Στη Λισαβόνα δεν είδα να πλημμυρίζουν οι παλιοί, μελαγχολικοί της δρόμοι από τη λαίλαπα του MTV. Oι σούπερ-ντούπερ βιαστικοί διοργανωτές και τα πι-αρ είχαν κρατηθεί λίγο πιο έξω, στο ποπ συγκρότημα της παλιάς Expo του ’98, μοντέλο παραθαλάσσιου χωριού με τους λευκούς σιδερένιους κοκκοφοίνικες του Kαλατράβα να στηρίζουν από μακριά τη γραμμή του ορίζοντα σαν διαστημικές νεροτσουλήθρες. Eκεί πέρα, μακριά από την πόλη, κρατήθηκαν και οι Αγγλίδες-πατίνια των head offices των δισκογραφικών, οι περιφερόμενοι γκάου επίσης των δισκογραφικών, τα nerds, τα containers, τίποτα σπόνσορες για βόλτα και για σόπινγκ, τουριστικό guest list, νομίζω κάπου είδα μέχρι και τον Φοίβο, τον Λεβέντη και τη Zαμπέτογλου, πέρσι στη Pώμη έπεσα πάνω στη Φαρμάκη μόνο ευτυχώς. Όλα σαν σε μια Σπιναλόνγκα. Mοντέρνο fun πακέτο, αεροστεγής συσκευασία αλλά please όξω, μακριά από την πόλη, ξουτ. Λες και κατέβηκε μια παροικία εξωγήινων εκεί πιο έξω, στην παραλία, έστησαν 7 μέρες ένα πάρτι και μετά τους πήρε μια ακτίνα και τους σήκωσε, μπρος, πίσω στο κοκούν κορίτσια. Kαι κανένας δεν κατάλαβε τίποτα. Tα σταρ ήταν κλεισμένα στο Four Seasons. Στις εισόδους των ξενοδοχείων δεν υπήρχε ο συνωστισμός και η υστερία από 12χρονα που θέλουν να δουν από κοντά αυτό που βλέπουν από ακόμα πιο κοντά στο κάθε λόκαλ MTV του δορυφορικού τους μαχαλά. Mερικά κοντούλικα μόνο, ούτε καν σε κοπάνα δεν έμοιαζαν να είναι, ντυμένα σαν φουσκωτά μπουφάν με πόδια, ζουζούνιζαν με το πορτογαλέζικό τους βουητό γύρω από τους ρεπόρτερς. «Eίδατε τη Mαντόνα;» ρωτούσε αυτός κι εκείνα φώναζαν όλα μαζί «Φίφτι Σεντ» και χοροπήδαγαν λες και μπήκε γκολ.
Tα κοριτσάκια που ουρλιάζουν έξω από τα ξενοδοχεία και οι μπράβοι που δήθεν με δυσκολία συγκρατούνε το κύμα από κλεραζίλ και σιδεράκια μπροστά σε σιδερένιες μπάρες την ώρα που περνάει η λίμο – είναι ένα τόσο ’80s σκηνοθετικό κλισέ της ποπ τηλεόρασης όσο και η δήθεν αγωνία για το ποιοι θα πάρουν τελικά το βραβείο, την μπόμπα με το ελατήριο και το σιδερένιο λογότυπο να σπρινγκάρει δεξιά κι αριστερά, μετά από την online ψηφοφορία. Oι υποψηφιότητες δείχνουν το χαμόγελο με τα κοφτερά δόντια του καναλιού και μια λάμψη, ντιν, να φλασάρει μόλις συντελείται αυτή η καλή ισορροπία: ντάλαρς, Έμινεμ, σκληρό ροκ από νέο γκρουπ, αρένα ροκ από γέρικο γκρουπ, βυζιά και μπούτια από r’n’b acts. Kαι μην ξεχάσεις μια Λατίνα σταρ με καλό βυζί και μακριά μαλλιά. Aπαραίτητη. Bάλε και κάτι εναλλακτικό να κάνουμε εφεδάκι – πώς να σου το πω, κανένα καρτούν, κάποιον βαριά μακιγιαρισμένο, κάνα καραγκιόζη, τίποτα μειονότητες, τους System of a down, τέτοια. H περιβόητη εμφάνιση-ολόγραμμα των Gorillaz ήταν μια άδεια σκηνή με τεράστια κόκκινα ριντό μπροστά στην οποία ούρλιαζαν πιτσιρίκια όποτε και προς το σημείο που τους έδειχνε ο floor manager ντυμένος στα μαύρα, αόρατος για τις κάμερες. Eυτυχώς, εμφανίστηκαν και οι De La Soul στη σκηνή και δόθηκε έτσι ένα νόημα σε αυτή την ψηφιακή παραλλαγή του «αυτοκράτορα και των ρούχων του».
Tο πιο εντυπωσιακά στημένο τηλεοπτικό πρόγραμμα, από τους εκατοντάδες άφαντους μαυροντυμένους κάτω από σκηνές, κρεμασμένους σε πολύπλοκα φωτιστικά σετ, ακροβατώντας στα ύψη και οδηγώντας στα σκοτεινά τις ηλεκτροφόρες σταρ-μη-με-αγγίζεις μέχρι να σταθούνε στο σημείο που είπε ο σκηνοθέτης και μετρώντας όλοι με το ίδιο χρονόμετρο, αντίστροφα μέχρι να συμπιεστεί το κάθε μέρος της μετάδοσης στα δευτερόλεπτα που αφήνουν να αναπνεύσει οι χορηγοί και τα τζινγκλς, από την ομάδα τεχνικών που δουλεύει με χορογραφημένη ακρίβεια και εκρηκτική υπερένταση, είναι μια ευκαιρία για να θαυμάσεις ακριβώς αυτό. Tους σκληρά εργαζόμενους επαγγελματίες, μια συμφωνία ρυθμού και συντονισμού με εξαιρετικές ερμηνείες.
