Καθώς γύρω όλα καταρρέουν και γίνονται φύλλο και φτερό με αυτό το σιωπηλό slow-motion τρόπο που κατέρρεαν στο «Inception», το ότι κυκλοφορούν δίσκοι με ενδιαφέρον και τα ελληνικά γκρουπ συνεχίζουν να κάνουν –ως επί το πλείστον– καλά τη δουλειά τους, θα είναι πάντα μια χαραμάδα αισιοδοξίας.
Παύλος Παυλίδης & B-Movies - Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο
Ο Παύλος είναι αυτή τη στιγμή ο πιο χαρισματικός και ολοκληρωμένος ποπίστας που έχουμε. Συνδυάζει με θαυμαστό τρόπο απλές, κατανοητές και ευχάριστες μελωδίες, στίχους που ξεπερνάνε κατά πολύ τις ποπ απαιτήσεις και τη συνήθη «ποιητική μπουρδολογία» και με τους οποίους μπορεί και δημιουργεί θαυμάσιες εικόνες εικαστικής ποπ και μαζί με τους b-movies έχουν φτάσει στον ιδανικό βαθμό «βρασμού» ώστε το αποτέλεσμα να είναι πάντα πάνω από τον μέσο όρο. Ο καινούργιος του δίσκος θα μπορούσε να είναι ένα διπλό άλμπουμ με τον προηγούμενο, όσον αφορά την αισθητική συνάφεια, τη μεθοδολογία, τη λειτουργικότητα του γκρουπ. Απλώς εδώ το φως μπαίνει από παντού και εξαφανίζει κάποιες σκιές και γκρίζες αποχρώσεις που υπήρχαν στον προηγούμενο. Ιδανικές οι ζωγραφιές του Στέφανου Ρόκου (άλλος αθεράπευτος ποπίστας κι αυτός) για το artwork του εξωφύλλου.
Καθώς ο τίτλος του δίσκου μού φέρνει στο μυαλό το «Whiter Shade of Pale» των Procol Harum και το εξώφυλλό του με ταξιδεύει στο παρελθόν, η μηχανή του χρόνου παίρνει μπροστά κι ένα υπέροχο ταξίδι αρχίζει. Καθώς το άλμπουμ κυλάει χωρίς κομπιάσματα και αγκομαχητά, διασχίζουμε αμερικάνικα βουνά και πεδιάδες, βλέπω γενειοφόρους ξυλοκόπους, αλλά και τον Ιησού/χαρτοπαίχτη του εξωφύλλου με τη θαυμάσια χωρίστρα και το κομψό ντύσιμο. Πηγαίνουμε σε μέρη που έζησε ο Neil Young, οι C,S&N, o Townes Van Zandt, o Johnny Cash, οι Simon & Garfunkel, η pedal steel χρωματίζει τις εικόνες και το ψυχεδελικό 8λεπτο φινάλε με το «Lay Me Down Easy» ολοκληρώνει το road trip με τον καλύτερο τρόπο.
Gautier - Pink Sinnamon
Δεύτερο άλμπουμ για τον Gautier (Βελισσάρη) φροντισμένο στις λεπτομέρειες και φτιαγμένο με αγάπη, μεράκι και σεβασμό. Πίσω από την πρώτη εντύπωση απλής και λιτής τραγουδοποιίας, κρύβονται γοητευτικές ενορχηστρωτικές λεπτομέρειες, δουλεμένα φωνητικά, εμβόλιμα στοιχεία που δίνουν ανάσα στο αποτέλεσμα κι όταν προς το τέλος υπάρχει κι ένα πιο rock ξέσπασμα, φαίνεται κι αυτό να το κατέχει και είναι κρίμα που δεν το εκμεταλλεύεται περισσότερο.
Τα περίεργα εξώφυλλα με τα φαλτσοκοψίματα, τα εσώφυλλα που ανοίγουν κάπως με τις μύτες και τις γωνίες, πάντα μου δημιουργούν μία αδιόρατη επιφύλαξη που τις περισσότερες φορές δικαιώνεται. Όπως εδώ… Το τρίο των bog art κάνει το δεύτερο δίσκο του και η ιδιαίτερη, λυγμική και μελοδραματική φωνή του Achilles III είναι ένα βασικό στοιχείο που πρέπει να αποδεχτείς για να πας παρακάτω. Συνήθως όμως βγαίνει τόσο μπροστά και ο ήχος από την κιθάρα (που όταν σολάρει αισθάνεται μια μοναξιά), το μπάσο και τα τύμπανα μένουν τόσο πίσω που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στη λειτουργία του συνόλου. Όλα αυτά θα είχαν μικρότερη σημασία αν η δυναμική των ίδιων των συνθέσεων είχε περισσότερο ενδιαφέρον, κάτι που όμως δεν συμβαίνει.
9°
