Καύσωνας. Κάθομαι στην πλατεία Εξαρχείων με τον Οδυσσέα Γαλανάκη από τους «Απροσάρμοστους» του Παύλου Σιδηρόπουλου. Τον φαντάζομαι με την κιθάρα να συνοδεύει τον Παύλο Σιδηρόπουλο στη σκηνή. Τους φαντάζομαι σε πρόβες να γελάνε και να κάνουν «εφηβικές καφρίλες», όπως ακριβώς μου είπε. Να περπατάνε με τις κιθάρες πηγαίνοντας στο «ΑΝ» για ένα από τα ιστορικά τους sold out. Αυτά για τα οποία όλοι μιλάνε αλλά ελάχιστοι είδαν.
«Ο Παύλος πέθανε ανάμεσα σε δύο μουσικά τριήμερα στο ΑΝ. Την αφίσα τη δάνεισα σε κάποιον και δεν μου την έδωσε ποτέ πίσω. Παίξαμε Παρασκευή - Σάββατο - Κυριακή. Την Τετάρτη, ανάμεσα στα δύο τριήμερα, ο Παύλος “μας την έκανε”».
Ο Οδυσσέας, φειδωλός, δεν λέει πολλά. Μπορεί να έχει βαρεθεί κιόλας να μιλάνε για τον Σιδηρόπουλο όλοι. Να ακούει να τον αποκαλούν με το μικρό του άνθρωποι που δεν τον είχαν ακούσει σχεδόν ποτέ όσο ζούσε. «Ε, ναι, όλα αυτά που ακούς, άρχισαν να τα λένε μετά το θάνατο του».
Πες μου για πιο παλιά, πώς γνωριστήκατε, πώς πρωτοπαίξατε μαζί;
Είχαμε μια μπάντα όταν ήμασταν πιτσιρικάδες στο Κουκάκι και κάναμε πρόβες. Ξέρεις, από τις πρόβες που έρχεται ο γείτονας και σου κάνει παρατήρηση, φωνάζει «αλίμονό σας» και τέτοια. Κάποια μέρα ένας φίλος από το Κουκάκι, κιθαρίστας, μεγαλύτερος καμιά δεκαριά χρόνια από εμάς, έφερε τον Παύλο. Τελικά είχε στο μυαλό του να κάνει μια μπάντα με νεότερους. Μας πρωτοάκουσε εκείνο το βράδυ. Την μπάντα τη στρώναμε δύο χρόνια, δεν βγήκαμε μετά τη γνωριμία μας να παίξουμε, ψοφήσαμε στις πρόβες.
Η κυρία Τζένη, η μητέρα του Παύλου. Την εποχή που ο Παύλος έψαχνε όνομα για την μπάντα και έπεφταν στο τραπέζι διάφορα όπως «Φαύλος και οι σιδηρόκαυλοι», η μητέρα του Παύλου, στης οποία το σπίτι περνούσαμε ώρες, είπε κάποια στιγμή: «Δεν τα βλέπεις, μωρέ, που είναι σαν απροσάρμοστα;» Ο Παύλος ορμώμενος από την ατάκα της μητέρας του γύρισε προ εμάς. «Μάγκες, είσαστε οι “Απροσάρμοστοι”». Τα βαφτίσια είχαν γίνει.
Το χειμώνα του ’85, μπορεί να ήταν και ’86, πάμε όλοι μαζί στην Ιθάκη για ένα live (Κυριάκος Δαρίβας, Αλέκος Αράπης, Βασίλης Πετρίδης, Λουκάς Γκέκας, ο Παύλος κι εγώ). Ταξιδεύουμε με το καράβι με δύσκολο καιρό από Πάτρα και κάποια στιγμή φτάνουμε εξουθενωμένοι. Βγαίνουμε στην προβλήτα απόγευμα και βλέπουμε στο λιμάνι ένα πανό που ανακοινώνει τη συναυλία μας. «Απόψε, στο κινηματοθέατρο του νησιού μας, ο Πάνος Σωτηρόπουλος και το συγκρότημά του».
Χαλασμένο τηλέφωνο κυριολεκτικά. Πλέον έχω κρατήσει τέτοιες αναμνήσεις. Με στεναχωρεί βέβαια όταν λέγονται ανακρίβειες και για τον ίδιο και για το θάνατό του, με στεναχωρεί επίσης όταν μιλάνε για τον Παύλο άνθρωποι που στην ουσία δεν τον γνώρισαν ποτέ. Ακούς πολλά και διάφορα και απορείς πότε ακριβώς να έγινε αυτό κι εσύ που ήσουν εκεί δεν το γνωρίζεις…
7°
