Τα καλύτερα του 2016 – Vol: 6 – Best of the Rest

Το 2016 τελείωσε μόλις, οι «καλύτεροι» δίσκοι της χρονιάς θα ξεχαστούν πιο εύκολα και πιο γρήγορα απ’ ότι τους αξίζει. Η υπερπροσφορά και η υπερπληροφόρηση είναι πιά ένας ανελέητος δολοφόνος που σκοτώνει δίσκους, βιβλία, ταινίες, παραστάσεις μόλις λίγες εβδομάδες μετά τη γέννηση τους. Η διαχρονική αξία έχει χαθεί, όλοι τρέχουμε πίσω από το «επόμενο» και από το «καινούργιο» απατώντας χωρίς τύψεις ότι (υποτίθεται) πως μας ευχαρίστησε λίγες εβδομάδες ή λίγους μήνες πριν. Το κοινό της τέχνης είναι πλέον εντελώς παραδόπιστο και απολύτως άπιστο. Θυμάται κανείς τα καλύτερα του 2015;

The Callas – Half Kiss Half Pain

Ως κουαρτέτο πιά και με την βοήθεια του Jim Sclavunos στην παραγωγή για μία ακόμη φορά, ο Λάκης και ο Αρης Ιωνάς κάνουν το πιο βέβαιο, ολοκληρωμένο και πολύπλοκο βήμα τους στο rock & roll σύμπαν που συνεχίζει να τους δονεί δημιουργικά.

Sundayman – Scene Missing

Ηλεκτρονικοί ήχοι με indie αντίληψη, αναμνήσεις από την electronica κάποτε, το pop στοιχείο με αισθητική αξιοπρέπεια, ένας δίσκος φροντισμένος στη λεπτομέρεια και φτιαγμένος με σοβαρή σκέψη.

Michael Kiwanuka – love and Hate

Η σόουλ του 21ου αιώνα βρήκε το δικό της χαρμάνι από Otis Redding και Bill Withers

Hope Sandoval and the Warm Inventions – Until the Hunter

Αργησαν λίγο να κυκλοφορήσουν τον 3ο τους δίσκο αλλά είναι αναμφίβολα ο καλύτερος τους. Η φωνή της Hope Sandoval (Mazzy Star) είναι πάντα ικανή να δημιουργήσει ατμόσφαιρα και μελαγχολικό mood και μαζί με τον Colm Ó Cíosóig (My Bloody Valentine) και με τη συμμετοχή του Kurt Vile να δημιουργήσουν τα κατάλληλα μουσικά τοπία για να χαθείς μέσα τους με ευχαρίστηση.

Nicolas Jaar – Sirens

Με το πρώτο του άλμπουμ φανέρωσε τις αρετές, το ταλέντο και τις δυνατότητες του όμως η αποδοχή και η επιτυχία τον αποπροσανατόλισαν και τον οδήγησαν σε σποραδικές αστοχίες αλλά εύκολα ξαναβρήκε τον καλό του εαυτό.

Papercut – Pockets of Silence

Ατμοσφαιρικά μουσικά τοπία με pop attitude και καλό γούστο τα οποία συμπληρώνονται αρμονικά από μία σειρά καλών φωνών (Kid Moxie, Tareq, Αλίκη Αβδελοπούλου, Εφη Θεολόγου, Τζένη Καπάδαη, Maiken Sundby, Kristin Mainhart, κ.α.) που ολοκληρώνουν το εγχείρημα.

The Coral – Distance Inbetween

Οι αναφορές τους στην αισθητική της ψυχεδέλειας δεν δείχνουν διάθεση αντιγραφής, το πιο έντονο ροκ ύφος που υιοθετούν διευρύνει τον δημιουργικό τους ορίζοντα, η επαναλειτουργία τους έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης και το άλμπουμ είναι από τα «κρυφά» διαμαντάκια του 2016.

Black Mountain – IV

Διατρέχουν ακούραστα πολλά και διαφορετικά rock είδη και ιδιώματα και το κάνουν με τόση άνεση και δημιουργικότητα που όλα συνδέονται μεταξύ τους σε ένα απολαυστικό και πολυδιάστατο άλμπουμ.

Parquet Courts – Human Performance

Παρότι δέχονται κύματα επιδράσεων από το «όλον» rock ’n’ roll, κατορθώνουν να αρθρώνουν πάντα το δικό τους λόγο και να μένουν σταθερά σε ένα ικανοποιητικό δημιουργικό επίπεδο, δικαιώνοντας την κλασική ρήση: «It’s Only Rock ‘n’ Roll But I Like It».

Car Seat Headrest – Teens of Denial

To indie rock ποτέ δεν πεθαίνει και πάντα θα βρίσκει τύπους σαν τον Will Toledo να το τιμούν όπως του αξίζει.

Solange – A Seat at the Table

Χωρίς να τραβάει το ζόρι της αδελφής της ως σούπερ σταρ, μπορεί να κινηθεί με μεγαλύτερη ελευθερία και να αναπτύξει την δημιουργικότητα της, αφήνοντας αλουστράριστο το δικό της R&B, κυρίως όμως έχοντας πιο ξεκάθαρες απόψεις για την θέση της μαύρης γυναίκας στη σημερινή (αμεριάνικη) κοινωνία απ’ ότι έχει η Beyonce για την προδομένη γυναίκα.