Savages - Adore Life

Οι κώνοι από τα γούφερ είναι έτοιμοι να πεταχτούν έξω σαν φελλός σαμπάνιας σε γιορτή/ τα τουίτερ τσιρίζουν στο όριο/ χρειάζομαι κι άλλη ένταση/ η παραμόρφωση από την κιθάρα της Gemma Thomson διαπερνάει το σώμα/ ηδονή, ανατριχίλα, σπασμοί/ η ανελέητη Ayse Hassan μου επιτίθεται με το μπάσο/ με χτυπάει δυνατά στο στομάχι/ θέλω να ξεράσω.

Καθώς ο θόρυβος μου σμπαραλιάζει τα νεύρα/ κάθομαι αποκαμωμένος/ η Fay Milton χτυπάει το ταμπούρλο και με διατάζει να χοροπηδήξω όσο αντέχω/ ακολουθώ/ Η Jehnny Beth (που όπως έμαθα, στη Γαλλία την έλεγαν Camill Berthomier) φτύνει λέξεις στο πρόσωπό μου/ If you don’t love me, don’t love anybody – love is disease, the strongest addiction I know – The more you have, the more you crave – This is what you get when you mess with love – When I take a man or a woman, they ’re both the same, they ’re both human. Τόσο απλό... Αρχίζει επίμονα να με ρωτάει: Is it human to adore life?/ δεν ξέρω τι να απαντήσω/ επαναλαμβάνει το adore life διαρκώς/ πάει να μου σπάσει το κεφάλι.

Έχω παραισθήσεις/ η P J Harvey, o Nick Cave, οι Swans και ο Michael Gira, η Siouxsie, οι Wire, οι Sonic Youth είναι μέσα στο δωμάτιο/ μέσα στο κεφάλι μου/ μέσα στο αίμα μου. Τέσσερις γυναίκες στέκονται μπροστά μου ντυμένες στα μαύρα/ σαν μαύρες χήρες ζωσμένες εκρηκτικά/ η ένταση ανεβαίνει/ ξεχαρβαλώθηκαν τα ηχεία ή μήπως είναι ο θόρυβος από το «Mechanics»;/ για να ξεφοβηθώ προσπαθώ να κάνω χιούμορ/ θυμάμαι ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Patti Smith: «“Αγάπη μου, το σύνολό σου είναι υπέροχο” είπε χτυπώντας με φιλικά στο χέρι και, παρατηρώντας το μαύρο σακάκι, τη μαύρη γραβάτα, το μαύρο μεταξωτό πουκάμισο και το μαύρο σατέν παντελόνι μου με τις φαρδιές πιέτες, πρόσθεσε, “αλλά δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτά τα λευκά αθλητικά παπούτσια”».

“Μα είναι πολύ σημαντικά για τη στολή μου”.

“Τη στολή σου; Τι έχεις ντυθεί;”

“Τενίστρια που πενθεί”».

Δεν γελάει καμία/ μου δείχνουν το εξώφυλλο/ ένα χέρι υψωμένο με γροθιά/ δαχτυλίδια και τατουάζ/ το γυρνάνε και από την άλλη/ τα δάχτυλα πιέζουν την παλάμη/ το τατουάζ-καρδιά είναι κομμάτια/ το μανιφέστο της ζωής σκέφτομαι/ όπως την τραγούδησε το rock & roll/ αλλά τώρα τελευταία το ’χουμε ξεχάσει/ έχουμε γίνει καθώς πρέπει /αντί για πάθη κοιτάμε να μην πάθει τίποτα ο εαυτός μας/ Οι άλλοι;

Ποιοι άλλοι; Καθώς ο δίσκος ξεκινάει από την αρχή και είμαι πια μόνος με αυτό το καταιγιστικό άλμπουμ, σκέφτομαι πόσο έχουν προοδεύσει από τον προηγούμενο δίσκο, σαν να πέρασε χρόνος πολύς μέσα σε λίγη ώρα. Το δωμάτιο έχει αδειάσει και δεν ντρέπομαι πια, χοροπηδάω ανεξέλεγκτα σαν να ’μαι 20 χρονών. Μήπως είμαι; Αυτές οι μάγισσες μου πρόσφεραν ένα ελιξίριο. Μόλις τελειώσει, σηκώνω το μανίκι, βρίσκω εύκολα τη φλέβα, πετάγεται και πάλλεται από το ενέργεια, τίγκα στην αδρεναλίνη. Ρουφάω το adore life μέσα στη βελόνα και το σουτάρω. Η ζεστασιά του δημιουργικού θορύβου απλώνεται σε όλο μου το κορμί. Τελικά η ζωή είναι λατρεμένη και το rock & roll είναι το καλύτερο σάουντρακ που είχε ποτέ.