Δημήτρης Λάππας

Φωτογραφία: Χρήστος Διαμάντης 

Συνέντευξη: Χάρις Γεωργίου

Κάπου ανάμεσα σε ένα κουτούκι στην Πλατεία Θεάτρου και την αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός κλέψαμε λίγο από το χρόνο του Δημήτρη Λάππα για να κάνουμε μια μικρή συζήτηση εφ’ όλης της ύλης. Άταστη κιθάρα, λαϊκή και ηλεκτρική, πειραγμένοι ήχοι, ψαγμένες μουσικές και ένα ταξίδι στην Τουρκία που κράτησε τέσσερα χρόνια. Ποιο είναι τελικά το «μαύρο πρόβατο» και από πού προέκυψε η ονομασία της παράστασης αυτής;

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;

Γύρω στα 4-5 ξεκίνησα να ψάχνομαι με το μπουζούκι και την κιθάρα. Τελικά, η κιθάρα με κέρδισε. Σε ηλικία 7-8 είχα καταλήξει πως η κιθάρα είναι το όργανο που μου αρέσει περισσότερο.

Ερεθίσματα;

Γενικά, μπορείς να πεις είμαστε οικογένεια μουσικών. Ο πατέρας μου παίζει μπουζούκι και κιθάρα και ο αδερφός μου ασχολούταν με το πιάνο. Οπότε, μπορώ να πω πως είχα αρκετά ερεθίσματα ακόμα και μέσα στην οικογένεια.

Επαγγελματικά;

Μπορείς να πεις ότι ξεκίνησα να παίζω σε ηλικία 9 ετών. Πρώτη εμφάνιση ήταν στο Greek Tavern στην Αυστραλία.

Αυστραλία…;

Εκεί μεγάλωσα. Μετά ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη. Θα ήμουν γύρω στα 11 όταν ήρθαμε.

Μετανάστης;

Πολίτης του κόσμου. Έχω γυρίσει τόσα μέρη με τη μουσική και μου έχει χαρίσει τόσες πολλές εμπειρίες. Από την Αυστραλία ήρθαμε Θεσσαλονίκη, από τη Θεσσαλονίκη ύστερα πήγα Γερμανία, μετά Βρυξέλλες, Βουλγαρία και Βελιγράδι.

Η Τουρκία που εντάσσεται χρονικά;

Η Τουρκία είναι ένα σχετικά μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου που άνοιξε το 2006. Έμεινα περίπου τέσσερα χρόνια εκεί.

Πώς προέκυψε;

Είχα πάει ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, όπου και βρέθηκα με την Τουρκοκύπρια τραγουδίστρια Ziynet Sali και τον σολίστ του κλαρίνου Βασίλη Σαλέα, και εξελίχθηκε σε μία μακρόχρονη συνεργασία. Ταυτόχρονα, συμμετείχα στο μουσικό σχήμα Café Aman İstanbul, το οποίο αποτελείται από βιρτουόζους μουσικούς και συνδυάζει διαφορετικές σχολές του αυθεντικού Ρεμπέτικου. Απίστευτες στιγμές.

Εδώ πώς ήταν τα πράγματα;

Εδώ ξεκίνησα να παίζω με τον Χρήστο Αυγερινό σε ηλικία 17 χρονών, μόλις επέστρεψα από τις Βρυξέλλες που είχα πάει για να παρακολουθήσω σεμινάρια κιθάρας στο G.M.I..

Έπειτα;

Έπειτα, ακολούθησαν πολλά. Στα 18 συνεργάστηκα με τον Αλέξανδρο Παλλά. Έπειτα, έπαιζα με τον Ηλία Κλωναρίδη και την ορχήστρα Alternative Bulgarian Orchestra, το 1997, όπου πάλι μετακόμισα. Σόφια αυτή τη φορά.

Από το 1998 και μετά, ακολούθησαν συνεργασίες με τον Πασχάλη Τερζή, τον Βασίλη Καρρά, τη Βίκυ Μοσχολιού, τον Αντώνη Ρέμο, τον Λέκκα, την Μελίνα Κανά, τον Παντελή Θαλασσινό, την Ελένη Βιτάλη και το Διονύση Σαββόπουλο. Με πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Σίγουρα ξεχνάω κάποιους.

Η «άταστη» κιθάρα;

Η γιαπωνέζα. Έχω 25 κιθάρες, αλλά αυτή είναι ο μεγάλος μου έρωτας μαζί με 2 γερμανίδες και μια αμερικανίδα. Η άταστη μου πήρε 8 χρόνια μελέτης για να καταφέρω να την μάθω. Αλλά είναι λίγοι οι μουσικοί που ξέρουν να παίζουν άταστη. Ένας που θαυμάζω και μου έρχεται στο μυαλό, ο οποίος παίζει άταστη στα ρεμπέτικα είναι ο Αντώνης Απέργης, αρκετά αξιόλογος μουσικός.

Σε είδαμε να παίζεις στην «Κληματαριά» και τώρα εμφανίζεσαι και στο πλάι του Διονύση Σαββόπουλου, σε δύο εντελώς διαφορετικούς χώρους και περιστάσεις, αλλά μέσα στην ίδια μέρα.

Η μουσική δε μπαίνει σε καλούπια. Όπου και να παίζεις το ίδιο είναι. Εξίσου δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό και στις δύο περιπτώσεις.

Άλλωστε, και ο πλούσιος και ο φτωχός έχουν εξίσου δικαίωμα στη μουσική. Η μουσική δεν έχει κοινωνική τάξη, είναι αταξική.

Ωστόσο, δεν είναι πιο αγχωτικό το να παίζεις σε ένα μεγαλύτερο κοινό, όπως αυτό του Διονύση Σαββόπουλου;

Μετά από τόσα χρόνια που παίζω, δε θα έλεγα πως έχω άγχος. Ωστόσο, αναμφίβολα, όσο μεγαλώνει το ποσοστό του κόσμου, τόσο περισσότερη ενέργεια καλείσαι να καταβάλεις. Φυσικά, αντίστοιχα περισσότερη είναι και η ενέργεια που εισπράττεις.

Ποια είναι η γνώμη σου για τη δίωξη των μουσικών του δρόμου;

Η μουσική είναι η φύση μας. Την κάνουμε δώρο. Όπως υπάρχουν τα δέντρα στο δρόμο, έτσι και ένας πλανώδιος μουσικός δωρίζει τη μουσική του στον κόσμο. Το αν θέλει κάποιος να του αφήσει κάτι ή όχι, είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Ωστόσο, το να διώκεις τους μουσικούς είναι σαν να πηγαίνεις να κόβεις ένα δέντρο. Θα πας να κόψεις ένα δέντρο; Όχι.

Τα «3 μαύρα πρόβατα» ποιοι είστε;

Εγώ, η Σεμέλη Παπαβασιλείου και ο Κώστας Γεράκης. Εκπληκτικοί μουσικοί και εξαιρετικά παιδιά. Η Σέμελη αν την ακούσεις να τραγουδάει θα πάθεις πλάκα. Τραγουδάει Τσιτσάνη και ακούς Amy Winehouse.

Γιατί «μαύρα πρόβατα»;

Γιατί κάνουμε αυτό που δεν έπρεπε. Ας πούμε πως έχουμε μία δική μας φιλοσοφία, κάπως διαφορετική.

Πότε και πού;

Παίζουμε από 5 Δεκεμβρίου. Από τότε και κάθε Δευτέρα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.