Μπορεί οι «φυλές της πόλης», που ήταν ένα από τα προσφιλή θέματα των περιοδικών την ένδοξη εποχή του life style, να δείχνουν τώρα passe και χωρίς «λαϊκό έρεισμα», όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και μάλιστα σε μεγαλύτερη ποικιλία.
Ανήκω στη φυλή που παίζει κάθε χρόνο το παιχνίδι με «τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς» και άλλες παρόμοιες λίστες με ταινίες, βιβλία, παραστάσεις και πάει λέγοντας. Πρόκειται για ένα παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο παιχνίδι που μπορεί να μην έχει πραγματικό νόημα ή σπουδαία αξία, όμως από την άλλη είναι πιο αθώο από το να σφάζουμε γαλοπούλες και να τις παραφουσκώνουμε με γέμιση, πιο χαριτωμένο από το να γινόμαστε χαρτόμουτρα και τζογαδόροι, πιο οικονομικό από το να καταναλώνουμε διαρκώς αχρείαστα gadgets, πιο καλόγουστο από λαμπιόνια που αναβοσβήνουν, πλαστικά δεντράκια με στολίδια και αγιοβασίληδες που είναι σκέτες λέρες και λιγότερο βαρετό από τις οικογενειακές συγκεντρώσεις και τις εξόδους με νάιλον ντέφια και ψόφια κέφια.
Μόνο ένας σπουδαίος δημιουργός μπορεί να εντάσσει στον ήχο του καινούργια στοιχεία και μάλιστα εντελώς διαφορετικά από ό,τι μας είχε συνηθίσει και να δίνει την εντύπωση πως ήταν εκεί ανέκαθεν. Ο ήσυχος Αμερικάνος Kurt Wagner και οι Lambchop στολίζουν το «Flotus» (και) με ηλεκτρονικούς ήχους, είναι όμως τόσο αρμονικά ενταγμένοι στην αισθητική και το στιλ του συγκροτήματος που νομίζεις πως ήταν ανέκαθεν εκεί.
Το «Adore Life» έχει τσαγανό και το δηλώνει ακόμη κι απ’ το εξώφυλλο. Το γυναικείο ροκ κουαρτέτο των Savages δείχνει με το δεύτερο άλμπουμ πως έχει τα κότσια να αποκτήσει μουσική οντότητα, προσωπικό ήχο και στιλ και να βγει από το σωρό της ομοιομορφίας.
Οι Radiohead αλλάζουν πίστα και περνάνε στην ενηλικίωση. Με το «A Moon Shaped Pool» δείχνουν πως μπορούν και χωρίς να είναι σοφιστικέ. Λιτοί, μελωδικοί, αισθητικά αξιοπρεπείς, δημιουργικοί και ώριμοι, επιβεβαιώνουν με εμφατικό τρόπο ότι όχι απλώς δεν «το ’χουν χάσει» αλλά πως βρίσκουν τρόπο να ανανεώνονται.
Παραμορφωμένες και θνησιγενείς μελωδίες σκορπίζονται στην ατμόσφαιρα δημιουργώντας ένα γοητευτικό νέφος σύγχρονων αστικών μπλουζ και ο Tim Hecker με το «Love Streams» μας υπενθυμίζει πως η ποπ κουλτούρα προχώρησε μπροστά και έκανε δημιουργικά βήματα αντιμετωπίζοντας την ανορθοδοξία ως κανονικότητα.
Ο σαξοφωνίστας Donny McCaslin έγινε πρόσφατα ευρύτερα γνωστός επειδή συμμετείχε (με το συγκρότημά του) στο περίφημο «Blackstar» του David Bowie δίνοντάς του αυτό το τζάζι ηχόχρωμα, όμως με το «Beyond Now» προσδιορίζει το δικό του στίγμα με έναν ήχο που παραπέμπει στο fusion της δεκαετίας του ’70 και συνδυάζει jazz, rock και free με έναν τρόπο που δεν είναι ριζοσπαστικός αλλά λειτουργικός και φρέσκος.
Οι The Coral ανεβάζουν τη ροκ ένταση αλλά δεν χάνουν ούτε σταγόνα από την ουσία της μελωδικής ποπ ψυχεδέλειας και με το «Distance Inbetween» κατορθώνουν να φανούν τόσο δημιουργικοί όσο και με το πρώτο τους –πριν από χρόνια– άλμπουμ.
«Στις 3 μέρες που φιλοξενήσαμε αυτόν και τον φίλο του Ίγκι Ποπ μαζί με τον αξέχαστο φίλο Μίκη Κορίνθιο, ταξιδεύαμε για στους αρχαιολογικούς τόπους της πατρίδας μας…»
