Η επίγευση της pop

Οι The Avalanches επέστρεψαν μετά από 15 χρόνια σιωπής κι αφού είχαν εύκολα κατορθώσει να κερδίσουν τις εντυπώσεις με το προηγούμενο άλμπουμ τους, εξασκώντας τη «χαρτοκοπτική», κάνοντας κολάζ, φτιάχνοντας πάτσγορκ και τσιμπολογώντας απ’ ό,τι μπορούσε να τους προσφέρει η pop μουσική πασών των δεκαετιών. Το εγχείρημα επαναλαμβάνεται με ένα ακόμη πολύχρωμο, ευδιάθετο, χαριτωμένο και πολυδιάστατο μουσικό καλειδοσκόπιο που ονομάζεται «Wildflower» και περιλαμβάνει κομμάτια και αποσπάσματα από το pop σύμπαν, από Beatles μέχρι Jerry Lewis κι από Lou Barlow μέχρι American Juggalo. Μόνο που αυτό που αρχίζει ωραία, τελειώνει με πόνο ή έστω με μία ενόχληση. Καθώς ο δίσκος ρέει (;), ο μουσικός τους λόγος γίνεται συνεχώς παρενθετικός και εισβάλλουν ηχογραφημένα μέρη από μιούζικαλ, διασπαστικά αποσπάσματα από διάφορα υλικά και τελικά αισθάνεσαι πως ακούς ένα ραδιόφωνο που διαρκώς αποσυντονίζεται και πιάνει άλλους σταθμούς που παρεμβάλλονται στη ροή. Οι ευχάριστες, ανέμελες και χαριτωμένες pop μελωδίες τους αυτοαναιρούνται και αυτοκαταστρέφονται. Ξεχνάνε πως φτιάχνουν τραγούδια και νομίζεις πως τελικά αυτό που τους νοιάζει είναι να χωρέσουν όλα τα κομματάκια που έχουν μαζέψει, φτιάχνοντας ένα πολύχρωμο αλλά βαρυφορτωμένο μπουκέτο που γίνεται αναποτελεσματικό και χωρίς επίγευση.

Avalanches, Wildflower

Φωτογραφία εξωφύλλου…Μπροστά σε μία μεγάλη δισκοθήκη βινυλίων κι έναν μπουφέ της μαμάς με παλιομοδίτικα ποτά, ο Nick Waterhouse με μία ηλεκτροακουστική Gibson έρχεται από το ασπρόμαυρο σύμπαν της δεκαετίας του ’50. Με τα γυαλάκια του, το λευκό πουκάμισο και τη χωρίστρα του θα μπορούσε να είναι αδερφός του Δημήτρη Χορν στο «Μια ζωή την έχουμε» (ή να εμφανίζεται στο «Ένας σοβαρός άνθρωπος» των αδελφών Κοέν) που τη γλεντάμε όπως τότε, με αθώα πάρτι, πλάκες βινυλίου, μονοφωνικά φορητά πικάπ και βερμούτ. Ο Waterhouse στο 3ο του άλμπουμ «Never Twice» δεν έχει καμία διάθεση να αμφισβητήσει τη φόρμα, αντίθετα θέλει να την υπηρετήσει όσο πιο πιστά μπορεί. Κι αν η μισή του ψυχή στο 2016 βρίσκεται, η άλλη μισή κατοικεί στα 50s. Οι ήχοι, τα φωνητικά, η δομή και το πλαίσιο της τραγουδοποιίας του είναι μία απολύτως σεβαστική και ακριβής αναπαράσταση των ήχων του παρελθόντος κι έτσι η μόνη εξέλιξη που μπορεί να έχει είναι να γίνεται όλο και καλύτερος μάστορας και ικανός αντιγραφέας. Και γίνεται. Νοσταλγήστε υπεύθυνα, με ένα δίσκο που είναι φτιαγμένος να τον παίρνει ο αέρας κάθε φορά που τελειώνει.

Nick Waterhouse, Never Twice

Και οι Cassius επιστρέφουν μετά από πολύ καιρό με ένα άλμπουμ που ο τίτλος του αποκαλύπτει απολύτως και το περιεχόμενο «Ibifornia». Οι ηλιόλουστες Ibiza και California συνδυάζονται, οι δυο τους στο οπισθόφυλλο είναι ξαπλωμένοι σε στρώματα θαλάσσης, οι Mike D, Pharrell Williams, Cat Power, Ryan Tedder συμμετέχουν, οι τίτλοι των τραγουδιών είναι του τύπου «Love Parade», «Go-Up», «The Sound of Love», «Blue Jean Smile», η ρηχότητα είναι πανταχού παρούσα, το housoelectro και η «γαλανομάτα σόουλ» με ολίγον από χιπ-χοπ κυριαρχούν, θέλουν να μας κάνουν να χορέψουμε με το στανιό και να αισθανθούμε ωραία αλλά αυτό είναι δυνατό μόνο μετά από μερικά ποτά μπόμπες δίπλα στο κύμα και εφ’ όσον χοροπηδάς χωρίς να σκέφτεσαι τι ακούς, αλλιώς καταλαβαίνεις πόσο προβλέψιμος, τυποποιημένος και ανέμπνευστος είναι.

Cassius, Ibifornia