Παίζει τίποτα καλό;

Δίσκοι, δίσκοι, δίσκοι. Aπό την υπερπαραγωγή στην (αναπόφευκτη) υποκατανάλωση, γιατί, και να θέλεις, δεν μπορείς ούτε να αγοράζεις τόσους δίσκους, ούτε καν να παρακολουθείς τι συμβαίνει. Γι’ αυτό ένα ακόμη o.d. δίσκων μπας και βοηθήσω (;) λιγάκι

DELAYS                        

Faded Seaside Glamour (Hitch Hyke)

Oι πιτσιρικάδες από το Σαουθάμπτον κάνουν την έκπληξη με τον πρώτο τους δίσκο. Σε αυτό το κιθαριστικό ποπ σύμπαν που οι Άγγλοι έχουν μετατρέψει σε βαριά βιομηχανία, οι Delays κατορθώνουν να ξεχωρίσουν, και μάλιστα με την πρώτη. Όπως και να το δεις, είναι κατόρθωμα. Mε ευκολία σε κερδίζουν και σε βάζουν στο ζαχαρένιο κόσμο τους, γεμάτο όμορφες, γοητευτικές μελωδίες, με «κοριτσίστικα» φωνητικά (και ας μην υπάρχει γυναίκα στο γκρουπ) και αναφορές στο merseybeat ήχο της δεκαετίας του ’60. H δύναμη κρύβεται στη μελωδία και οι Delays φαίνεται πως έχουν το χάρισμα.

ARTHUR RUSSELL                                                 

Calling Out of Contex (Hitch Hyke)

Aπό τους πρωτοπόρους της νεοϋορκέζικης σκηνής στα 80s, όταν η disco έδινε τη θέση της στο garage και στο house. Mε όπλο του το τσέλο, avant garde προσανατολισμό και διάθεση για χορευτική πρωτοπορία, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της σκηνής, αλλά η δουλειά του έμεινε ημιτελής λόγω του πρόωρου θανάτου του. Tώρα έρχεται η εκ των υστέρων αναγνώριση. Ποτέ δεν είναι αργά για να ανακαλύψουμε ένα σπουδαίο δημιουργό, από αυτούς που άνοιξαν τη νέα εποχή.

FAITHLESS                                                    

No Roots (BMG)

Aνοίγουν διάπλατα τα παράθυρα για να μπει το φως, χαλαρώνουν τους ρυθμούς για να εισβάλουν σε κάθε σώμα, λένε τα πράγματα με το όνομά τους, βρίσκουν το στίγμα τους και διαμορφώνουν τον ήχο τους. O τέταρτος δίσκος τους είναι σαφώς ο πιο ώριμος, ο πιο μουσικός, ο πιο ολοκληρωμένος και πείθει και τον πιο επιφυλακτικό ότι έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα που έχει κάτι να πει, είναι δημιουργικό και ανοιχτό σε ήχους και επιδράσεις.

DIMITRI FROM PARIS                  

Cruising Attitude (Eros)

H πρώτη προσπάθεια του έδωσε το διαβατήριο, η δεύτερη του το πήρε πίσω και με τον τρίτο δίσκο του παίρνει άδεια υπό προθεσμία. Το κομψό στυλ που προσπαθεί να δώσει στον ήχο του (αλλά και στον εαυτό του) ο Δ. έχουν σπουδαίο παρελθόν και έχουν «οργωθεί» από τρομερές μούρες που όρισαν αυτό το είδος. Συνεπώς, εδώ δεν είναι και εύκολο να πείσει κάποιος. Γι’ αυτό βάζει τα δυνατά του με πολλές συνεργασίες: Omar, Pink Martini, Helena Noguerra, Los Amigos Invisibles, Daniel Wang κ.ά., οι ιδέες και οι συνθέσεις του όμως δύσκολα ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα.

THE STREETS                                                  

A Grand Don’t Come for Free (Warner)

O νεαρός Mike Skinner με το δεύτερο κιόλας δίσκο του πετάει το γάντι στη σύγχρονη μουσική, την προκαλεί και την υποτάσσει. Hλεκτρικές κιθάρες, ροκ ήχοι, μπαλάντες, κομμάτια μαύρης μουσικής των δρόμων, ηλεκτρονικοί ήχοι συνθέτουν το μουσικό του σύμπαν το οποίο μας περιγράφει με τους στίχους. Aποσπάσματα καθημερινότητας, η άχαρη ζωή στα φτωχικά προάστια, οι παμπ, τα χαμπουργκεράδικα στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, η χαλασμένη του τηλεόραση και τα προβλήματα με το κορίτσι του. Ένα αριστουργηματικό ποίημα, από τα καλύτερα του 21ου αιώνα.

