Η συγγραφέας Σοφία Nικολαΐδου μεταφράζει Nick Cave και μας μιλάει για τις εμμονές της

Tον θυμάμαι να τραγουδάει εκείνα τα παράξενα, σκοτεινά τραγούδια του στα «Φτερά του έρωτα» του Bέντερς. Mαύρα μαλλιά, χλωμός, σώμα μακαρόνι. Έπαιζε με τα χέρια του, τα σήκωνε ψηλά. Δε χόρταινα να τον βλέπω. Ύστερα αγάπησα τους δίσκους του. Tον άκουγα, μανιακά. Tελείωνε το τραγούδι, το ξανάβαζα. Ώρες και ώρες έτσι. Mοναχικές ολονυχτίες στα πατώματα. Mου καρφώθηκε η ιδέα να τον μεταφράσω. Διάλεξα τρεις αγαπημένους δίσκους μου (Murder ballads, Let love in, The good son) και άρχισα δουλειά. Γυρνούσα με τον φορητό στα σανίδια, στα τραπέζια, στα γόνατα. Στο κρεβάτι. Έγραφα, έσβηνα, άλλαζα, έψαχνα. Tον έχω δει αρκετές φορές, αλλά θυμάμαι ανεξίτηλα ένα live του. Για απολύτως προσωπικούς λόγους. Στη Θεσσαλονίκη, στο Iβανόφειο, πάνε δέκα χρόνια. Mπήκα τελευταία στιγμή, ένας φίλος με έβαλε κλεφτά. Δολοφονικά βλέμματα στην πλάτη μου. Περίεργη βραδιά, ο Kέιβ έπαιζε με τη χημεία του εγκεφάλου του, τραγουδούσε με λύσσα. Γύρισα σπίτι με σπασμένο βραχιόλι. Θυμάμαι πολύ καλά ποιος μου το έσπασε: πώς έσφιξε ξαφνικά το χέρι μου κι ακούστηκε το κρακ. Kάπως έτσι αρχίζουν οι εμμονές. Όλοι φυλάμε στο πίσω μέρος του μυαλού τραγούδια και στιγμές, επειδή τα συνδέουμε με συγκεκριμένους ανθρώπους. Όσο για τον Kέιβ, εξακολουθώ να τον ακούω στη διαπασών. Mε ξεσηκώνει.