Τι μεγάλη και ωραία εβδομάδα για το ροκ εν ρολ!

Καταστροφή, απόλαυση, ακρωτηριασμός: ακούω το νέο τραγούδι του δίσκου τους που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2017 και συνειδητοποιώ πως οι Jesus and Mary Chain, με το «Ambutarion», άσμα προπομπό του «Damage and Joy», παραμένουν αυτό που πάντα ήταν στην προσωπική μου μυθολογία. Γιατί κακά τα ψέματα, προσωπικές είναι πλέον όλες οι ροκ μυθολογίες. Το ροκ εν ρολ -ένας αιώνας μην ξεχνάς πως πέρασε από το «Who do you love» του Bo Didley- γερασμένο πια, υπερήλικο, έπαψε να αποτελεί πρώτη επιλογή στο κεφάλαιο νιότη, υποπαράγραφος teenage angst! Όσα μας απέμειναν είναι μόνο αναμνήσεις, δοξασίες, εμμονοληπτικές αγκιστρώσεις και ερμηνείες μιας Γραφής Αγίας  που εν έτει 2016 φαντάζει παρατημένη σε μια γωνιά του κενοτάφιου της μνήμης μας, αιωνία του! Στην ντουλάπα μας αφημένη, εκεί που παροπλισμένο παθαίνει σκώρο και χρόνο το πετσινό μας. 

Και τι ήταν πάντα για μένα και την προσωπική μου μυθολογία οι Mary Chain; Αυτό που… παραμένουν! Παραμένουν αυτό που ήταν πάντα οι αδελφοί Reid, οι αδελφοί Jesus, αυτοί οι γερασμένοι μόνο ημερολογιακώς τύποι από τη Γλασκώβη, που η υπόσχεση για νέο δίσκο κρατά 18 συναπτά κι απανωτά έτη, κι εδέησαν επιτέλους να μονοιάσουν και να το ολοκληρώσουν. Νταλγκάδες για θόρυβο κι ατσαλένια μπούγκι, ντανταϊστικά και αποδομημένα μπλουζ που εκπορεύονταν από κιθάρες- καπνισμένες κάννες. Υμνητές μια εφηβείας δύστροπης και μιας ενηλικίωσης μπαμπέσας. Ολικοί αρνητές του κοινού νου, της «ποιοτικής» απονευρωμένης διασκέδασης/πολιτιστικού event για μπαμπόγριες! Αυτό ήταν τα παλιόπαιδα τα ατίθασα. 

Ακούω, γιούπι, το «Amputation»: Καυγατζίδικο, μιας και θα ξεσηκώσει συζητήσεις, σπινταριστό και αυτόνομο, όπως εκείνα τα χάλια μαλλιά-κόμμωση στο «Pchyco Candy», που είκοσι τόνοι λακ εστάθησαν αδύνατο να τα ταξινομήσουν σε μια χωρίστρα ή μια συγκεκριμένη κατεύθυνση ζωής-ήχου, όπως είθισται να συμβαίνει με το ροκ της ταμπέλας. Σιγά μην! Ακόμα και τώρα, που πενηνταροφεύγουν τα αδέλφια Reid, στο «Ambutation»-προπομπό, χτένα και λακ  έχουν. Τις κιθάρες τους. Αλλά χωρίστρα ή τάξη, νόμο, συνταγή και ταμπέλα, -ευχαριστούμε, Θεέ!-, τα αρνούνται όλα σθεναρά. Και κοπανάνε ασύστολα.  Από την πρώτη φορά που τους άκουσα να αποδομούνε το «Surfing Bird» των Beach Boys, έως και τώρα που το «Ambutation» παίζει στο ριπίτ, αυτή είναι η λέξη-έκφραση-κωδικός: κοπανάνε ασύστολα. 

Οκ, αυτό είναι το κάρμα - κράμα του ήχου τους. Δεν μου προξενεί καμιά εντύπωση και δεν παθαίνω εκείνο το σοκ, το αμόκ, το παραλήρημα που ένιωθα να μου συνεπαίρνει το είναι, σώμα και μυαλό, όταν άκουσα το «Just like Honey». Πέρασαν χρόνια από τότε. Έγινε μπορεί, γιατί είναι βαριά η λέξη, έγινε η μανιέρα τους. Το προσδοκώμενο. Όμως είναι δικιά τους κατάκτηση αυτό το ύφος. 

