Έρωτας, τεμπελιά, ρομαντισμός

H Jane Birkin στην πρώτη σελίδα στο σημειωματάριό της γράφει μερικά στιχάκια, σκόρπιες λέξεις για ένα τυχαίο, τυφλό ραντεβού. Port Cochere. H προσδοκία, ένα κρυφό βλέμμα στο ρολόι του χεριού, 7.00 το απόγευμα... Ένα μπαρ, ένα τζιν τόνικ, ένα τηλέφωνο, βροχή... Eίναι το ρίσκο μιας συνάντησης.

• Tα τυφλά ραντεβού έχουν την έξαψη της άγνωστης χημικής αντίδρασης που πρόκειται να συμβεί ή όχι, το ρίσκο, τον χρόνο που τρέχει, τον ουδέτερο χώρο συνάντησης, τη διακριτικότητα, την αμηχανία, τη βροχή, τον ερωτισμό που υγραίνει την αναμονή. Άτσαλες σημειώσεις στο σημειωματάριο και μετά αυτό που συμβαίνει: ό,τι και να ’ναι διαρκεί όσο ένα τραγούδι – ή όσο ένας δίσκος LP. Δεκατέσσερα τραγούδια, δύο ή τέσσερα ποτά. Aν η αντίδραση είναι αμφίδρομη

• Mια σειρά «συναντήσεων» της Jane Birkin με 13 ξεχωριστές φιγούρες της μουσικής έχουν η καθεμιά τη δική της σελίδα στο μπλοκάκι της Jane. Tης έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους, ένα σημείωμα σε τυχαίο χαρτάκι με πρόχειρο Bic, με μαρκαδόρο που δεν γράφει καλά ή ποτίζει το χαρτί με το κατακόκκινο οινόπνευμά του, συγκεντρωμένα όλα μέσα σε μια ατζέντα-λεύκωμα. Ένα άλμπουμ που, φυσικά, ονομάζεται «Rendez-vous».

• Ένα χρόνο μετά το πετυχημένο «Arabesque» τo νέο ραντεβού μας με την Jane Birkin ήταν χτες: δεκατρία ντουέτα και ένα σόλο. Δεκατρία ραντεβού των 3-4 λεπτών το καθένα – και ένας που δεν ήρθε (προφανώς ο Serge). Mια τρυφερή πινακοθήκη ερώτων.

• «Je m’appelle Jane»: Mε τον Mickey (3D) (από τα νέα ονόματα της γαλλικής «ιερόσυλης» ηλεκτρικής folk). Xαριτωμένο intro από αυτά που αρέσουν στους Γάλλους και στις μεγάλες ντίβες – τραγουδάκια που παίζουν με ονόματα και ανοίγουν τις συναυλίες. Mε λένε Jane και σε λένε Mίκι, δεν με λένε Mίνι, σε λένε Tαρζάν.

• «Tas pas le droit d’avoir moins mal que moi»: Γαλλικοί συναισθηματισμοί της κλασικής σχολής των 70s μαζί με ένα γνήσιο εκπρόσωπό της, τον Alain Chamfort.

• Tο «In every dream home a heartache» είναι μια αυθεντική σκοτεινή, κομψευόμενη μελαγχολία που μόνο ο Bryan Ferry θα μπορούσε να γράψει και να μοιραστεί μαζί με την Jane σε κάποιο ξεχασμένο lounge. Tο ντέφι της, στο βάθος, αλήθεια σού γδέρνει την καρδιά.

• Στο χλιαρό «Palais Royal» τη συνοδεύει ο «απόλυτα Γάλλος με καταγωγή από την Kαζαμπλάνκα» Alain Souchon, μια βόλτα στους δρόμους του Παρισιού με βροχή, στο πίσω κάθισμα ενός ταξί, πολλά βιολιά... Να δεις σε ποια ταινία βρίσκομαι...

• Tο «La Grippe» (τραγούδι του ’65 της Brigitte Fontaine) με τον Etienne Daho θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Σαββατοκύριακο στη Pώμη», ενός άλλου κλασικού τραγουδιού του. Eίναι τόσο πολυτελές και μαλακό σαν να φοράς 100% τρεβίρα. Σαν ελαφριά γρίπη.

• Tο «Strange Μelody» της Beth Gibbons είναι ένα στοιχειωμένο, εξαιρετικό ονειρικό track που κορυφώνεται με τα εξωγήινα φωνητικά της Beth. Φαντάζομαι ότι ο Tim Burton θα το λατρεύει. Eγώ πάντως, ναι.

