Ήταν η απάντηση απέναντι στην all day κομψίλα του αθηναϊκού βγαίνειν με σικ(έ) μπάρμαν-προφέσορες που πιστεύουν ότι το παλαιωμένο ρούμι είναι η μεγαλύτερη τύχη που απέκτησε ποτέ η ανθρωπότητα. Ήταν η δικαίωση μετά απ’ όλη αυτήν τη ρετρολαγνεία των ανθρώπων που έζησαν την Ελλάδα στα (λαμπρά) 90ς και μας ζαλίζουν ότι τωωωώρα, πάνε αυτά, ας περιμένουμε τον θάνατο.
Ήταν η θεομηνία μετά τα «πάρτι» που όλοι δαγκώνουν μπρουσκέτες που δεν έχουν ιδέα τι είναι κι αν κάνεις το λάθος και ρωτήσεις, ο σερβιτόρος σου απαντάει κάτι σαν «εε είναι πράσινος τάρανδος με σως ρίγανης και αφρό ξηρού πάγου» και τότε όλοι παίρνουν συγκαταβατικό ύφος «εννοείται είχα και στον χωριό μου» και τρώνε με προσοχή μην μπουκωθούν πολύ και δεν μπορούν να ανοίξουν το στόμα τους να πουν άλλη μια κοσμική κλισεδούρα.
Αλλά μην σας κρατάω σε αγωνία, Blondie’s και Cinderella. Δυο στενά πάνω απ’ την πλατεία στο Κολωνάκι, Ξάνθου (5) και Λεβέντη (3). Και τα δύο έχουν πολλές φορές λίγη ουρά απ’ έξω, μερικοί τα μπερδεύουν-οι πορτιέρηδες ρωτάνε «Για το Cinderella;»- αλλά ακόμα κι αν χρειαστεί να περιμένεις λίγη ώρα μέχρι να μπεις (καταπιείς λίγη άχαρη δηθενίλα πορτιέρηδων κλπ), το μέσα πιστεύω θα σ’ ανταμείψει.
Δεν είναι καινούργιο αλλά αξίζει εύσημα γιατί έχει επιβιώσει τρία χρόνια με αξιοπρέπεια. Το λέω το νέο Rock n’ Roll. Έχει περίπου τον ίδιο κόσμο, αλλά χωρίς τη σχεδόν ρατσιστικά ακατάδεκτη πόρτα που βάζουν μέσα μόνο όποιον φοράει φανελάκι με κρεμαστό Minas και καρό πουκάμισο γύρω απ’ τη μέση -αν είναι άντρας, στις κοπέλες υπάρχει ακόμα λίγος πλουραλισμός. Έχει ανθρώπους όλων των ηλικιών, έχει παρέες, χωράς να χορέψεις (βασικό), υπάρχει άνθρωπος που με το που μπαίνεις φροντίζει να σε βολέψει κάπου χωρίς αυτό όμως να είναι δεσμευτικό, το βεστιάριο είναι δωρεάν και υπάρχει ένας τύπος ντυμένος ράπερ μαϊμού που τριγυρνά στον χώρο, γιατί έτσι. Η μουσική είναι ξένη dance ραδιοφωνική μαζί με old school ροκάκια σε ωραία ρεμίξ που κάνουν την όλη κατάσταση αρκετά ενδιαφέρουσα. Ανθρώπινο, φιλόξενο, ακομπλεξάριστο. Κρατάει περίπου μέχρι τις 4-5. Στο κλείσιμο μπορεί να βάλει και κανένα ελληνικό.
Στην τόσο διψασμένη από νυχτερινά concepts Αθήνα ήταν αναμενόμενο να ανοίξει μια ντισκοτέκ και να το συζητάνε όλοι. Ανοίγει στις 12 (Cinderella), κατεβαίνεις τα σκαλιά και βγαίνεις σε μια υπόγεια, μακρόστενη φουξ ψυχεδέλεια με φοίνικες και πολλές ντισκομπάλες που φέρνουν στον χώρο μια γλυκιά ρετρό απόλαυση. Το dancefloor είναι γεμάτο, τόσο που δεν ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο χώρο, ενώ στη διάρκεια της βραδιάς θα περάσουν από δίπλα σου καουμπόηδες, μοντέλα, σικ παππούδες, «αυτή από το Μπρούσκο», fashion bloggers και τύποι που ξαφνικά κάνουν χορευτικό coming out σαν μικροί Prince.
Ακούς αμερικάνικη 70s disco, ο χορευτικός ανταγωνισμός όπως καταλαβαίνεις είναι μεγάλος και δεν βλέπεις σχεδόν καμία φωτισμένη οθόνη! Έκπληξη, δεν έχει wi-fi, ούτε σήμα, βγες στα σκαλιά έξω και κρύωσε μόνος σου να στέλνεις μηνύματα, εμείς θα χορεύουμε. Επιτέλους!
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
13°
