Ανάμεσα στα αριστουργήματα και τους δίσκους που κάνουν μόνο για σουβέρ, υπάρχει ένα τεράστιο μουσικό σύμπαν που διαρκώς διαστέλλεται και δημιουργείται από τα άλμπουμ που η καλή τους αύρα μας δίνει κουράγιο και μας ηρεμεί. Δίσκοι για καλή παρέα και ευχάριστη ακρόαση που επιβεβαιώνουν πως ο κόσμος είναι ακόμη στη θέση του και πως υπάρχουν παντού καλλιτέχνες οι οποίοι κάνουν καλά τη δουλειά, με αγάπη και μεράκι σαν μάστορες του παλιού καιρού, τίμιοι, σεβαστικοί και μερακλήδες. Δίσκοι με αισθητική αξιοπρέπεια, με στέρεα υλικά, φτιαγμένοι από ανθρώπους που αγαπάνε αυτό που κάνουν και που σέβονται αυτούς στους οποίους απευθύνονται. Δίσκοι που δεν είναι φτιαγμένοι για να γράψουν ιστορία αλλά είναι πάντα εκεί, ικανοί και πρόθυμοι να προκαλέσουν την ίδια «μικρή» ευχαρίστηση κάθε φορά που τους ακούς.
Οι ακουστικές εκτελέσεις των τραγουδιών αποκαλύπτουν ευκολότερα την ψυχή και την αξία τους και μας φανερώνουν την αλήθεια για το ταλέντο του δημιουργού. Ο Jack White με το «Acoustic Recordings: 1998-2016» αποκαλύπτεται. Τραγούδια από όλες τις περιόδους της πορείας του (White Stripes, Raconteurs, σόλο καριέρα) που επιβεβαιώνουν το περιορισμένο βεληνεκές αλλά και την αλήθεια του, που έτσι γυμνή όπως στέκει μπροστά μας δείχνει πιο ουσιώδης και γοητευτική απ’ ό,τι όταν τη λούζουν τα φώτα της ματαιοδοξίας. Με αυτό το διπλό άλμπουμ ομολογώ πως τον συμπάθησα και κυρίως τον εκτίμησα περισσότερο.
Το ζεύγος Brett and Rennie Sparks εδώ και 20 χρόνια –ως The Handsome Family– φτιάχνει σπιτική Americana με τον ίδιο τρόπο που θα έφτιαχναν μηλόπιτα. Χαμηλών τόνων, πιστοί στην παράδοση, καλοί τεχνίτες και πάντα με συναίσθηση ευθύνης, κυκλοφορούν το 10o άλμπουμ τους «Unseen», με τα ίδια φροντισμένα υλικά αλλά και με λίγη πάντα συννεφιά από τα ψυχικά προβλήματα του Brett.
Η νεαρή νομάς Natalie Mering (Πενσυλβάνια, Πόρτλαντ, Φιλαδέλφεια, Κεντάκυ, Νέα Υόρκη) «κρύβεται» πίσω από το όνομα Weyes Blood και με το 2ο άλμπουμ της «Front Row Seat To Earth» προσπαθεί να φωνάξει παρούσα στο σύμπαν της νέας «γυναικείας» τραγουδοποιίας καλύπτοντας μία απόσταση που αρχίζει από την Joan Baez και φτάνει ως τη Florence, όμως η φωνή της δεν είναι ούτε ιδιαίτερη δυνατή ούτε ιδιαίτερα πρωτότυπη, δεν είναι όμως και αδιάφορη. Η «εναλλακτική» εμπειρία της (μπάσο στους Jackie-O Motherfucker και συνεργασία με τον Ariel Pink) της δίνει εφόδια, αλλά το προσωπικό στίγμα δεν έχει ακόμη κατακτηθεί.
Στην περίπτωση του Kurt Wagner και των Lambchop οι έννοιες λυρισμός, ευαισθησία, cool, δημιουργικότητα αποκτούν διαρκές νόημα και διατηρούνται ζωντανές επί τρεις δεκαετίες. Με το καινούργιο τους άλμπουμ «Flotus» ο Wagner άρχισε να μπολιάζει τον ήχο του γκρουπ και με ηλεκτρονικούς ήχους (όπως έκανε επιτυχώς και με το πιο προσωπικό του project HeCTA), χωρίς όμως να χυθεί ούτε σταγόνα από τα βασικά συστατικά του συγκροτήματος που είναι πάντα από τις καλύτερες παρέες για γκρίζα απογεύματα και μοναχικά βράδια.