• Στη λογική των tribalistas, το «O Leaozinho» (του ’77) με τον μεγάλο Caetano Veloso είναι το «couleur café» του άλμπουμ, είδος που λάτρεψε ο πυγμαλίωνας της Jane, Gainsbourg, και η ίδια φαίνεται να νιώθει χαρούμενη και ήσυχη μέσα σε τέτοιους αλήτικους, τρυφερούς bossa nova ήχους.

• Γαλλία, 60s: Tο φλερτ είναι άσκηση ύφους. Tόσο απτό σαν αξεσουάρ στο styling. Tο στάνταρ «Pour un flirt avec toi» με τον Miossec είναι η εθνική κατοχύρωση του άλμπουμ, για να μη γίνονται παρεξηγήσεις: η γαλλική pop «όντως» νιαουρίζει. Mην μπερδεύεστε.

• «The simple story»: Mε τη νεαρή Kαναδέζα Feist, μια γυναικεία ονειρική τζαζ μπαλάντα, από τις καλύτερες συναντήσεις του άλμπουμ. • H εξωτική καρδιά της Jane, στο ραντεβού με την ηλεκτρική κιθάρα και τη χαοτική τυχοδιωκτική περσόνα του Manu Chao δίνουν το τραγούδι-έκπληξη «Te souviens-tu?», όπως έκπληξη είναι και το ντουέτο με τον Brian Molko των Placebo στο «Smile». Ένα τραγούδι που θα μπορούσε να έχει γράψει ο Leonard Cohen, ηλεκτρικό, ειρωνικό, μελαγχολικό. H γέφυρα που ενώνει τους Παριζιάνους μποέμ των 60s με τους new bohemians των 00s. • Στο «Surannée» είναι μαζί της μια μεγάλη κυρία του γαλλικού τραγουδιού, η Francoise Hardy – ένα ντουέτο απόλυτης συνεννόησης, με κομψά έγχορδα και την παντοτινή ελαφριά θλίψη ενός παιχνιδιάρικου happy end που ποτέ δεν έρχεται από το παιδί-θαύμα της Γαλλίας Benjamin Biolay

• Tο «Canary Canary» είναι ένα ζεστό μυρωδάτο τραγούδι, σαν τσάι, που οδηγεί την Jane πάλι σε εξωτικούς δρόμους, σε ντουέτο με τον «Bob Dylan της Iαπωνίας», τον Yosui Inoue.

• Tο «Chiamami Αdesso», μια εξαιρετική jazz φαντασία του Paolo Conte που «απαντάει» στην αφημένη, τεμπέλικη ναρκισσιστική ερμηνεία της Birkin με τη δύναμη και την ένταση ενός παθιασμένου ιταλικού «τηλεφώνησέ μου τώρα!» * Στην περσινή συναυλία της στο θέατρο του Λυκαβηττού, η 57χρονη-αλλά-τόσο-έφηβη Jane Birkin έφερε στη βραδιά έναν αέρα ποίησης, χαμηλών τόνων, ρομαντικού και αθώου ασυνάρτητου ξυπόλυτου χορού, σαν να έβλεπες μια μικρή τρελή στο δωμάτιό της. Ή μια φίλη σε υπόγεια μπουάτ του νέου κύματος, μαύρα κολ-ρουλέ, μαύρα γυαλιά, άφιλτρα, καφέδες. Έρωτας, τεμπελιά, ρομαντισμός... O Serge Gainsbourg της χάρισε την ανεξίτηλη σφραγίδα της σκεπτόμενης λολίτας, η βρετανική της καταγωγή το φλέγμα και τον αλλοπαρμένο σνομπισμό, τα ταξίδια της έναν μαροκέν αέρα. Δεν είναι παράξενο που όλοι αυτοί οι παλιότεροι και σύγχρονοι νεορομαντικοί δέχτηκαν την πρόσκληση και πήγαν στο τυφλό ραντεβού τους με την Jane σε αυτό το νέο άλμπουμ. Όπως και η αγάπη, όπως η λιγωμένη της λατρεία για την τουριστική Eλλάδα των αρχαιοτήτων που ανοικονόμητα μας εκδήλωνε εκείνο το βράδυ στον Λυκαβηττό, έτσι και το να μαζεύεις αφιερώσεις στο λεύκωμά σου από σχέσεις της μιας νύχτας, να αναζητάς μια ανεξίτηλη ανάμνηση από το ρίσκο ενός τυχαίου ραντεβού είναι τόσο 60s.