Ο Leonard Cohen, σε μία συνέντευξη που έδωσε το 1974, διαβάζει ένα σουρεαλιστικό ποίημα για δύο πρόσωπα που κοιμήθηκαν μαζί μπλέκοντας τη φαντασία, τα οράματα και την πραγματικότητα: "Two Went to Sleep".
Στην ίδια συνέντευξη, εξηγεί την ιστορία πίσω από το κλασικό του τραγούδι "Sisters of Mercy" που έγραψε το 1967, μια εποχή ελεύθερου έρωτα και πολλών φαντασιώσεων.
Η πλατφόρμα PBS στη σειρά "Blank on Blank" παρουσιάζει σπάνιες, χαμένες συνεντεύξεις που έχουν δώσει διάσημα ονόματα, διασκευασμένες σε animation ταινιάκια μικρού μήκους. Πιο πρόσφατη η συνέντευξη που έδωσε ο Leonard Cohen το 1974 και μεταδόθηκε από το ραδιοφωνικό σταθμό WBAI 99.5 FM στη Νέα Υόρκη.
Η δημοσιογράφος Kathleen Kendel που έκανε τη συνέντευξη ζητάει από τον Cohen να της διαβάσει κάτι κι εκείνος επιλέγει το "Two Went to Sleep" από την πρώτη του ποιητική συλλογή του 1956, «Ας Συγκρίνουμε Μυθολογίες», το οποίο το απαγγέλλει σε έναν γλυκό, υπνωτικό τόνο. Και λέει:
«Δύο πήγαιναν μαζί για ύπνο σχεδόν κάθε βράδυ. Η μία ονειρευόταν λάσπη, η Άλλη ονειρευόταν την Ασία. Να επισκέπτεται το Ζέπελιν. Να επισκέπτεται τον Νιζίνσκι. Δύο πήγαιναν για ύπνο. Ο ένας ονειρευόταν παϊδάκια. Ο Άλλος ονειρευόταν γερουσιαστές. Δύο πήγαιναν για ύπνο. Δυό ταξιδευτές. Ένας μακρύς γάμος στο σκοτάδι. Ο ύπνος ήταν παλιός. Οι δύο ταξιδιώτες ήταν παλιοί. Ο ένας ονειρευόταν πορτοκάλια. Η Άλλη ονειρευόταν την Καρχηδόνα. Δύο φίλοι που έχουν αποκοιμηθεί. Χρόνια κλειδωμένα στα ταξίδια. Καληνύχτα, αγάπη μου, καθώς τα όνειρα σε αποχαιρετούν.»
Αργότερα, στη συνέντευξη εξιστορεί πώς εμπνεύστηκε το τραγούδι "Sisters of Mercy", μία φολκ μπαλάντα από το πρώτο του άλμπουμ Songs of Leonard Cohen:
«Ήμουν στο Edmonton στη διάρκεια μιας περιοδείας μου στον Καναδά. Πρέπει να ήταν το ’67 και περπατούσα μόνος μου σε έναν από τους μεγάλους δρόμους του Edmonton. Έκανε τσουχτερό κρύο, δεν ήξερα κανέναν εκεί, και τότε πέρασα μπροστά από δύο κορίτσια που στέκονταν σε μία είσοδο, κι εκείνες με προσκάλεσαν να χωθώ στην είσοδο εκεί, στην πόρτα, μαζί τους. Φυσικά και χώθηκα. Και λίγο αργότερα, βρεθήκαμε κι οι τρεις μας στο μικρό δωμάτιο του ξενοδοχείου μου στο Edmonton, και οι τρεις μας να ετοιμαζόμαστε να κοιμηθούμε μαζί. Φυσικά είχα κάθε είδους ερωτική φαντασία για το τι θα ακολουθούσε εκείνη τη νύχτα. Ξαπλώσαμε μαζί, νομίζω στριμωχτήκαμε σε έναν μικρό καναπέ του μικρού εκείνου ξενοδοχείου ενώ ήταν φανερό ότι δεν ήταν αυτό ο σκοπός μας εκείνο το βράδυ. Κάποια στιγμή εκείνη τη νύχτα, ένοιωσα ότι δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σηκώθηκα και προχώρησα προς το φως του φεγγαριού – ήταν πολύ, πολύ φωτεινό, το φεγγάρι αντιφέγγιζε επάνω στο χιόνι, κι εγώ έγραψα ένα ποίημα δίπλα στο φεγγαρόφωτο που έπεφτε πάνω στο χιόνι ενώ εκείνες οι γυναίκες κοιμόνταν, και αυτό ήταν ένα από τα λίγα τραγούδια που έγραψα ποτέ χωρίς να αλλάξω ούτε μία γραμμή. Οι λέξεις έρεαν, και η μελωδία έρεε. Μέχρι την ώρα που ξύπνησαν τα κορίτσια, ήταν στο ξημέρωμα, εγώ είχα ολοκληρώσει το τραγούδι και τους το τραγούδησα».
Το βίντεο αναπαριστά με τρυφερότητα και με χαμηλά χρώματα αυτή την εξιστόρηση και τους στίχους, γίνεται από μόνο του μία έκφραση τέχνης εμπνευσμένη από αυτό το μεγάλο εκτόπισμα του Leonard ενώ η φωνή του εξακολουθεί να είναι καθηλωτική ακόμα κι αν λέει τα πιο απλά πράγματα.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
13°
