Μια φορά τα δέκα χρόνια. Κάπως έτσι περιγράφεται η συναυλιακή δράση των Sound Explosion, ενός ιστορικού γκρουπ που όρισε τη σκηνή του ελληνικού garage από το ξεκίνημά τους το 1991 στην Αθήνα με ένα παρατεταμένο pause από το 1997 ως το 2009. Το μοναδικό album τους, «Teen Trash Volume 14: From Athens, Greece» του 1994 και μερικά killer 45άρια, όπως τα «Hangover Baby» και «Misirlou The Greek» έχουν δημιουργήσει το φαζαριστό μύθο τους και πυροδότησαν την άνθιση της εγχώριας garage σκηνής. Σε μία από τις σπάνιες live εμφανίσεις τους οι Sound Explosion θα βρεθούν το Σάββατο στη σκηνή του Fuzz με τους Γιάννη Αλεξόπουλο, Στέλιο Ασκοξυλάκη, Σταύρο Δακτυλά και Δημήτρη Δημόπουλο στη σύνθεσή τους. Ιδανικό support από τα τέσσερα κορίτσια Μαρίκα Γιαννιού, Μαριλένα Γεωργιάδου, Πέννυ Λιβανού, Μαριλένα Πετρίδου και το αγόρι (Χρήστος Τριάντης) των garage-psych rockers Mongrelettes, που παρότι ξεκίνησαν το 2009 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ στα τέλη του 2015. Λίγο πριν από τη μοναδική αυτή συναυλία ζητήσαμε από τους νεότερους να ρωτήσουν τους πρώτους διδάξαντες…
Τhe Mogrelettes:Πώς αισθάνεστε που επιστρέφετε μετά από κάμποσα χρόνια απουσίας από τη συναυλιακή δράση;
The Sound Explosion: Όταν συναντιόμαστε, αισθανόμαστε ακριβώς όπως και την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε. Οπότε δεν αισθανόμαστε κάτι διαφορετικό. Αισθανόμαστε λοιπόν και πάλι έτοιμοι να ανεβούμε σε ένα rollercoaster. Όπως πάντα!
Πόσο έχει αλλάξει η underground σκηνή από τη δεκαετία του ’90;
Πραγματικά δεν ξέρουμε, γιατί δεν ανήκαμε ποτέ σε κάποια «σκηνή». Πάντα ήμασταν παρίες και παρείσακτοι, ακόμα και για τα δεδομένα του underground. Όσον αφορά στα «σοβαρά» μέσα της εποχής, αυτά στη χειρότερη περίπτωση μας αντιμετώπιζαν σαν ένα ανέκδοτο και στην καλύτερη απλά μας αγνοούσαν. Μόνο λίγα φανζινάκια από πιτσιρικάδες της εποχής είχαν δείξει κάποιο ενδιαφέρον. Ήμασταν το underground του underground. Παραδόξως, όμως, ερχόταν αρκετός κόσμος στις συναυλίες μας που διψούσε να ακούσει αυτή τη μουσική. Υπήρχε μάλλον ένα κενό το οποίο καλύψαμε.
Αν ξεκινούσατε σήμερα το γκρουπ θα ενσωματώνατε στη μουσική σας και άλλες επιρροές;
Όχι, γιατί έχουμε ήδη πολλές και διαφορετικές επιρροές και παίζουμε όλα τα είδη μουσικής που υπάρχουν: και garage punk του 1965 και garage punk του 1966, αλλά και garage punk του 1967.
Υπάρχουν γκρουπ ή μουσικοί από τη γενιά σας που συνέχισαν να είναι ενεργοί. Εσάς τι σας έκανε να απέχετε για τόσο μεγάλο διάστημα;
Όντως υπάρχουν και χαρά στο κουράγιο τους! Εμάς δεν μας έλειπε το κουράγιο. Απλά ο καθένας από εμάς έχει άλλες προτεραιότητες στη ζωή του, οι οποίες μπαίνουν πάνω από το συγκρότημα. Άλλος να παρακολουθεί μανιωδώς exploitation και grindhouse ταινίες του ’60 και ’70 και να φτιάχνει αεροπλάνα μινιατούρες, άλλος να προσπαθεί ανεπιτυχώς να μάθει να παίζει μουσικά όργανα που δεν θα του χρησιμεύσουν σε τίποτα στη ζωή του, άλλος να παρακολουθεί τις προπονήσεις της ποδοσφαιρικής ομάδας του Αιγάλεω κ.λπ. κ.λπ.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
14°