«Amputation»: Το ακούω και το ξανακούω: Μια αστείρευτη, ανεξάντλητα θορυβοποιός μπάντα, οι μόνοι που μπορούσαν αλλά και συνεχίζουν να βάζουν τάξη στο χάος, velvetάρουν και popάρουν spectorικά, πάνω στον Κανόνα που οι ίδιοι έθεσαν. Ναι, οι Jesus and Mary Chain θεωρώ πως είναι η τελευταία μεγάλη μπάντα του ροκ εν ρολ. Κι αυτό αποδεικνύουν με την επιστροφή τους. 

Και τόλμα να τους πεις γέρικα άλογα, αρπαχτή, ντάξ' μωρέ, και άλλα διάφορα από αυτά που λένε και για την επιστροφή των Rolling Stones. Καμιά λευκή μπάντα δεν μπορεί να παίξει τόσο τέλεια τα μπλουζ όσο οι Stones και κανένα λευκό τσογλανάκι δεν μπορεί να φαζάρει και να γκρεμίσει όλες τις κλίμακες της σοβαροφάνειας, μοιράζοντας έτσι τον ηδονισμό όσο οι Jesus! 

Ποιοι κράζουν και τους μεν και τους δε, μέρες χρυσής επιστροφής που ήρθαν πάλι; Ευκολάκι: οι άκαυλοι, οι εγκυκλοπαιδιστές, οι ποζεροχίπστεροι, αυτή η νωχελική nu disco μάστιγα, οι ατάλαντοι, οι αδιάβαστοι, όσοι ποτέ δεν μάτωσαν σε αληθινό καυγά. Όπως εκείνη τη νύχτα στο Πολυτεχνείο του Βόρειου Λονδίνου, που οι ταραχές ξεκίνησαν στο 15o λεπτό, η συναυλία διακόπηκε κι η πιο επικίνδυνη μπάντα του ροκ εν ρολ μετά τους Clash αναδύθηκε, σκόραρε και συνεχίζει να τραγουδά ακόμα. 

Τι έκαναν εκείνη τη νύχτα οι Mary Chain; Ό,τι και παλιότερα, σε άλλες νύχτες κολασμένες στο «Marquee» οι Rolling Stones: κατέβασαν υπέροχες παραφράσεις-παραλλαγές του ροκ εν ρολ που ο κοινός του κανόνας είναι ο ένας κι ο απαράβατος: σεβασμός και αποδόμηση δίπλα δίπλα. Γιατί σκέτος σεβασμός μέσω μίμησης και δεξιοτεχνίας δεν φτάνει. Αν δίπλα στον Bo Didley δεν μαρσάρεις τη δική σου εκδοχή-αποδόμηση που οδηγούν στη νεωτερικότητα, που φρεσκάρουν το χθες και οδηγούν στο σήμερα και το αύριο, ένας απλά καλός οργανοπαίκτης είσαι και τίποτα περισσότερο. 

Ναι, μωρά μου! Οι Stones και οι Jesus, μιας και θέλω αυτός ο πανηγυρικός να κλείσει ενώνοντας στο ίδιο φόρτε ενθουσιασμού για τους τελευταίους θησαυροφύλακες του ροκ εν ρολ και των μπλουζ που αγαπήσαμε, παραμένουν μια ένταση, ένα πάθος, ένας στρόβιλος, ένας ίλιγγος, ένας κεραυνός και η τελευταία γενναιόδωρη πράξη που απέμεινε για να μας θυμίζει τι πάει να πει Κανόνας. Τι πάει να πει νόμος, σ' αυτό το φαρ ουέστ που λέγεται μουσική και, μιας κι επέστρεψαν «οι σερίφηδες», καλό είναι να τον ξαναϋπενθυμίσουμε: ψηλά τα χέρια!