Νεορομαντική ροκ ηρωίδα της ανεξάρτητης αθηναϊκής σκηνής, η Δάφνη Γερογιάννη για πρώτη φορά είναι έτοιμη να ξεκινήσει τη σόλο πορεία της. Στα τέλη του 2015 η απρόσμενη επιλογή της διασκευής «She’s Lost Control» στη διαφημιστική καμπάνια της Gucci ανέσυρε πολλές μνήμες και ιστορίες από το ξεκίνημά της ως μέλος των Alive She Died. Με αφορμή την πρώτη της σόλο κυκλοφορία εξιστορεί shortcuts της μουσικής της πορείας, από τα πρώτα live στον ιστορικό Πήγασο μέχρι το απρόσμενο φλάσμπακ της Gucci και το επόμενο μεγάλο κεφάλαιο που ξεκινά με το ολοκαίνουργιο προσωπικό της τραγούδι «Dry Your Eyes».
>> Η μουσική μου πορεία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από πολλούς λίγο ανορθόδοξη – για μένα πρώτα ήρθε η εμπειρία του live και των ηχογραφήσεων και πολύ αργότερα κάποια μαθήματα μουσικής παιδείας. Η μουσική ήταν το καθαρό καύσιμο της εφηβείας μου. Άκουγα Bowie, Stooges, Velvet Underground, Birthday Party, Bauhaus, Joy Division, John Cale, Clash, Pink Floyd, The Sound, Sisters of Mercy... Σε κάποια μαγική στιγμή της παιδικής μου ηλικίας είχα βρεθεί να ακούω Jim Morrison, «Riders on the Storm» και είχα πει μέσα μου «όταν μεγαλώσω, θα κάνω συγκρότημα». Τότε δεν ήξερα για την επιγραφή «Kατά τον Δαίμονα Εαυτού» που αναγράφεται στα ελληνικά στον τάφο του Morrison. Τώρα που κοιτάω προς τα πίσω, νιώθω ότι η φράση αυτή καθόρισε κατά κάποιο τρόπο την πορεία των γεγονότων της ζωής μου...
>> Τελικά δεν περίμενα «να μεγαλώσω», οι Alive She Died δημιουργήθηκαν μέσα στη ρομαντικά άγρια εφηβεία μου. Στίχους έγραφα ήδη από τα δεκατέσσερα, κυρίως σε μορφή ποιημάτων. Tα παιδιά που αργότερα έμελε να γίνουν οι Alive She Died, ήταν στις παρέες των εφηβικών μου χρόνων. Μία παρέα με κοινά ακούσματα, που θέλησε να εκφράσει τα διαφορετικά της βιώματα, αγωνίες και όνειρα μέσα από τη μουσική. Τα πράγματα εξελίχθηκαν σχετικά γρήγορα και χωρίς να το πολυκαταλάβουμε βρεθήκαμε να κάνουμε το πρώτο live στον «Πήγασο», που ήτανε sold-out.
>> Μετά ήρθε το «Viva Voce», με ήχο new wave/minimal synth, post-punk. Η κασέτα αυτή ήταν ανεξάρτητης παραγωγής, ηχογραφήθηκε σε ένα τετρακάναλο και τυπώθηκε σε 300 αντίτυπα. Περιείχε τη διασκευή του «She’s Lost Control» των Joy Division – το κομμάτι που χρησιμοποίησε η Gucci για την φετινή διαφημιστική της καμπάνια, Cruise 2016.
>> Τα 80s έχουν μια γεύση «Γλυκιάς Συμμορίας» στη μνήμη μου. Το νεοκλασικό που στέγαζε τον «Πήγασο» έγινε ο πυρήνας γύρω από τον οποίο ενώθηκε, εμπνεύστηκε, τσαλακώθηκε, ονειρεύτηκε και έγραψε την live ιστορία της η ακατέργαστη ανεξάρτητη ελληνική μουσική σκηνή. Άλλοι βγήκαμε ζωντανοί, άλλοι όχι. Γύρω από τα συγκροτήματα δημιουργήθηκε ένας μεγαλύτερος κύκλος που λειτουργούσε με ένα δικό του κώδικα αλληλοβοήθειας. Ήταν οι φίλοι μας που εκτελούσαν χρέη ηχολήπτη, φωτογράφου, σχεδιαστή εξωφύλλων και αφισών και ό,τι άλλο χρειαζόταν. Θυμάμαι την αγωνία όλων να βρεθούν χρήματα για τις ηχογραφήσεις και το δέος όταν επιτέλους ερχόταν αυτή η στιγμή. Η ανεξάρτητη μουσική σκηνή της Αθήνας είχε μια μελαγχολία και μια αυθεντικότητα. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχει όλο αυτό το ενδιαφέρον τελευταία, τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό, για επανεκδόσεις ηχογραφήσεων εκείνης της εποχής. Σαν Alive She Died είχαμε αρκετές προτάσεις για επανέκδοση του «Viva Voce», το οποίο τελικά θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο από την Geheimnis Records στις αρχές του 2017. Σε αυτή την επανέκδοση, εκτός από τα κομμάτια της κασέτας θα περιέχονται και κάποια κομμάτια από demos ή live.
>> Στη δεύτερη περίοδο των Alive She Died ο ήχος μετασχηματίστηκε σε «new wave with minor progressive rock deviations», και το σχήμα συνεχίστηκε σαν Trespass. Κυκλοφορούμε το LP «Strange Times» και παίζουμε στο Ρόδον, με highlights τα support στους Fall και τον Nick Cave.
