτική αφωνία λόγω χούντας που είχε ήδη λογοκρίνει δύο τραγούδια από το πρώτο της άλμπουμ. Σταμάτησε κάθε εμφάνιση όταν συνηδητοποίησε ότι σε όποιο χώρο και να πήγαινε αυτός θα έκλεινε.  Μένει μακριά από το τραγούδι. Παρά τα προβλήματα που είχε στη συνέχεια με τον Πατσιφά στη Λύρα κυκλοφορεί μετά την χούντα η «Τρίτη Ανθολογία» του Σπανού το 1975 με μελοποιημένα ποιήματα των Σαχτούρη, Βάρναλη, Καββαδία, Σκαρίμπα, κ.ά. σε ερμηνείες της Αρλέτας και του Κώστα Καραλή.Με την μεταπολίτευση μετά από πρόσκληση του Ζωρζ Μουστακί  βρέθηκε να τραγουδά ζωντανά στο θέατρο Bobino στο Παρίσι.

Την πρώτη φορά που βγήκα σε σκηνή θεάτρου, ήμουνα τόσο τρομοκρατημένη που βγήκα… με σκουντιά.

Μετά τον Σπανό η Αρλέτα το 1976 συνεργάστηκε με τον Ανέστη Τριανταφύλλου και σε δικούς της στίχους μαζί με δύο μελοποιήσεις Λόρκα και Μπρεχτ κυκλοφορεί το άλμπουμ «Ταξιδεύοντας». Ένα χρόνο αργότερα μαζί με τον Ηλία Λιούγκο μοιράζονται τις ερμηνείες στο «Παιδί της Γης» σε ποίηση Χατζιδάκι και μουσική Νότη Μαυρουδή και το 1978 ακολουθεί το «Romancero Gitano» (1978) του Λόρκα σε μουσική Θεοδωράκη και απόδοση του Ελύτη κλείνοντας ένα πρώτο κύκλο τραγουδιών. Γιατί το 1981 έρχεται ένα καπέλο γεμάτο νέα τραγούδια. Δικά της.

«Ένα καπέλο γεμάτο τραγούδια» (1981)

«Περίπου» (1984). Ο δίσκος που έκλεισε τον κύκλο της στη Λύρα ανοίγοντας μια εξαιρετικά επιτυχημένη συνεργασία με τον Λάκη Παπαδόπουλο και τη στιχουργό Μαριανίνα Κριεζή στο άλμπουμ «Περίπου». θα συνεχιστεί στο «Τσάϊ Γιασεμιού» (1985) στη CBS.

ΣΕΡΕΝΑΤΑ ►

ΤΣΑΪ ΓΙΑΣΕΜΙΟΥ ►

ΤΟ ΤΡΥΦΕΡΟ ΣΟΥ ΡΟΖ ►

BATIDA DE COCO ►

ΑΥΤΟΜΑΤΟΣ ΤΗΛΕΦΩΝΗΤΗΣ ►

«Ζητάτε να σας πώ» (1987) με παλιά αγαπημένα της τραγούδια τα οποία τραγουδούσε παιδί.

«Δέκα και μία νύχτες» (1989)

«Εκτός έδρας» (1989)

«Ασε τα κρυφά κρυμμένα» (1991)

Μπαρ «Το ναυάγιο» ►

«Μετά τιμής» (1993)

«Έμπορος ονείρων» (1995).

Το 1997 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Από πού πάνε για την άνοιξη;» με ποιητικά και πεζά κείμενα και φυσικά με δικά της σχέδια....

Μετά από τον Έμπορο Ονείρων η Αρλέτα έκανε 13 χρόνια για να τραγουδήσει. Από το 1995 μέχρι το 2009 δεν έκανε καμία εμφάνιση αναρρώνοντας διαρκώς από σοβαρές ασθένειες με αποκορύφωμα την εγκεφαλική αιμορραγία που υπέστη λίγο πριν από μια συναυλιά της το 2008 διαθέτοντας μεγάλες αντοχές και υπομονή.

2009. Επανέρχεται δισκογραφικά με το άλμπουμ «Και πάλι χαίρετε!»

Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα μετά από κάπου δεκατρία χρόνια θα κατάφερνα να ξεφουρνίσω ένα καινούριο και μάλιστα διπλό CD.  Ήταν η τρίτη φορά που ξεκινούσε, τις δύο προηγούμενες σκόνταψε άδοξα σε προβλήματα της υπέροχης υγείας μου. Τα πρώτα τραγούδια που έγιναν ήταν remix παλιότερων αριστουργημάτων μου, που τα φτιάχναμε με τον Ηλία (Κατελάνο) στο σπίτι του, δηλαδή αυτός τα έφτιαχνε κι εγώ κάθε λίγο χανόμουνα σε κάποιο νοσοκομείο.

Το σωτήριον 2009, κατόπιν επιμονής και υπομονής του τελευταίου των Μοϊκανών και παλιού συνεργάτη μου από τα ηρωικά χρόνια Γιώργου Μακράκη, ο οποίος ευτυχώς είναι μεγάλης αντοχής, ξεκινήσαμε πάλι. Σας τα λέω περιληπτικά γιατί αν βάλω λεπτομέρειες, μάλλον για μυθιστόρημα πάω. Επέμενε για διπλό cd, μιας και όταν είσαι πάνω από σαράντα χρόνια φούρναρης, πρέπει να το γιορτάζεις με κάτι. Δεν πίστευα ούτε σε μονό cd. Αλλά ο Γιώργος είναι της άποψης ότι τρώγοντας έρχεται η όρεξη και τελικά δίκιο είχε. Σιγά σιγά θυμήθηκα υλικό που είχε ως δια μαγείας συγκεντρωθεί αυτά τα χρόνια της απουσίας, το οποίο τελικά δεν εστερείτο ουσίας νομίζω. Εκλήθη στα όπλα ο παλαιός των ημερών Βασίλης Ρακόπουλος και σιγά σιγά άρχισε να παίρνει σχήμα αυτό το «Και πάλι χαίρετε!»

Αν δεν είναι του γούστου σας, πετάξτε το γρήγορα στα περιστέρια. Αν είναι, θα χαρώ χαρά μεγάλη η νεκραναστημένη. Βγήκα από τα πέτρινα χρόνια μου με χρέη προς όλους όσους στάθηκαν δίπλα μου και τους ευχαριστώ από καρδιάς, ως τον τελευταίο που έστειλε e-mail ή έκανε μια προσευχή όταν την χρειαζόμουνα τόσο. Και ήταν πολλοί, πολύ περισσότεροι απ’ ό,τι μπορούσα να φανταστώ. Ζητώ συγνώμη, δεν το ήξερα. Ελπίζω κάτι να τους προσφέρω και τώρα. Και πάλι χαίρετε, φίλοι μου. Ευχαριστώ από καρδιάς