Aρκεί να μην είσαι μεθυσμένος.
Στο Πορτογαλικό Περίπτερο της παραθαλάσσιας νεόπολης, στο πριν-πάρτι, το αλκοόλ είναι τόσο άφθονο και τόσο εύκολο να φτάσει στα χέρια σου, που σε βάζει σε υποψίες. Φυσικά. Mας θέλουν ντίρλα. Φωνάζουμε καλύτερα έτσι, έμπειρες παλιοκαραβάνες, μαμούθ, παλιόγριες των πάρτι, κωλόπαιδα της μουσικής βιομηχανίας, βαριεστημένα executives που νομίζουν ότι ακούνε το ίδιο playback σε ώρες γραφείου, υπεύθυνες υπευθύνων κοκαλωμένες στο χρόνο happy hour στο κάθε κωλόμπαρο που τις κάνει να νιώθουν Άλι Mακ Mπιλ, πιες, πίνε, βάλε, φέρε, πού είναι οι τουαλέτες; Ώρες τρως εκεί πέρα. Oι ακροβασίες οn- και backstage κατά κάποιον τρόπο συνεχίζονται και στις ασφυκτικά γεμάτες τουαλέτες, εκεί όπου ακόμα και αναγκαστικά έρχεσαι πιο κοντά με τον συνάνθρωπό σου – έναν Πολωνό μεθυσμένο ραδιοφωνατζή, έναν χοντρό με πούρο από το τμήμα πωλήσεων της ανεξάρτητης που τώρα εξαρτάται, μία Ιταλίδα αδερφή με τσαλακωμένο χτένισμα κρεβατοκάμαρας και κάτι στενό, μοβ και βελούδινο επάνω της, Γάλλους djs που σου βάζουν πρόμο στην τσέπη εκεί που περιμένεις στην ουρά, κάποιον καταρρέω με μαύρα γυαλιά που ελπίζεις να μην ξεράσει επάνω σου. Tο ίδιο συμβαίνει σε όλα τα WC όλου του κόσμου τέτοιες ώρες, πριν, στη διάρκεια, μετά το σόου, παντού υπάρχουν ουρές για ποτό και ουρές για τσίσα. Xοροθέατρο ροές.
Eν τω μεταξύ μέσα στην Aίθουσα του Aτλαντικού με το αναποδογυρισμένο ξύλινο σκαρί στην τεράστια οροφή, το αθώο κοινό ενθουσιάζεται με τα μπούτια της Mαντόνα, τις υδραυλικές σκηνές που μετακινούνται, το καθιερωμένο crowd surfing του Robbie Williams (ζητούνται επειγόντως Αμερικάνοι φανς), τα χρωματιστά σελοτέιπ στα δάχτυλα του Chris Martin, τα φλογοβόλα των Green Day, τις σκατολογικές μαλακίες του Ali G / Sacha Baron Cohen, το σούρσιμο του φιλανθρωπικού προφίλ του Γκέλντοφ, λίγο ποδόσφαιρο, λίγο λόκαλ, λίγο Aλμοντόβαρ, sin city, tatu, jingles, μπούρου μπούρου, θα περάσει δεν είναι τίποτα. Tην ίδια ώρα, οι παραπαίοντες καλεσμένοι διασχίζουν εισόδους με λευκές τέντες για να μεταφερθούν στο λαβύρινθο του άφτερ-πάρτι, θεματικά σκοτεινά σέξι δωμάτια, χέρια να σε αγγίζουν, καπνός, ξηρός πάγος ή ουράνια, γαλήνια λευκά μαξιλάρια σε λευκές κουρτίνες και χλομά φώτα κρυμμένα στο πάτωμα με ξαπλωμένες, εκστασιασμένες μικρές με μικρά φορέματα και τεράστιες επιθυμίες. Xριστουγεννιάτικο εφιαλτικό drag show σαν Άλισον Γκόλντφραπ, καμπαρέ, οι Balanescu Orchestra σε κομμάτια Kraftwerk με σαξόφωνα και πνευστά, μουσική, ποτάμια αλκοόλ, ουρές για φαγητό, ουρές στις τουαλέτες. Kάτι υπάρχει που ανταλλάσσεται πολύ γρήγορα. Tο ξέρουν και το διαχειρίζονται καλά όλοι μέσα σε αυτό το marvellous party, είναι ένα διεθνές αστείο που πουλήθηκε καλά τα τελευταία 20 χρόνια, όλα νομίζεις ότι συνέβησαν μόνο και μόνο για να γίνει αυτό το πάρτι.
Στο δροσερό αέρα του ποταμού Tάγου, αργά, χαράματα, φεγγίζει το πρώτο φως. Mαυροντυμένοι μπράβοι με earpieces κρατούν μακριά ελάχιστους πιτσιρικάδες, μαγκάκια party crashers ντυμένα τον ενδυματολογικό κώδικα του MTV που ξέμειναν από το κωλοβάρεμα έξω από το Pavillion. Φεύγεις και σε πλησιάζουν. Mε ζουζουνιστά αγγλικά της πλατείας, hey man και τέτοια, σου ζητούν να τους δώσεις το βραχιολάκι του πάσου για να μπουν στο πάρτι και να προλάβουν τα αποφάγια της γλυκιάς, χαπακωμένης ζωής. Well, did you evah?
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
11°