Σαν επιμύθιο σε όλα αυτά ο διαρκώς αξιοπρεπής και πάντα απολαυστικός Van Morrison, που ξέρει να διαλέγει θαυμάσιους μουσικούς να τον συνοδεύουν. Ακόμη και τώρα στα γεράματα, με τον αυτόματο πιλότο στις συνθέσεις και τη φωνή ελαφρώς ταλαιπωρημένη, το 36o άλμπουμ του «Keep Me Singing» είναι ένας δίσκος που μπορείς να ακούσεις με περισσή ευχαρίστηση.
11°
Οι ακουστικές εκτελέσεις των τραγουδιών αποκαλύπτουν ευκολότερα την ψυχή και την αξία τους και μας φανερώνουν την αλήθεια για το ταλέντο του δημιουργού. Ο Jack White με το «Acoustic Recordings: 1998-2016» αποκαλύπτεται. Τραγούδια από όλες τις περιόδους της πορείας του (White Stripes, Raconteurs, σόλο καριέρα) που επιβεβαιώνουν το περιορισμένο βεληνεκές αλλά και την αλήθεια του, που έτσι γυμνή όπως στέκει μπροστά μας δείχνει πιο ουσιώδης και γοητευτική απ’ ό,τι όταν τη λούζουν τα φώτα της ματαιοδοξίας. Με αυτό το διπλό άλμπουμ ομολογώ πως τον συμπάθησα και κυρίως τον εκτίμησα περισσότερο.
Το ζεύγος Brett and Rennie Sparks εδώ και 20 χρόνια –ως The Handsome Family– φτιάχνει σπιτική Americana με τον ίδιο τρόπο που θα έφτιαχναν μηλόπιτα. Χαμηλών τόνων, πιστοί στην παράδοση, καλοί τεχνίτες και πάντα με συναίσθηση ευθύνης, κυκλοφορούν το 10o άλμπουμ τους «Unseen», με τα ίδια φροντισμένα υλικά αλλά και με λίγη πάντα συννεφιά από τα ψυχικά προβλήματα του Brett.
Η νεαρή νομάς Natalie Mering (Πενσυλβάνια, Πόρτλαντ, Φιλαδέλφεια, Κεντάκυ, Νέα Υόρκη) «κρύβεται» πίσω από το όνομα Weyes Blood και με το 2ο άλμπουμ της «Front Row Seat To Earth» προσπαθεί να φωνάξει παρούσα στο σύμπαν της νέας «γυναικείας» τραγουδοποιίας καλύπτοντας μία απόσταση που αρχίζει από την Joan Baez και φτάνει ως τη Florence, όμως η φωνή της δεν είναι ούτε ιδιαίτερη δυνατή ούτε ιδιαίτερα πρωτότυπη, δεν είναι όμως και αδιάφορη. Η «εναλλακτική» εμπειρία της (μπάσο στους Jackie-O Motherfucker και συνεργασία με τον Ariel Pink) της δίνει εφόδια, αλλά το προσωπικό στίγμα δεν έχει ακόμη κατακτηθεί.
Στην περίπτωση του Kurt Wagner και των Lambchop οι έννοιες λυρισμός, ευαισθησία, cool, δημιουργικότητα αποκτούν διαρκές νόημα και διατηρούνται ζωντανές επί τρεις δεκαετίες. Με το καινούργιο τους άλμπουμ «Flotus» ο Wagner άρχισε να μπολιάζει τον ήχο του γκρουπ και με ηλεκτρονικούς ήχους (όπως έκανε επιτυχώς και με το πιο προσωπικό του project HeCTA), χωρίς όμως να χυθεί ούτε σταγόνα από τα βασικά συστατικά του συγκροτήματος που είναι πάντα από τις καλύτερες παρέες για γκρίζα απογεύματα και μοναχικά βράδια. 
Σαν επιμύθιο σε όλα αυτά ο διαρκώς αξιοπρεπής και πάντα απολαυστικός Van Morrison, που ξέρει να διαλέγει θαυμάσιους μουσικούς να τον συνοδεύουν. Ακόμη και τώρα στα γεράματα, με τον αυτόματο πιλότο στις συνθέσεις και τη φωνή ελαφρώς ταλαιπωρημένη, το 36o άλμπουμ του «Keep Me Singing» είναι ένας δίσκος που μπορείς να ακούσεις με περισσή ευχαρίστηση. 
