«Wanting everything is the everything that eventually kills»
Μόνο αυτός που αισθάνεται πραγματική ανάγκη να γράψει κάτι για να μη χαθεί ανεπιστρεπτί στα 30.000 πόδια μιας πτήσης κι ενός κουρασμένου μυαλού, αρπάζει τη σακούλα εμετού του αεροπλάνου και σημειώνει κάτι. Στις ανυπόφορες και εξαντλητικές συνεχείς μετακινήσεις μιας αμερικάνικης περιοδείας σε 22 πόλεις, ο Nick Cave αισθάνεται συχνά αυτή την ανάγκη.
Η ανάγκη γίνεται μανία, οι σκέψεις γίνονται ένα νέο σύμπαν, οι σακούλες εμετού ένα υλικό πολύ καλύτερο από τα να καταλήξουν εκεί για όπου προορίζονται. Άλλωστε γράφει εδώ και χρόνια, είναι μέρος της καλλιτεχνικής του φύσης. Ποιήματα, blues λιμπρέτα, μονόπρακτα, σκέψεις και νουβέλες όπως τις: «And the Ass Saw the Angel» και «The Death of Bunny Munro».
Όμως είναι τα «κομμάτια κι αποσπάσματα» του πιο πρόσφατου βιβλίου του: «The Sick Bag Song» που με συγκινούν και με συνδέουν ακόμη περισσότερο μαζί του. Ο δικός μου Nick Cave είναι κρυμμένος μέσα σε μία σακούλα εμετού και μαζί του ο Elvis και ο Johnny Cash, o John Berryman και ο Bob Dylan, o Philip Larkin και η γενιά των beat, o Brian Ferry και ο W.H. Auden. Γράφει για την παγωνιά που αισθάνθηκε όταν πρωτοσυνάντησε έναν από τους θρύλους του στο Glastonbury του 1998: «A cold, white, satin hand took mine», λέει για τη χειραψία του με τον Dylan, ενώ περιγράφει και μια κουβέντα με τον Brian Ferry να του λέει: «Εδώ και χρόνια δεν έχω γράψει ούτε ένα τραγούδι», κι όταν τον ρώτησε «Γιατί; Τι πάει στραβά με σένα;» ο Ferry του απάντησε: «Δεν υπάρχει τίποτα να γράψω γι’ αυτό».
Μνήμες από την παιδική του ηλικία, παρασκήνια με ένα rock star, έγγαμος βίος, παραισθησιογόνα, ονειρικές εικόνες, ένας μικρός δράκος, λίστες των 9 για αναβλητικότητα, μοναξιά, δημιουργικότητα, η χαρά ενός pretzel σ’ ένα δρομάκι, ένας εμετός από χαλασμένα μύδια, η προετοιμασία της μαύρης πάστας σε ένα ξενοδοχείο του Milwaukee για να βάψει τα μαλλιά. Ο ίδιος χαρακτηρίζει όλ’ αυτά σαν «ροκανίδια», «απομεινάρια» και «ξύσματα», εγώ λέω πως είναι ένα παζλ που συνθέτει μια εικόνα για τον Nick Cave, ένας κώδικας της κοινής μας πολιτιστικής καταγωγής και κουλτούρας. Δεν ξέρω αν μπορούν όλοι να διαβάσουν αυτό το βιβλίο και να το βρουν ενδιαφέρον, ξέρω όμως πολλούς που θα βρουν εδώ έναν κοινό τόπο, ένα «ημερολόγιο», ένα «σημειωματάριο» που θα αισθανθούν πως κατοικούν μέσα σ’ αυτό.
Αν ο Cave είναι ένας παλαίμαχος του γραψίματος, η παλιά του φίλη P J Harvey το επιχειρεί για πρώτη φορά με το «The Hollow of the Hand». Όσοι άκουσαν το καινούργιο της άλμπουμ και το βρήκαν ενδιαφέρον, όσοι είδαν την πρόσφατη συναυλία της και διέκριναν μία ιεροτελεστία, θα ανακαλύψουν πως το βιβλίο αυτό με ποιήματα, σκέψεις και «λεζάντες» στις φωτογραφίες του Seamus Murphy είναι ένα απαραίτητο και καλοδεχούμενο συμπλήρωμα σε όλο αυτό το concept από τα ταξίδια της στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν και τις φτωχογειτονιές της Ουάσινγκτον.
10°