>> Μετά τη διάλυση των Trespass ακολούθησε για μένα μία μεγάλη παύση από τη μουσική... Έφυγα για Ν. Υόρκη όπου έκανα θεατρικές σπουδές – στο βιογραφικό μου αναγράφεται και ο ρόλος της Αντιγόνης σε μία off-Broadway παράσταση. Γυρνώντας στην Ελλάδα συνεχίζω τις θεατρικές σπουδές στο εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου μέχρι τη μέρα που γεννιούνται οι Atria, ένα μίνιμαλ ηλεκρονικό ντουέτο. Κυκλοφορούμε ένα LP, δύο EP’s και συμμετέχουμε σε αρκετές συλλογές - σε μία από αυτές με διασκευή του «Photographic» των Depeche Mode. Κάνουμε πολλά live, με σημαντική εμπειρία τα support στους Mark Almond, Hooverphonic, Anne Clark, Scissor Sisters, Pet Shop Boys και Stereo Mc’s.
>> Όταν διαλύονται οι Atria, έρχεται πάλι μία παύση στη μουσική μου πορεία, μικρότερη αυτή τη φορά. Το επόμενο σχήμα ήταν οι Atria the Project, με alternative rock ήχο. Κυκλοφορούμε πέντε digital singles – μεταξύ των οποίων και μία λίγο punk εκδοχή στο πολυδιασκευασμένο «Bang-Bang» και διαλυόμαστε... again!
>> Όλα τα τραγούδια, τα live, οι πρόβες και τα ξενύχτια στο studio είναι κομμάτια της ιστορίας μου, μιας ιστορίας που άλλες φορές χρωματιζόταν από τη χαρά της δημιουργίας και της έκφρασης και άλλες από ανταγωνισμούς και πάθη – αλλά, σε κάθε περίπτωση, μιας ιστορίας που αγαπάω.
>> Το 2016 με βρίσκει με την απόφαση να κλείσω τον κύκλο «συγκροτήματα» και όλα τα συναισθήματα που τον τυλίγουν, και να προχωρήσω σε ένα solo μουσικό ταξίδι... Το πρώτο δείγμα αυτού του ταξιδιού είναι το «Dry Your Eyes», ένα τραγούδι για το πώς όταν όλα καταρρέουν, «…you dry your eyes and start again». Οι στίχοι είναι δικοί μου και η μουσική του Άρη Ζαρακά. Αισθητικά θα έλεγα ότι κινείται σε ένα ύφος που το ονομάζω «Urban Romantic» ή αλλιώς αστικό/ρομαντικό/εναλλακτικό ροκ.
>>Η παραγωγή είναι του Γιώργου Μπουσούνη και του Γιώργου Γκίνη. Στη μουσική ομάδα των ηχογραφήσεων ανήκουν οι: Vinzenz Benjamin (bass), Phil G (drums) και Andy Vickery (guitars) –τρεις μουσικοί από την Αγγλία που έχουν συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως Mike and the Mechanics, ABC, Holly Johnson, Go West, Paul Young, Amy McDonald– και η Χρύσα Τσαλταμπάση στα φωνητικά. Με την ίδια ομάδα προχωράμε στην παραγωγή και άλλων τραγουδιών, με στόχο τη δημιουργία ενός άλμπουμ.
>> Στιχουργικά, όλα τα τραγούδια ασχολούνται με τις ατέλειες και την εύθραυστη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, το σκοτάδι και το φως, την αγάπη και τον πόνο, το φόβο και την πίστη – με ένα αίσθημα μελαγχολικής νίκης επάνω τους.
>> Όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε βέβαια και το θέμα του βιοπορισμού στη μέση. Δεν ζούσα από τη μουσική, πάντα είχα και κάποιο άλλο επάγγελμα. Η τέχνη όμως ήταν πάντα μία πηγή δύναμης για μένα, μια δύναμη που πιστεύω πως έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τον κόσμο και κυρίως τον κόσμο μέσα μας, μια δύναμη που μπορεί να δώσει διέξοδο σε δύσκολους καιρούς. Προσωπικά προτιμάω να ακούω μουσική που έχει μία τάση προς το αυθεντικό και το βιωματικό, παρά μουσικές με όμορφο περιτύλιγμα χωρίς ουσία, μουσικές που προωθούνται από τις δισκογραφικές μέσω ενός αυστηρά καθορισμένου music control που έχει σαν κύριο γνώρισμά του την προβλεψιμότητα. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη «ο άνθρωπος μιμείται το ήθος της μουσικής που ακούει». Διαλέγω λοιπόν προσεκτικά τους ήχους που συνοδεύουν τα ταξίδια της ψυχής μου!
Info: Το «Dry Your Eyes» κυκλοφορεί σαν digital single σε όλα τα μεγάλα διαδικτυακά music stores (iTunes, Amazon, cdbaby, Spotify κ.λ.π) από την Ammos Music. Ένα πρώτο δείγμα
από τα επερχόμενο πρώτο σόλο άλμπουμ της.
Η επανέκδοση του «Viva Voce» σε βινύλιο θα κυκλοφορήσει από την Geheimnis Records στις αρχές του 2017.
17°
>> Το 2016 με βρίσκει με την απόφαση να κλείσω τον κύκλο «συγκροτήματα» και όλα τα συναισθήματα που τον τυλίγουν, και να προχωρήσω σε ένα solo μουσικό ταξίδι... Το πρώτο δείγμα αυτού του ταξιδιού είναι το «Dry Your Eyes», ένα τραγούδι για το πώς όταν όλα καταρρέουν, «…you dry your eyes and start again». Οι στίχοι είναι δικοί μου και η μουσική του Άρη Ζαρακά. Αισθητικά θα έλεγα ότι κινείται σε ένα ύφος που το ονομάζω «Urban Romantic» ή αλλιώς αστικό/ρομαντικό/εναλλακτικό ροκ.
