Την Παγκόσμια Ημέρα Ευτυχίας (20/3) ακούω μελαγχολικούς δίσκους

Θυμάμαι την εποχή που η φούσκα του lifestyle ήταν φουσκωμένη σαν αερόστατο, τα χαμηλότονα, μελαγχολικά, εσωστρεφή, γλυκόπικρα τραγούδια ήταν κάτι σαν αμαρτία. Απαγορευμένα από πολλούς σταθμούς, αποκρουστικά για πολλούς αρχισυντάκτες ή υπεύθυνους ραδιοσταθμών, ανεπιθύμητα από πολλούς παραγωγούς και γραφιάδες, δίσκοι και τραγούδια που δεν υπηρετούσαν πιστά τις επιταγές του ανέμελου, χαρωπού, εξωστρεφούς, «ανεβαστικού» τρόπου ζωής, ήταν ένα μίασμα, μία παραφωνία σε μια ζωή που θα έπρεπε να είναι πάντα χαμογελαστή, ηλιόλουστη, ευδιάθετη. «Αν θέλω να μελαγχολήσω το κάνω κι από μόνος μου, δεν είναι ανάγκη να μου το κάνει η μουσική», θυμάμαι πολλούς να υποστηρίζουν απ’ όσους –διευθυντές σταθμών ή περιοδικών, διαφημιστές, celebrities– χάραζαν τότε την πολιτική του lifestyle και διαμόρφωναν τις τάσεις για το τι θα ακούμε, τι θα φοράμε, πού θα πηγαίνουμε, τι θα είμαστε. Ο κανόνας είχε διαμορφωθεί: η μουσική είναι για διασκέδαση. Μόνο! Ο στόχος επετεύχθη. Επώνυμες μάρκες ρούχων, που είχαν μέσα ανθρώπους, ανέβηκαν στα τραπέζια και ξεσάλωσαν. Ευτυχώς να λες, γιατί «όταν η μαϊμού ανεβαίνει ψηλά στο δέντρο…».

Τώρα που η φούσκα του lifestyle ξεφούσκωσε και από αερόστατο έγινε μπαλονάκι που δείχνει το δρόμο για παιδικό πάρτι, μπορεί η «μελαγχολική» μουσική να απενοχοποιήθηκε κάπως αλλά οι κακές συνήθειες δεν αλλάζουν εύκολα. Οι περισσότεροι ραδιοσταθμοί βγάζουν σπυράκια με τους χαμηλούς τόνους και την εσωστρεφή διάθεση, όσοι έγιναν «κακομαθημένοι ακροατές» από εκείνη την εποχή αποστρέφονται ακόμη αυτή τη μουσική φόρμα, η οποία άλλωστε λόγω του χαρακτήρα της δημιουργεί και μία διάθεση στοχασμού, ενδοσκόπησης και σκέψεων, πράγματα δηλαδή που τρομοκρατούν κάθε άνθρωπο που είναι μέσα του σαν κενοτάφιο και τον υποχρεώνεις να κοιτάξει το κενό στην άκρη του γκρεμού.

Daughter - Not To DisappearΈνα ονειρικό ηχητικό νέφος (που θολώνει μερικές φορές όπως η ζωγραφιά στο εξώφυλλο), μια πειστική φωνή από την Elena Tonra, η απλότητα των συνθέσεων και της ανάπτυξής τους που ποτέ δεν ξεπέφτει στην απλοϊκότητα, δύσκολα δεν θα έρθουν στο μυαλό σου οι Cocteau Twins. Όλα συνηγορούν στο να αφήσεις το δίσκο να κυλήσει στο πλατό μέχρι το τέλος και να βρεις αφορμές να συνδεθείς μαζί του.

Matt Elliott - The Calm BeforeΜπορεί ως The Third Eye Foundation να έκανε αυτό που του άρεσε, αλλά στους δίσκους που κυκλοφορεί με το όνομά του είναι ο πραγματικός του εαυτός του και γι’ αυτό το αποτέλεσμα είναι πάντα πειστικό, ποιητικό, πραγματικά συγκινητικό και γοητευτικό. Σ’ ένα τραγούδι θυμίζει έντονα τον Leonard Cohen, οι μακράς διαρκείας συνθέσεις είναι πάλι παρούσες χωρίς να είναι κουραστικές, υπάρχουν έντονες γεύσεις από την παραδοσιακή ευρωπαϊκή τραγουδοποιία και ο δίσκος έχει όλα τα στοιχεία για να κάνει καλή παρέα κι όχι μόνο μια φορά.

Sivert Hoyem - Lioness

Πάντα ο Sivert Hoyem μου έδινε την εντύπωση πως έμπλεξε με τη μουσική λόγω της φωνής του και, παρά τα όσα έχει κάνει με τους Madrugada και μόνος του, παραμένει ένας καλλιτέχνης «πρώτου επιπέδου» που αδυνατεί να περάσει σε μια 2η και πιο απαιτητική πίστα δημιουργίας. Οι συνθέσεις του είναι πάντα εύκολες και προσχηματικές, το μελοδραματικό στοιχείο που εξυπηρετεί τη φωνή του κρύβει τις αδυναμίες κάτω από το χαλί, αλλά ποτέ δεν είχε κάτι παραπάνω από το προφανές.