Ονόματα που αγαπήσαμε και έπαιξαν το καθένα τον δικό του, σημαντικό ρόλο στη σύγχρονη μουσική, άφησαν τον μάταιο τούτο κόσμο και μία ιδιαίτερη ξεχωριστή κληρονομιά ο καθένας τους. Τους ξεχωρίζαμε όλους, τον καθένα για την ιδιαιτερότητά του. Οι μουσικές τους γεμίζουν ακόμα τις μέρες μας, στον απόηχο της απώλειας. Ο David Bowie: Το πλάσμα από έναν άλλο κόσμο που μας έδειξε το δρόμο προς τα εκεί. Ο Black: Ο ρομαντισμός μιάς «ζωής γεμάτης τριαντάφυλλα» έτσι όπως τον γνωρίσαμε στις μέρες της ευημερίας, τα ‘90ς. Ο Steve Strange: ο νεορομαντικός τραγουδιστής των Visage. Η μουσική και το κλάμπινγκ μπορούσαν να είναι σαν μία υπέροχη σκηνή θεάτρου. Ο κιθαρίστας και αρχηγός των Eagles, Γκλεν Φρέι: Το “Hotel California”, το απόλυτο κομμάτι του ήχου των ‘70ς. Το κομμάτι που ΟΛΟΙ μας ξέρουμε τους στίχους απ’ έξω. Ο Πολ Κάντνερ: κιθαρίστας- σύμβολο του ψυχεδελικού ροκ και μέλος των Jefferson Airplane. Η γενιά του «Λευκού λαγού» και της σκηνής του Σαν Φρανσίσκο, αρχίζει και αραιώνει… Ο θρύλος της R&B Αλέν Τουσέν: πέθανε λίγο μετά τη συναυλία του. Όνομα σεβαστό σε όλους, από τους τζαζίστες μέχρι τους νέο-ροκ και τους παραδοσιακούς μπλουζίστες. Ο ντράμερ των Motorhead, Φιλ Τέϊλορ, ο θρυλικός “Philthy Animal”: Ο ήχος του γκρουπ που άλλαξε το heavy metal δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς αυτή την ντραμς. Ο Lemmy Killmister των Motorhead: Έκανε τη δική του εικόνα, σύμβολο της αιώνιας ροκ’εν ρολ ζωής. Πίσω από τα λέδερ έκρυβε μια αγαθή καρδιά που είχε αγαπηθεί πολύ πριν το χαμό του. Ο θρύλος των blues B.B. King: Κανονικά θα έπρεπε να έχουν δώσει το όνομά του σε πλατείες και δρόμους. Έκανε τα μπλουζ κυρίαρχο ήχο.
Δεν υπάρχει οικογένεια που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να μην κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον καρκίνο - από τα πρώτα στάδια μέχρι τις πιο σκληρές αναμετρήσεις
12°
