O Nick Cave είναι στην έρημο αλλά δεν είναι μόνος

Φοράει το μαύρο του κοστούμι, το λευκό πουκάμισο και τη μαύρη στενή γραβάτα. Στο αριστερό μπράτσο βάζει μια σατέν μαύρη κορδέλα του πένθους, διαλέγει ένα χρυσό δαχτυλίδι με κόκκινη σαν αίμα πέτρα, φοράει και τα καλά του λουστρίνια, λέει στη γυναίκα του και στο ζωντανό παιδί του* «πάω μια βόλτα» και βγαίνει στην έρημο. 

Προχωράει αργά στον άνυδρο τόπο, η κόλαση και ο παράδεισος είναι μπροστά, είναι πίσω, είναι τριγύρω.  

Μαζί οι φίλοι του, κοντά αλλά σε μια κάποια απόσταση γιατί θέλει να είναι μαζί τους αλλά και μονάχος. Φοράνε κι αυτοί μαύρα κι έχουν φέρει μαζί τα όργανα τους και παίζουν σιωπητήρια, παίζουν απλές τσακισμένες απ’ τον πόνο και την απώλεια μελωδίες, φτιάχνουν ήχους για να συνοδέψουν το φίλο τους που μιλάει μόνος, που μουρμουρίζει, που ψέλνει, που κλαίει βουβά, που βλέπει οράματα.

Σηκώνουν ένα ηχητικό τείχος για να προστατέψουν το παραμιλητό του, δημιουργούν ατμόσφαιρα που κάνει την ερημιά πιο υποφερτή και βοηθάει το λόγο να μη χαθεί απ’ τη σκόνη της ερήμου:

«I knew the world it would stop spinning now since you ’ve been gone»

«You are a young man waking covered in blood that is not yours»

«Oh, the urge to kill somebody was basically overwhelming»

«O the things we love we love we love, we lose it’s our bodies that fall when we ’re trying to rise»

«It’s a long way back and I’m begging you please to come home now. Come home now»

«I call out I call out right across the sea but the echo comes back empty, nothing is for free»

Τα λουστρίνια είναι σκονισμένα, χώμα και νερό απ’ τον ιδρώτα που τρέχει από τον κόπο του και τον κόπο των φίλων του, η ψυχή πονάει, το στόμα μοιρολογεί, ο αέρας της ερήμου αντηχεί παντού και η σκόνη που σηκώνεται κάνει τη μαυροφορεμένη κομπανία να μισοκλείνει τα μάτια αλλά να προχωρά. 

Το «Skeleton Tree» δεν είναι ένας δίσκος για όλους όσοι ξέρουν και ακούνε τον Nick Cave. Είναι για όσους αισθάνονται μαζί του αιώνια συνδεδεμένοι, για όσους έχουν υποφέρει με τους στίχους του, έχουν αισθανθεί το αίμα να τρέχει πιο γρήγορα στις φλέβες τους με τον ήχο του, έχουν βάλει έναν Nick Cave σε κάθε mixtape που έχουν φτιάξει, τον έχουν πάντα μέσα τους ακόμη κι όταν δεν τον ακούνε.

Ο Cave αποφασίζει να μοιραστεί μαζί μας το βάρος του για να το αλαφρώσει. Αφήνει την κάμερα να μπει εντελώς μέσα στη ζωή, μέσα στην ψυχή, μέσα στο σπίτι του, για να δούμε σε 3D τον πόνο της απώλειας και ταυτόχρονα μας δίνει τη δυνατότητα να ακούσουμε τη μετάλλαξή του σε δημιουργία.

Δεν κρατάει τη θλίψη κρυφή παρά μόνο το αιώνιο κενό που δεν μπορεί να αναπληρώσει τίποτα και κανείς. Όλα τα υπόλοιπα τα μοιράζεται μαζί μας κι εμείς είμαστε φίλοι του, χιλιάδες φίλοι σε όλο τον κόσμο που λυπόμαστε, πονάμε κι ανατριχιάζουμε με το πώς ο σπουδαίος φίλος μας έκανε την απώλεια λυτρωτική τέχνη.  

* Πριν ένα χρόνο σκοτώθηκε αναπάντεχα ο ένας από τους δίδυμους γιους του.

Παράλληλα με την κυκλοφορία του «Skeleton Tree», στις 9 Σεπτεμβρίου βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία «One More Time With Feeling» όπου ο σκηνοθέτης Andrew Dominik καταγράφει την πορεία των Nick Cave & The Bad Seeds κατά την ολοκλήρωσή του.