Οι διασκευές είναι το καλύτερο φάρμακο που έχει ανακαλυφθεί για να αντιμετωπίζονται ασθένειες όπως η δημιουργική αμηχανία, η έλλειψη έμπνευσης, η ευκολότερη εύρεση μιας θέσης στα ραδιοφωνικά airplay, η αδυναμία ηλικιωμένων μουσικών να γράψουν καινούργια τραγούδια. Άλλωστε η ποπ κουλτούρα βασίστηκε από τα γεννοφάσκια της στην ανακύκλωση. Τις συγκριτικά περισσότερες φορές οι δίσκοι με διασκευές λίγα έχουν να προσθέσουν στη δύναμη, την ουσία και το χαρακτήρα των τραγουδιών, αλλά καταναλώνονται εύκολα από πολλούς και δεν χρειάζεται συνταγή γιατρού.
Bob Dylan - Fallen Angels
Ο προηγούμενος δίσκος του περιλάμβανε τραγούδια που έγιναν γνωστά από τον Φρανκ Σινάτρα κι εδώ έχουμε ένα ανθολόγια από κλασικά αμερικάνικα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσε ακούγοντάς τα στο ραδιόφωνο. Μην ψάχνεις να βρεις κάτι περισσότερο από ένα γέρο άνθρωπο που νοσταλγεί και ηχογραφεί με απλό, λιτό και προβλέψιμο τρόπο γεμάτο κλισέ, τραγούδια που κάτι σημαίνουν γι’ αυτόν. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι της ηλικίας του έτσι και ο Bob Dylan επιστρέφει στις νεανικές αναμνήσεις και είναι σαν να τραγουδάει στο σπίτι του αγαπημένα του τραγούδια και μας αφήνει να τον ακούσουμε. Και μόνο η φωνή του τα κάνει διαφορετικά…
Miles Davis & Robert Glasper - Everything’s Beautiful
Ο ικανός πιανίστας Robert Glasper θέλησε να προσεγγίσει το υλικό αλλά κυρίως τον ανοιχτόμυαλο τρόπο της μουσικής σκέψης του Miles Davis και επαναδιαπραγματεύεται συνθέσεις και τραγούδια του με τη συμμετοχή ικανών ερμηνευτών (Erykah Badu, Bilal, Hiatus Kaiyote, Laura Mvula, Stevie Wonder κ.ά). Το αποτέλεσμα βασικά δεν τον δικαιώνει. Οι ενορχηστρώσεις συχνά ακούγονται χαοτικές, η αμηχανία είναι παρούσα, οι τραγουδιστές δεν σώζουν την κατάσταση από το μέτριο αποτέλεσμα. Οι ανοιχτόμυαλοι αλλά σπουδαίοι καλλιτέχνες, όπως ο Miles Davis, είναι πάντα απίστευτα συγκροτημένοι, αλλά εδώ η συγκρότηση είναι απούσα.
Jeff Buckley - You and I
Η μητέρα του, προσπαθώντας να κρατήσει ζωντανό τον (όποιο) μύθο του, κάθε τόσο βγάζει από το συρτάρι και κάποιες ηχογραφήσεις. Αν με ρώταγε θα της έλεγα ότι είναι καλύτερο να μην το κάνει γιατί το υλικό που βγαίνει μετά τον πρόωρο θάνατό του δεν έχει λόγο να κυκλοφορεί. Το μέτριο υλικό φθείρει το μύθο, δεν τον τροφοδοτεί. Εδώ έχουμε ένα νεαρό αγόρι που με την κιθάρα του τραγουδάει «ερασιτεχνικά», αγαπημένα του τραγούδια των Smiths, του Bob Dylan, των Led Zeppelin και φυσικά το πανταχού παρόν δικό του «Grace».
Και μόνο η τρελή ιδέα κάνει το άλμπουμ αμέσως καλτ… Μία μεξικάνικη μπάντα με πάνω από 10 μουσικούς που παίζουν τραγούδια του Morrissey και μάλιστα μεταφρασμένα στα μεξικάνικα. Όχι των Smiths, αλλά μόνο του Morrissey από τη σόλο καριέρα του. Το άλμπουμ περιλαμβάνει συνολικά 12 τραγούδια, τα περισσότερα σε διπλές εκτελέσεις, αφού είναι ηχογραφημένα στο στούντιο, αλλά και ζωντανά από συναυλίες, κι έχει μια πλάκα να ακούς το «Everyday Is Like Sunday», το «First of the Gang to Die» ή το «The Last of the Famous International Playboys» σε εκτέλεση τύπου «mariachi» αλλά μέχρι εκεί.
* Όταν ο ψάλτης βρίσκεται σε αμηχανία, καταφεύγει στο βήξιμο
18°
