Είναι θέμα αισθητικής, ανόητε

Ήταν μία από τις προεκλογικές «παντιέρες» του κυβερνώντος κόμματος το ότι η ΕΡΤ θα ξανάνοιγε. Ξανάνοιξε λοιπόν… Ε και; Είναι προφανές ότι το θέμα δεν είναι να ξανανοίξεις το «μαγαζί» αλλά –μιας και μιλάμε για ραδιοτηλεόραση– η αισθητική που θα εκπέμπει, ο παρεμβατικός λόγος που θα έχει, ο πολιτιστικός ρόλος που θα παίξει. Το θέμα είναι αν το «ξανάνοιξε!» έχει κάποια αισθητική αξία, αν όλοι εμείς που πληρώνουμε τη συνδρομή μας για να λειτουργεί χωρίς την αγωνία των εσόδων και της αγοράς, εισπράττουμε την αξία της συνδρομής μας σε ανατρεπτικές ιδέες, πρωτοπορία, αισθητική αξιοπρέπεια και κυρίως αν η επιδοτούμενη από μας ραδιοτηλεόραση δίνει χώρο, βήμα, λόγο στους νέους ανθρώπους, όπως –αυταπόδεικτα– θα όφειλε. Με δεδομένο πως τα ιδιωτικά κανάλια ζουν, δουλεύουν, αναπνέουν και σκέφτονται με τις επιταγές της αγοράς (αν υποθέσουμε πως υπάρχει ακόμη αγορά) και αντανακλούν την αισθητική στελεχών και ιδιοκτητών που η σχέση τους με την τέχνη είναι ανύπαρκτη αλλά και την αγοραία ελαφρολαϊκή αντίληψη του «μέσου θεατή», θα περίμενε κανείς ότι η κρατική ραδιοτηλεόραση θα έπαιζε ακριβώς τον αντίθετο ρόλο, απαλλαγμένη από το άγχος της επιβίωσης και θέλοντας να δείξει πως θέλει, μπορεί και υποχρεούται να είναι αντισυμβατική, «εναλλακτική», πρωτοποριακή και έξω από την «ελαφρολαϊκή» λογική. Όμως το αποτέλεσμα λέει: «είμαι μετρίως μέτριος και πάντα μετρημένος».

Η εικόνα που δίνει η κρατική ραδιοτηλεόραση είναι πως για να περάσει το κατώφλι της κάποιος καλλιτέχνης πρέπει να έχει μαζί του πιστοποιητικό γεννήσεως που να αποδεικνύει πως είναι από 40-50 χρονών και πάνω αλλιώς «τρώει πόρτα». Με τον πολιτισμό να «φιλοξενείται» εμβόλιμα και βιαστικά σε «ενημερωτικές» εκπομπές, ένα γερασμένο πρόγραμμα που θυμίζει αισθητικά ραδιοτηλεοπτική νοοτροπία της δεκαετίας του ’80 δίνει το λόγο σε μεσόκοπους καλλιτέχνες. Η αποθέωση της μέσης ηλικίας, των τετριμμένων ερωταπαντήσεων, της χλιαρής συμβατικότητας.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια φτάνουν στα χέρια μου δεκάδες δίσκοι από καινούργια συγκροτήματα που δεν ακούγονται και δεν φαίνονται πουθενά, αν και θα έπρεπε να αποτελούν δομικό στοιχείο της κρατικής ραδιοτηλεόρασης. Φαίνεται ότι ο κ. Τσακνής έχει ξεχάσει πως κάποτε ήταν «νέος καλλιτέχνης» και ο κ. Ταγματάρχης πως ήταν «ανατρεπτικός». Η νέα γενιά που κάνει σπουδαία δουλειά, και όχι μόνο στη μουσική αλλά και στο θέατρο και στο σινεμά και στο χορό και στο γράψιμο, απουσιάζει προκλητικά πολύ από τη δημόσια ραδιοτηλεόραση κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο και μη αποδεκτό φάουλ. Τι φάουλ… πέναλτι και αποβολή…

Γράφω όλ’ αυτά κι έχω δίπλα μου μία ακόμη ντάνα με καλούς δίσκους από ελληνικά σχήματα και μουσικούς που θα παιχτούν σε 3-4 ραδιοφωνικές εκπομπές, θα γραφτεί κάτι σε μερικά μουσικά σάιτ και αυτό ήταν. Τι άδοξο «τέλος» για τόσο πολλές καλές προσπάθειες.

The Callas - Half Kiss Half Pain

Το δεύτερο άλμπουμ τους με την ουσιαστική συνδρομή του Jim Sclavounos στην παραγωγή είναι ο πιο ευρυγώνιος και φροντισμένος τους δίσκος. Η 4μελής –πλέον– μπάντα φανερώνει την πολυδιάστατη μουσική της «μόρφωση» σε όλες τις εκδοχές του rock ’n’ roll, από το post punk ως τις pop ψυχεδελικές μπαλάντες.

NightKnight - God Is A Motherfucker

Ο ντράμερ των Planet of Zeus Σεραφείμ Γιαννακόπουλος καταθέτει την προσωπική του μουσική άποψη που τον διαφοροποιεί από τον ήχο του συγκροτήματος, καθώς προσεγγίζει πολύ περισσότερες εκδοχές του rock με τρόπο δημιουργικό και σεβαστικό.

Συνεχίζεται...