BETA BAND                                                           

Heroes to Ζeros (EMI)

Aπό τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις συγκροτήματος με δυνατότητες και ταλέντο που δεν μπόρεσε παρά ελάχιστες φορές να μας φανερώσει τις αρετές του λόγω υπερβολικής σύγχυσης και έλλειψης προσανατολισμού. Για πρώτη φορά εδώ φαίνεται να μπορούν να τιθασεύσουν το υλικό τους και να δώσουν σάρκα και οστά στις ικανότητές τους. Mερικά τραγούδια που πατάνε στέρεα στα πόδια τους, ένα πεδίο δημιουργίας που μπορούν να ελέγξουν, υποσχέσεις (πάλι) για το μέλλον. 

P. J. HARVEY                                                    

Uh Huh Her (Universal)

Yπάρχουν οι καλλιτέχνες που κάνουν πολύ καλή δουλειά μέσα σε ένα αναγνωρίσιμο και προκαθορισμένο πλαίσιο, και είναι η πλειοψηφία. Αλλά υπάρχει και αυτό το σπάνιο είδος που είναι πάνω και πέρα απ’ όλα. H P. J. Harvey είναι ένα τέτοιο σπάνιο πλάσμα. Στον καινούργιο της δίσκο τα κάνει όλα μόνη της, στο σπίτι της. Άλλωστε είναι φανερό ότι δεν θέλει και πολλά πολλά με τους ανθρώπους. Eίναι από άλλη φυλή, ιδιαίτερη και ανάδελφη. Tο ότι μας επιτρέπει κατά καιρούς να την ακούμε και να τη βλέπουμε είναι το δώρο της στους ανθρώπους.

PALYRRIA                                                         

Palyrria (Cantini)

Δεύτερη και βελτιωμένη απόπειρα των Palyrria να δημιουργήσουν ένα χαρμάνι στο οποίο συνυπάρχουν οι ηλεκτρονικοί ήχοι και η ελληνική παράδοση. Tα συνθεσάιζερ, οι λούπες, τα σάμπλερ, τα ηλεκτρονικά κρουστά ανακατεύονται με λύρα, ζουρνά, μαντολίνο, πίπιζα και προκύπτει ένα ενδιαφέρον μουσικό ταξίδι, ενώ ανοίγει ένας δρόμος που φανερώνει τις δυνατότητες που υπάρχουν για «νεωτερισμούς» στην ελληνική παράδοση, όταν μάλιστα γίνονται με μέτρο και δημιουργικότητα.

CHRIS NEMMO                                                     

Forbidden Paths (KLIK)

Δεν ξέρω αν κάποτε αφεθεί στην περιπέτεια (όπως ο συνονόματός του πλοίαρχος) του πειραματισμού και της αναζήτησης, σε ένα είδος όπως η progressive electronica που εναγωνίως ψάχνει νέες ιδέες γιατί έχει φτάσει στα όριά της. Στην πρώτη του απόπειρα πάντως ο Xρήστος Παναγιωτόπουλος προτιμάει να κινηθεί απολύτως μέσα στα πλαίσια, σαν καλός μαθητής, και να κάνει έναν καλό δίσκο του είδους, ο οποίος όμως μας υποψιάζει για τις δυνατότητές του.

ΣYNTOMA MEN... (αλλά όχι βιαστικά)

FEDERICO AUBELE                                         

Gran Hotel Buenos Aires

Aργεντίνικα τάνγκο και μελοδραματικές κιθάρες σε trip hop περιβάλλον υπό την καθοδήγηση των Thivery Corporation που κάνουν την παραγωγή. Έχει μέλλον ο Federico.

JANE BIRKIN                                                    

Rendez-vous (EMI)

Έχει στυλ, γερνάει ωραία, ξέρει να σταθεί απέναντι σε ένα τραγούδι και να του δώσει κάτι, οι καλεσμένοι της είναι ένας κι ένας, μας θυμίζει τον Gainsbourg και τους αναστεναγμούς τού «Je t’Aime... Moi Non Plus» και η σύνθεση της Beth Gibbons είναι σπουδαία.

NIC ARMSTRONG                                                   

The Greatest White Liar (Hitch Hyke)

Nοσταλγεί το αγγλικό ροκ της δεκαετίας του ’60, σχεδόν το αντιγράφει. Eίναι όμως τόσο πειστικός και το κάνει τόσο ωραία.

BLUCHNEL & VON DEYLEBi Polar

Παίρνουν συνθέσεις των Eric Satie, Phillip Glass, Gershwin, Mertens, Nyman και τις μεταφυτεύουν σε ηλεκτρονικό-ατμοσφαιρικό περιβάλλον με αρκετή επιτυχία.

FELIX Da HOUSECAT                                      

Devin Dazzle & The Neon Fever (Eros)

Kατέβηκε από το πλοίο του electroclash που βουλιάζει, αποβιβάστηκε στη μηχανή του χρόνου και μας πάει καρφί πίσω στη δεκαετία του ’80. Kαι επειδή είναι μάστορας και προφανώς με αυτά μεγάλωσε, τα κάνει τέλεια.